Reakcje NCT Dream

~12~

Kiedy dostają zaproszenie na przesłuchanie do wytwórni.

Mark
Siedziałaś właśnie u chłopaka w domu i piliście kakao. Oglądaliście jedną z waszych ulubionych dram, kiedy do pokoju weszła mama chłopaka z listem.
– Mark, to do ciebie – odezwała się uśmiechnięta i wręczyła mu papier.
Chłopak delikatnie otworzył kopertę i wyjął list szybko go czytając. Po chwili zaczął się cieszyć i skakać jak dziecko.
– Zapraszają mnie na przesłuchanie do SM Entertainment! Pewnie musieli widzieć mój występ na festynie! 
Mocno go przytuliłaś i mu pogratulowałaś.
– Jestem z ciebie dumna – powiedziała jego mama i wyszła.
– A co jeżeli mnie nie będą chcieć? – zaczął się wahać.
– Mark Lee! Uspokój się, kto nie chciałby mieć w swojej wytwórni takiego niezdarnego, nieśmiałego, utalentowanego przystojniaka? Do tego potrafiącego otwierać zamki w szkolnych szafkach! – uśmiechnęłaś się i pstryknęłaś go w nos, by po chwili zacząć się śmiać.
Wiedziałaś, że chłopak da sobie radę.

Renjun
Siedziałaś z chłopakiem w jego pokoju, chciałaś popatrzeć jak maluje, ale powiedział, że gdy na niego patrzysz ten się stresuje i nie umie nic namalować. Leżałaś więc na jego łóżku z głową w poduszce, podczas gdy ten przeglądał coś na internecie. Nagle ktoś zadzwonił do drzwi i chłopak poszedł otworzyć. Okazało się, że to listonosz. Twój przyjaciel nie przychodził już od piętnastu minut, więc postanowiłaś zejść. Zobaczyłaś go siedzącego na podłodze z listem w ręce. Przestraszyłaś się, więc szybko do niego podbiegłaś.
– Wszystko okej Renjun? – uklęknęłaś obok niego i położyłaś rękę na jego ramieniu, po czym zaczęłaś gładzić jego polik.
– Tak – wydusił i pokazał ci list.
– Jejku, jak się cieszę! – rzuciłaś się na chłopaka przytulając go – to wspaniale, że zapraszają cię na przesłuchanie!
– Tak... Tak... – powiedział niepewnie.
– Czemu się nie cieszysz? – popatrzyłaś na niego.
– Nie jestem nikim wyjątkowym [T.I], nie przyjmą mnie.
Popatrzyłaś na chłopaka zdezorientowana i po chwili znów go przytuliłaś, tak na niego napierając, że skończyliście leżąc na podłodze i przytulając się.
– Nawet mi się nie waż mówić, że nie jesteś nikim wyjątkowym, bo to nie prawda! – powiedziałaś w końcu odrywając się od niego i dźgając go w brzuch – jesteś super hiper duper wyjątkowy! Utalentowany i wspaniały, aż brakuje mi słów.
Siedziałaś dosłownie na nim, co go onieśmielało, ale zadbałaś, żeby o tym nie myślał gilgocząc go i śmiejąc się donośnie. Mina jego rodziców wchodzących do domu była bezcenna.