GÜLLER VE DUDAKLAR~TAMAMLANDI✔

2.Bölüm

Merhaba!

Nasılsınız? Yeni bölümü özlediniz mi?

Sizlere 2.Bölümü getirdim. Umarım beğenirsiniz.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum :)

Keyifli okumalar <3

__________

"Oldu mu şimdi dayı? Şimdi bizim gerçekten bir okulumuz mu olacak?" diye sorarken adeta haykırıyor, sevincini çocuklar gibi bağırıp çağırmamak için kendini zor tutuyordu. Kısa sürede istediği düzeyde bir okul açabilmek için gerekli tüm başvuruları kabul olmuş, hedefine ulaşmasına sadece birkaç küçük adım kalmıştı. Özellikle annesinin hayâli olan bu müzik akademisi onun için maddî değerinden ziyade manevî değeri daha yüksekti.

Önündeki tüm engelleri bir bir aşıp hedefine bir adım daha yaklaştığını idrak etmekte zorlanıyordu.

Ertan Bey yeğenini olumlu anlamda başını sallayarak onayladı. "İnanmak güç değil mi? Ama gerçek. Artık kendine ait bir okulun var."

"İnanması güç ama öyle."

"Ablam çok sevinecek."

"Bu güzel haberi annemle hemen paylaşmalıyım. Kesinlikle çok sevinecek..."

"Şu an ablam burada olamasa da bu okul projesinde onun emeği çok büyük. Yıllarca uğraştı, karşısına bir sürü engel çıktı ama tüm hayalleri bir bir gerçekleşiyor."

Savaş hâlâ biraz şaşkın bir o kadar da mutluydu. Annesinin hayâli olan bu projeyi sonunda hayata geçirebilmenin haklı gururunu içinde taşıyordu. Şimdi ise geriye sadece bu güzel haberi bu hayattaki yegâne varlığı annesiyle paylaşmak ve bu güzel gelişmeyi layıkıyla kutlamak kalmıştı. Bunu sonuna kadar hakediyordu. Çünkü çok kısa sürede okul için çok yol kat etmiş ve bunun sonucunda büyük bir başarı elde etmişti.

***

Akşam olmak üzereydi. Savaş ve Ertan Bey işlerini bitirmiş şirketten çıkmışlardı. Kapının önünde de birkaç bir şey konuşup otoparka yöneldiler. İkisi de arabalarına binip evlerinin yolunu tuttular.

Eve varır varmaz hızlı adımlarla giriş kapısından içeri girdiğinden Neslihan Hanım'ın kendisini karşıladığını gördü.

"Hoş geldiniz Savaş Bey."

"Hoş bulduk Neslihan. Annem uyuyor mu?"

"Hayır efendim daha uyumadı."

"O zaman ben bir annemi göreyim. Bu arada sen de bana yiyecek bir şeyler hazırlar mısın? Annemi gördükten sonra yerim."

"Elbette hazırlarım siz annenizin yanına geçin ben sofrayı kurayım."

"Çok sağ ol Neslihan."

Bu gün üst üste aldığı güzel haberler almanın verdiği mutlulukla annesinin odasına doğru adımlarını hızlandırdı. Kapıya doğru yaklaştığında İlknur Hanım'ın kendisine seslendiğini duydu. "Savaş sen mi geldin oğlum?"

"Evet annem... Ben geldim." diyerek adımlarını daha da hızlandırdı. Odanın aralık duran kapısını daha da açarak içeri girdi ve hemen yatağa annesinin yanına oturarak annesinin ellerini avuçlarının arasına alıp parmak uçlarına sayısız öpücükler kondurdu. "Anneciğim bugün nasılsın bakalım?"