«Θέλω να σου πω!»λέει σοβαρά και γυρνάω να τον δω.Μολις σχολασαμε.
«Να ανησυχήσω;»λέω
«Όχι.Ακολουθαμε»λεει και προχωράει μπροστά και τον ακολουθώ.
Απέναντι από το σχολειο είναι μια μικρή καφετέρια.Δεν έχω κάτσει ποτέ αλλά βλέπω παιδιά από το σχολειο μας συνέχεια.
Τι κάνει;
Κάθεται σε μια καρέκλα και εγώ καθομαι απέναντι του.Η σερβιτόρα έρχεται γρήγορα.
«Τι να φέρω;»λέει
«Τι θες Ζωή;»με ρωτάει ο Αλέξης.
«Τίποτα.Ευχαριστω»λέω.Δεν έχω λεφτά μαζί μου.
«Θα πάρει ένα φυσικό χυμό πορτοκαλί.Εγω θέλω ένα καφέ.Και ένα club sandwich.»λέει και η κοπέλα τα γράφει και μετά πάει μέσα.
«Θα φας;»τον ρωτάω
«Για σένα το πήρα»λέει.Τι;
«Εννοώ για μας.Θα το μοιραστούμε»διωρθωνει.
Κοιταω γύρω μου και βλέπω γνώριμα πρόσωπα.Και όλοι κοίταζαν εμάς.
«Μην τους δίνεις σημασία»λέει ο Αλέξης.
«Τι ήθελες να μου πεις;»λέω για να αλλάξω θέμα.
«Λοιπόν...»λέει και ανοίγει την τσάντα του και βγάζει ένα κινητό και το αφηνει στο τραπέζι και με κοίταζε γελώντας.
«Τι;»λέω εγώ
«Αυτό είναι για σένα»λέει.
«Για μένα;»
«Ναι.Δεν εχεις κινητό μου είχες πει.Οριστε!»λέει και το σπρωχνω προς την μεριά του.
«Αυτό προσπαθούσα να αποφύγω.Αυτο!»λέω και έρχεται η σερβιτόρα και αφηνει αυτά που παράγγειλαμε.
«Ξέρω τι θα πεις.Ακουμε όμως πρώτα οκ;»λέει και πίνει λίγο από το καφέ του.
«Λοιπόν...χθες που λες άνοιξα το συρτάρι μου και βλέπω αυτό το κινητό εκει να με κοιτάει.Ειναι το παλιό μου κινητό και με κοίταζε με αυτά τα ματάκια και μου έλεγε 'Πως τολμήσες και με άφησες εδώ μόνο μου;'.»λέει και γελάω.
«Και εγώ τώρα σκεφτηκα αφού εγώ έχω κινητό τι να το κάνω αυτό;Κρίμα δεν είναι να μένει στο συρτάρι;Δεν το δίνεις στην φίλη σου την Ζωή που έτυχε να μην έχει;Τι λες;»
«Και δεν το αγόρασες;»λέω
«Όχι.Μονο θήκη του άλλαξα επειδή ήταν λίγο αγορίστικη.Με νεκροκεφαλές.Εβαλα αυτήν»λέει και σηκώνει το κινητό.
Ήταν μια ροζ θήκη που έλεγε "Be Free".
«Εσυ την διαλεξες;»λέω
«Ναι.Ελπιζω να σαρεσει.Ημουν αναμεσα σε αυτήν και μια γκρι που είχε κάτι αυτιά αλλά κέρδισε αυτή»λέει.
«Γελάς.Αρα σαρεσει»λέει
«Είναι πολύ γλυκό αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ»λέω
«Γιατί όχι;»
«Γιατί φενεται ακριβό»
«Δεν ήταν πολύ»
«Και δεν έχω ιδέα από κινητά»
«Θα σου δειξω εγώ!»λέει
«Και αν το σπάσω;»
«Αν το σπάσεις το έσπασες.Σιγα.Κινητο είναι μόνο»
«Δεν ξέρω Αλέξη...»
«Έλα βρε Ζωή.Ενα κινητό είναι σιγά...»λέει.
Δεν μπορώ να το δεχτώ.
«Αν δεν το θες να ξέρεις θα στεναχωρηθώ»λέει
«Τι να το κάνω βρε Αλέξη;»
«Κοιτά.Ξερεις τι;Πάρτο γιατί μπορεί να θέλω να σου πω κάτι σημαντικό καμία μέρα και να μην μπορώ να σε βρω»
«Αφού πάμε στο ίδιο σχολειο»λέω
«Ναι αλλά το Σάββατο;Την Κυριακή;Τα βραδια;Πες ότι κάτι παθαίνω και θέλω να σου πω τις τελευταίες μου επιθυμίες.Πως θα το κάνω αυτό;»λέει.
Παναγία μου.
Χτυπάω το τραπέζι.
«Χτυπά ξύλο.Τι να πάθεις;»λέω
«Απλά το πα για να το κάνω λίγο πιο δραματικό»λέει και γελάει.
Δεν μπορώ να το δεχτώ...
«Μην το σκέφτεσαι.Δεν σου πήρα και στρώμα νερού...»λέει και γελάω.
Τότε στον ξενώνα....
«Δεν...»
«Δεν το συζητώ Ζωή.Θα το παρεις.Στο λέει ο φίλος σου!»λέει και παιρνει μια πατάτα.
«Τρώγε!»λέει
«Δεν πεινάω»λέω και σηκώνεται και βάζει το αυτί του στην κοιλιά μου.
«Τι είπες κοιλιτσα της Ζωής;Ναι;Και;Α εντάξει»λέει και κάθεται στην θέση του.
«Η κοιλιτσα διαφωνεί...»λέει και γελάμε.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
"Όταν Με Κοιτάς"
Romantizm*6ο βιβλίο* Ζωή και Αλεξης Διαφορετικά άτομα από διαφορετικούς κόσμους. Γίνεται να είναι δυο διαφορετικά άτομα μαζί; Ή θα τους χωρίσουν πολλά; «Γιατί θες τόσο πολύ να είσαι σαν ολους τους άλλους;Γιατι δεν θες να είσαι ξεχωριστή για μένα;»λέω και με...
