"Όταν Με Κοιτάς"

Καφαλαιο LIV • ΑΛΕΞΗΣ

«Μόνο ο θεός βρίσκεται αναμεσα στο μηδέν και στην αιωνιότητα...»λεει.

Το ξέρω πλέον.Η αιωνιότητα την τρομάζει.Φοβαται μην μείνει μόνη της.Εχει ήδη χάσει την μαμά της και φοβάται μην γίνει και με εμένα.

«Καληνυχτα»λέει.
«Καληνυχτα ομορφιά μου.Παρε με όταν ξαπλωσεις.»
«Θα σε πάρω»λέει και ανοίγει την πόρτα και πάει σπιτι της.

Ξεκιναω για το σπιτι μου όταν με παιρνει τηλεφωνο.

«Θα ξαπλωσεις και ολας;»ρωτάω.
«Είμαι πτώμα»
«Σε κούρασε η οικία των Αυγερινων;Με προσβάλλεις τώρα...»
«Ποτέ ένας Αυγερινός δεν με κουράζει»λέει γελώντας.
«Χερομαι...»λέω.

Καλά πήγε σήμερα.Θα μπορούσε να Πηγαινε και χειρότερα.Θα μπορούσε να της ζητήσουν εξεταση αίματος ξέρω εγώ.

Καθόλου φυσιολογικό αλλά σήμερα δεν είπαν και κάτι φυσιολογικό.

«Πρέπει να κλείσω Αλέξη.Μιλαμε αύριο.Καληνυχτα»λέει.

Τι;Τι απότομο ήταν αυτό;Τι είπα πάλι;

Πήγα να το κλείσω αλλά βλέπω την οθόνη και ακόμα μέτραγε λεπτά.Το βάζω πάλι στο αυτί μου.
«Ζωή;Ακούς;»λέω.

«Μπαμπά...»λέει αυτή.

Τι;

«Που ήσουν τόσες ώρες;»φωνάζει μια φωνη.Μαλλον ο μπαμπάς της.

Μάλλον δεν έκλεισε το τηλεφωνο.
«Είχα μια εργασία για το σχολειο..»λεει αυτή.

Μάλλον την εκανα να αργήσει.Θα ανησύχησε ο μπαμπάς της.

Και πήγα να το κλείσω.Αν δεν είχα ακούσει την επόμενη φράση θα το έκλεινα.

«Σκασίλα μου το σχολειο!Πεινασα!Και δεν είχε τίποτα το ψυγείο!»λέει.

Τι;

«Θες να σου φτιάξω κάτι;»λέει σιγά η Ζωή.
«Τώρα παρηγγειλα!Δεν θα ξαναγινει αυτό!Καταλαβες;»λέει.

Πως μιλάει έτσι;
Γιατί της μιλάει έτσι;

«Ναι...»λέει αυτή και ακούω μια φασαρία και μετά επιφωνήματα.

«Όταν σου μιλάω θα μου απαντάς πιο δυνατά!»Φωνάζει πάλι ο μπαμπάς της.

Τι συμβαίνει;

«Εντάξει μπαμπά»λεει.
Δεν μπορώ να το κλείσω.
Όχι τώρα.

Εχω σταματήσει στην μέση του δρόμου.
Δεν πειστευω στα αυτιά μου.

«Φεύγω τώρα αλλά πριν φυγω...»λέει.
«Συγνώμη μπαμπά δεν θα ξαναγινει»
«Φυσικά και δεν θα ξαναγινει.Θο φροντίζει η ζώνη για αυτό.»

Τι;Τι εννοει η ζώνη;

«Μπαμπά όχι την ζώνη σε παρακαλώ...»λέει φοβισμένα.

Όχι...
Όχι...

Και μετά ακούω επιφωνήματα πόνου.
Ακούω κραυγές.

«Να μάθεις να φερεσε!»λέει πάλι.

Δεν μπορούσα να ακούω πια.
Το έκλεισα.

Φυσικά...
Πως δεν μου πέρασε από το μυαλό.
Οι μελανιές,οι γρατζουνιές στο πρόσωπο,τα χτυπήματα σε όλο της το σώμα.

Ο μπαμπάς της...
Ο μπαμπά της την χτυπαει...

Ακούω κόρνες έτσι κάνω αναστροφή και πάω στο σπιτι της πάλι.

Πως μπορεί;
Πως μπορεί να το κάνει αυτό;Στο ίδιο του το παιδί;

Όλα τα φανάρια είναι κόκκινα!
Τώρα βρήκαν;

Ακόμα είναι έλα και ακούω τις κραυγές της.

Όταν φτάνω παρκάρω γρήγορα και πάω στην πόρτα της και χτυπάω δυνατά.

Μετά από λίγο ανοίγει.
«Αλέξη;Τι...Τι κανείς εδώ;»λέει.

Φυσικά και δεν ξέρει τίποτα.
Νόμιζε ότι το έκλεισε.

Και νομίζω αν δεν τον μάθαινα έτσι δεν θα το μάθαινα ποτέ.

«Που είναι ο μπαμπάς σου;»λέω και μπαινω μέσα γρήγορα.
«Δεν είναι εδώ.Τι έγινε;»ρωτάει.
«Τι έγινε;Έγινε ότι θα τον χτυπήσω τόσο πολύ που θα τρέχει αίμα ακόμα και από τα μάτια του!»λέω.

Δεν το πειστευω.
Δεν....
Δεν το χωράει ο νους μου.

«Τι λες Αλέξη;»λέει.
«Ποτέ θα μου το έλεγες;»την ρωτάω.
«Ποτέ θα σου έλεγα τι;»λέει.
«Ποσό καιρό συνέβαινε αυτο;»ρωτάω.
«Ποιο;»λέει.
«Σε χτυπάει Ζωή!Ο μπαμπάς σου σε χτυπάει!Ποσο καιρό;»

Με κοίταζε.
Θα αναρωτιέται που το ξέρω.

«Αλέξη...»
«ΠΟΣΟ;»φωνάζω.

Το περιμενα.
Περιμενα αυτήν την απάντηση της.
Δεν μου άρεσε αλλά την περιεμενα.

«Από όταν πεθανε η μαμά μου...»