"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο XIV • ΑΛΕΞΗΣ

Αφήνω τα μακαρόνια πάνω στον πάγκο και καθομαι.

«Ροζιτα έφερα μακαρόνια.Κανε ότι θες με αυτά»λέω
«Μα παιδί μου έχουμε μακαρόνια.Γιατι μπήκες στον κόπο;»λέει
«Σιγά τον κόπο»λέω και κάθεται απέναντι μου.

«Τι μούτρα είναι αυτά;Τι συμβαίνει;»λέει
«Τίποτα....»λέω.

Η ροζιτα είναι η μαγείρισσα μας.Απο πάντα.Απο μωρό αυτή μου μαγείρευε.

«Ροζιτα;Να σε ρωτήσω κάτι;Είμαι κακός άνθρωπος;»λέω
«Τι;Όχι βέβαια.Τι λόγια είναι αυτά;Πως σου ήρθε αυτό τώρα;»
«Απλά αναρωτιέμαι...»λέω
«Είσαι ο καλύτερος νέος που ξέρω.Μεταξυ μας,καλύτερος και από τους δυο γιούς μου.Και το βλέπουν όλοι αυτό.Βλεπεις η καλοσύνη δεν είναι κάτι που κρύβεται.Η την εχεις η δεν την εχεις»λέει
«Το βλέπουν όλοι εκτός από αυτήν που θέλω μάλλον...»λέω
«Για κορίτσι πρόκειται;Πες το έτσι...»λέει και γελάει.
«Δεν πρόκειται μάλλον...Δεν μου δίνει καμία σημασία....»λέω.

Μάλλον πρέπει να απομακρυνθώ.
Να κάνω δυο βήματα πίσω.
Να προσαρμοστώ Καλυτερα στο σχολειο.Να βγαίνω πιο πολύ με τον ξάδερφο μου.

Ναι.

Και δεν εκανα και κάτι κακό.Πληρωσα.Σιγα.
Έτσι δεν θα έκανε ο καθένας;Το φυσιολογικό αυτό δεν είναι;

Και μετά δεν γέλασα έπειδη δεν έχει φέισμπουκ ή ολά αυτά.Γελασα για καλό.Οτι μαρεσει που δεν ασχολείται με όλα αυτά.

Σκατα τα εκανα.

«Μόλις έφτιαξα κέικ σοκολάτας.Να σου βαλω;»
«Και δεν βάζεις.Να φάω τον πόνο μου»λέω και γελάει η Ροζιτα.

Την επόμενη μέρα την είδα που μπαινει μέσα.Δεν της μίλησα.Καλυτερα έτσι.

Την είδα όμως που με κοίταξε.
Κουνάω το κεφάλι μου και συγκεντρώνονται στα παιδιά και σε αυτό που λένε.
«Τι έγινε;Που ταξιδεύεις πάλι;»λέει ο Πάρις.
«Πουθενά ιδιαιτερα...»λέω και χτυπάει το τηλεφωνο μου και βγαίνω έξω.

«Που είσαι ρε;Έφυγα και με ξέχασες τελείως;»λέω.
«Ποιος είναι είπαμε;λέει και γελάω.
«Τι κανείς Βασίλη;»λέω
«Καλά φιλε.Εσυ;Πως είναι το σχολειο εκει;»
«Καλό.Δεν βαριέσαι.Εσυ;Τι κανείς;Τα παιδιά καλά;»
«Καλά είναι όλοι.Χερετισματα εχεις»μου λέει και μετά άκουω να μιλάει με κάποιον άλλον.

«Πρόσεχε που πας!»είπε σε κάποιον.
«Εσυ πρόσεχε.Ματια δεν εχεις;»ακούω μια γυναικεία φωνη.
«Ελεάννα δεν έχω όρεξη πρωινιάτικα!»της λέει ο Βασίλης.
«Ποτέ δεν εχεις όρεξη Βασίλη!»λέει αυτή.

«Έλα με ακούς;»λέει τώρα μάλλον σε εμένα.
«Ναι.Τι έγινε;Ποια ήταν αυτή;»ρωτάω.
«Μια καινούργια συμμαθήτρια και γειτόνισα μου.Μια σπαστική»λέει
«Σπαστική;»λέω
«Ναι άσε...»λέει.

Ποτέ ο Βασίλης δεν είναι έτσι με κανέναν.

«Πρέπει να φυγω γιατί μπήκε η δασκαλα.Μην χαθούμε.Παρε με»μου λέει
«Εντάξει Βασίλη.Μιλαμε»λέω και το κλείνω και μπαινω μέσα.Η καθηγήτρια ήδη είχε μπει μέσα.Λεω ένα συγνώμη και καθομαι στην θέση μου διπλα από την Ζωή.

Και μπορώ να πω ότι δεν γύρισα ούτε μια φορά
να την κοιτάξω.

Αυτη είναι πρόοδος.

Όταν τελείωσε το μάθημα πήγα να φυγω αλλά έκατσε μπροστά μου και μου έκλεισε το δρόμο.

«Σε ευχαριστώ για την σοκολάτα.Αλλα σεν χρειαζόταν»λέει
«Μην θυμωμένεις και για αυτό.Ηταν για να σε ευχαριστήσω»λέω γρήγορα.
«Όχι.Δεν θυμώνω.Αληθεια ευχαριστώ»λέει ειλικρινά.
«Τίποτα...»λέω
«Έφυγα αποτομα χθες.Συγνωμη.Δεν ήταν ευγενικό»λέει.
«Εγώ συγνώμη που πλήρωσα η που γέλασα.Δεν ξέρω τι από όλα σε πείραξε Τελοσπαντων..»της λέω και σοβάρεψε.
«Δεν έχει σημασία.Να κάνουμε σήμερα αυτό που είπαμε;Σπιτι σου;»λέει και κόβω ένα χαρτί και γράφω την διεύθυνση και το δινω.

Νιώθω λες και θέλει να τελειώνουμε με αυτό.
Λες και το κάνει με το ζόρι.

«5;Είναι καλά;»με ρωτάει
«Μια χαρά»λέω και την βλέπω να φεύγει.

Μαρεσει που δεν την κοιταζα σε όλο το μάθημα.

Μαρεσει που εκανα πρόοδο...

——————————

Γεια,

Είχα γράψει μια ιστορία που λεγόταν «Για τα μάτια της ελεαννας»αλλά δεν το είχα τελειώσει και το έχω αόρατο τώρα.Οποιος την έχει διαβάσει ίσως θυμάται τον Βασίλη και την Ελεάννα.

Κάποια στιγμή θέλω να την τελειώσω.

Ο Αλέξης Πηγαινε στο σχολειο του Βασίλη για λίγους μήνες.Πριν έρθει η Ελεάννα.