"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο XVII • ΖΩΗ

«Μπορώ να βαλω λίγο νερό;»τον ρωτάει.
«Φυσικά.Σαν το σπιτι σου»μου λέει.

Καμία σχέση λέω σιγά.

Αφού βάζω νερό καθομαι πάλι και με κοίταζε.Αυτο πριν δεν ξέρω γιατί το εκανα.Δεν το συνηθιζω να λέω σε κανέναν ούτε τα οικογενειακά μου αλλά ούτε να κλαιω μπροστά τους.

«Τι;»λέω
«Θέλω να σε ρωτήσω κατι από χθες»λέει
«Πες μου»λέω
«Στην πισίνα....»λέει και ήξερα ακριβώς τι ήθελε να μου πει.Αυτο που με λένε όλοι.

«...είχες μελανιές παντού.Γιατι;»λέει.
Τώρα;
«Ξέρεις τι Αλέξη;Είμαι πολύ αδέξια.Πεφτω συνέχεια,χτυπάω σε γωνιές,γλιστράω παντού.»λέει όσο πιο πειστικά μπορώ.
«Αλήθεια;Τόσο πολύ;»με ρωτάει
«Ναι άσε.Και τώρα που δεν κάνω τίποτα και απλά καθομαι μπορεί να χτυπήσω κάπου...»λέω και γελάει.

Νομίζω το πειστεψε.
Μπραβο Ζωή.Μπραβο.

«Χθες...»ξεκινάει.
«Έφυγα αποτομα.Δεν σε ευχαρίστησα...»λέω
«Ήθελα να σου πω ότι δεν ήξερα ότι θα το παρεις έτσι.Αν το ήξερα δεν θα πληρωνα εγώ.Και μετά δεν σε κορόιδευα.Γελασα για καλό.Οτι η σημερινή νεολαία είναι κολλημένη με τα κινητά και όλα αυτά και μου φανηκε περιεγο που δεν είσαι εσυ.Καλο περιεγο.Οχι κακό»λέει και κοιταω κάτω.

Με το δάχτυλο του σηκώνει το πιγούνι μου για να τον κοιτάξω.
«Εντάξει;»λέει
«Εντάξει»
«Σίγουρα;»ξαναλεει.
«Σίγουρα»λέω και βγάζει το δάχτυλο του.

Νιώθω περίεργα όταν με αγγίζει.
Σαν να καίγεται όλο το σημείο που με ακούμπησε.Σαν να παιρνει φωτιά.

«Τελειώσαμε;»με ρωτάει
«Ναι»λέω.
«Έλα να σου δειξω κάτι»λέει και με τραβάει από το χέρι.

Ο θεε μου.
Ο θεε μου.
Ο θεε μου.

Μου κρατάει το χέρι...
ΜΟΥ.ΚΡΑΤΑΕΙ.ΤΟ.ΧΕΡΙ.

Τρέχουμε στο σαλόνι και μετά ανεβαίνουμε πάνω και μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο.

«Εδώ είναι ο ξενώνας»λέει και με πάει στο κρεβάτι.Δεν μου αφηνει το χέρι.Το κοιταω και με βλέπει που το κοιταω και το αφηνει γρήγορα.

Ξαπλώνει στο κρεββάτι.
Τι κάνει;

«Ξάπλωσε.Εμπιστεψου με»λέει.

Να τον εμπιστευτώ.

Καθομαι και ακουμπαω πίσω την πλάτη μου.

Ουαου.
Τι είναι αυτό;
Νιώθω τόσο χαλάρωση μόλις καθομαι.Σαν να είμαι στην θάλασσα και να έχω ξαπλωσει.