Κοίταζε απλά τον διαδρομο.Γελαω.
«Πάω να της δειξω.Πρωτη φορά βλέπετε...»λέω στο Παρι και στην Τατιανα.
Είναι Σάββατο πρωί και έχουμε έρθει για Μπόουλινγκ.
«Πρέπει να παρεις μια μπάλα ξέρεις...»λέω και γυρνάει να με δει.
«Φυσικά και πρέπει.Το ήξερα...»λέει και παιρνει μια μπάλα.
«Αυτή είναι βαριά.Μηπως να πάρεις κάποια άλλη;»πρωτεινω.
«Τι εννοείς;Ότι είμαι πολύ αδύναμη;»λέει και την βλέπω ότι με το ζόρι την κρατάει.
«Ναι!»λέω.
«Ε λοιπόν κανείς λάθος!Με αυτήν θα ρίξω!»λέει περήφανα και πάει κοντά.
«Απλά την αφήνω κάτω;»λέει
«Ναι»λέω λαι την αφηνει απαλά κάτω και η μπάλα προχωράει πολύ σιγά...
Πολύ σιγά...
Πολύ σιγά...
Υπερβολικά σιγά...
Πέφτει στην τρύπα στο πλάι.
«Τι;Τι έπαθε;Γιατί πήγε εκει;»λέει και γελάγανε και τα παιδιά.
«Γιατί δεν ήταν ίσια.Πηρες και την λάθος μπάλα.Ελα να σου δειξω.»λέω και διαλέγω μια μπάλα.Την πιο ελαφριά.
«Αυτή είναι για σένα!»λέω
«Μα με αυτήν έπαιξε το παιδάκι που είναι διπλα μας;»λέει
«Ακριβώς!»λέει και μου ρίχνει μια με τον αγκώνα της στην κοίλια μου.
«Θες να πέις κάτι;»λέει θυμωμένα.
Ποσό θα ήθελα να την φιλήσω τώρα...
«Θα πρέπει να της βάλεις δύναμη.Οχι να την αφήσεις απαλά κάτω.Παρε φορά.Και πρέπει να είναι ίσια το χέρι σου.Αν κοιτάει δεξιά θα πάει δεξιά»
«Ίσια!Μαλιστα!»
«Κατάλαβες;»
«Θα δείξει...»λέει και παιρνει την μπάλα και πάει να ρίξει.
Ανοίγει τα πόδια και βάζει την μπάλα αναμεσα σε αυτά.
Ακούω τον Πάρι να γελάει και γυρνάω και τον κοιταω.
«Εντάξει σταματάω»λέει και γυρνάω πάλι στην Ζωή.
«Με εμένα γελάει;»λέει
«Όχι.Θυμηθυκε κάτι.»λέω και την πλησιάζω.
Καθομαι πίσω της.
Τι Ωραια που μυρίζουν τα μαλλία της...
«Τα πόδια όχι ίσια.Και η μπάλα όχι έτσι.Θα βάλεις εδώ τα δαχτυλα σου.Και όχι την μπάλα εκει.Στο πλάι»λέω και κάνει ότι λέω.
«Τώρα;»λέει.
Τώρα δεν θέλω να φυγω από εδώ!
«Τα μαλλιά σου πίσω για να μην ενοχλούν»λέω και τα βάζει πίσω.
Καλά ίσως αυτό δεν ήταν και τόσο σημαντικό.Αλλα δεν ξέρω αν θα την έχω ποτέ μου τόσο κοντά.
«Έτοιμη»λέω και κάνω ένα βήμα πίσω.
Παιρνει φορά και.....
Έξω!
«Μα γιατί...;Εκανα ότι είπες;»λέει
«Κοιτά να μαθαίνεις!»λέω και παιρνω μια μπάλα.
Τα έριξα όλα.
«Και αυτό όμορφια μου λέγεται στραικ»λέω και κατεβάζει το βλέμμα της κάτω.
Μάλλον για το ομορφιά μου.
«Την άλλη φορά θα το πετύχεις»λέω και καθόμαστε.
«Μην στεναχωριέσαι.Και εγώ στην αρχή όλο με νικαγε ο Παρις.Τωρα τον νικάω εγώ»λέει η Τατιανα καο γελάω.
«Αλήθεια λέει»λέει ο Παρίς και σηκώνεται να ρίξει.
«Νομίζω το χέρι μου φταίει.Ηθελε πιο ίσια»λέει η Ζωή.
«Θα ρίξεις Καλυτερα με την δεύτερη.Θα δεις»λέει η Τατιανα και σηκώνεται.
«Θα κάνει στραικ!Να το ξέρετε»λέει ξ Παρις.
Αποκλείεται.
«Σας το είπα»λέει και κάθεται η Τατιανα.
«Ώστε έχω ανταγωνισμό εεε...»της λέω
«Τώρα;»λέει η Ζωή.
«Τώρα εσυ είσαι πάλι»της λέω και σηκώνεται.
«Θες να σε βοηθήσω;»λέω
«Όχι.Ενταξει είμαι»λέει και φεύγει.
«Θες να σε βοηθήσω;!»λέει κοροϊδευτικά ο Παρις.
«Κοφτω»λέω.
Κάπως είναι.
Μάλλον επειδή την είπα ομορφιά μου.
Πρέπει να προσέχω τι της λέω.
Παιρνει την ελαφριά μπάλα και κάνει αυτά που της είπα.Παιρνει φορά και ρίχνει.
Πέτυχε ένα.
Γυρνάει χαμογελαστή και κάθεται διπλα μου.
«Ποιος πέτυχε μια;Εγώ!Εγω!»λέει σαν παιδι και τρίβει τα χέρια της.
«Στο είπα»λέει η Τατιανα.
«Βελτιώνομαι.Το νιώθω.»λέει
Δεν υπάρχει.
Αυτή η κοπέλα απλά δεν υπάρχει.
«Δεσποινης Βελτιώνομαι,ξανάπαίζεις»λέω
«Α ναι.Σωστα»λέει και σηκώνεται.
Δεν τα πήγε και ασχημα.
Για πρώτη φορά έριξε αρκετές.
«Να πληρώσουμε»λέω και βγάζω το πορτοφόλι μου.
«Να πληρώσω και εγώ...»λέει η Ζωή και πάει να βγάλει λεφτά.
«Δεν υπάρχει περίπτωση»λέω
«Ξεχνά το.Μας κυκλοφορούνε και θα πληρώσουμε και ολας;Δυο μέτρα γυναίκες.Πληρωστε.Σας περιμένουμε έξω»λέει η Τατιανα και την πιάνει αγκαζέ και πάνε έξω.
«Φιλε σκουπίσου»λέει ο Παρις.
«Γιατί;Έχω κάτι;»λέω
«Ναι.Σου τρέχουν τα σάλια!»λέει και γελάει.
«Πολύ αστειο!»
أنت تقرأ
"Όταν Με Κοιτάς"
عاطفية*6ο βιβλίο* Ζωή και Αλεξης Διαφορετικά άτομα από διαφορετικούς κόσμους. Γίνεται να είναι δυο διαφορετικά άτομα μαζί; Ή θα τους χωρίσουν πολλά; «Γιατί θες τόσο πολύ να είσαι σαν ολους τους άλλους;Γιατι δεν θες να είσαι ξεχωριστή για μένα;»λέω και με...
