"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο XV • ΖΩΗ

Οταν φτάνω βλέπω ότι έχει και πύλη.

Ουαου.

Πάω κοντά και βλέπω έναν κύριο με κουστούμι και καπέλο.

«Γεια σας»λέω και βγάζει το καπέλο του.
«Γεια σου κοπέλα μου.Ψαχνεις κάτι;»μου λέει
«Βασικά ναι.Ψαχνω το σπιτι του Αλέξη Αυγερινού.Εδω είναι;»λέω
«Εσυ είσαι η Ζωή Ιωάννου;»με ρωτάει.
«Ναι...»λέω και ανοίγει την πόρτα.
«Ο κύριος Αλέξης μας είπε ότι θα έρθετε.Περαστε»λέω και μπαινω μέσα.

Ουαου.

Σαν και αυτά που έβλεπα στην τηλεόραση.

Χτυπάω και μου ανοίγει ο ίδιος.Περιμενα καμία υπηρέτρια η κάτι τέτοιο.

«Ήρθες»λέει γελώντας.
«Ναι»λέω και κάνει ακρη και μπαινω μέσα.

Δεν περιμενα κάτι λιγότερο από αυτό.
Ούτε με λόγια δεν εξηγηται.Παντου φωτογραφίες του Αλέξη,φαντάζομαι δηλαδή,βάζα,λουλούδια.

Το ταβάνι ήταν τεράστιο.

«Ωραίο σπιτι»λέω.

Παραμυθένιο.
Φανταντοζομαι όλο το σπιτι μου μαζί ίσως,λέω ίσως,κάνει όσο ενα δωμάτιο τους.

«Ευχαριστώ»μου λέει.

«Εχεις φάει;Θες να φαμε κάτι;»λέει
«Όχι...»λέω και εκείνη την στιγμή ακούγονται θόρυβοι από το στομάχι μου.

Τέλεια.Τωρα βρήκαν.

«Αλλά λέει η κοιλιά μου.Ελα.Θα κάτσουμε στην κουζινα για να φαμε κάτι»λέει και τον ακολουθώ αμίλητη.

Πως δεν χάνονται εδώ μέσα;

Μπαίνουμε στην κουζινα και ήταν μια κυρία εκει.Μεγειρευε.

«Ροζιτα»λέει ο Αλέξης και αυτή γυρνάει «από έδω η Ζωή.Συμμαθητρια μου»λέει και έρχεται και με αγκαλιάζει.
Δεν περιμενα αυτό...

«Γεια σας κυρία Ροζιτα»λέω και με αφηνει.
«Σκέτο Ροζιτα»λέει αυτή και γυρνάει στο Αλέξη.
«Αυτή είναι που μου έλεγες...»του λέει και αυτός κόλλησε για μια στιγμή και μετά την αγκαλιάζει.

«Ναι Ροζιτα.Αυτη είναι η συμμαθήτρια μου που σου είπα ότι θα έρθει εδώ!»λέει αυτός.
«Ζωή η Ροζιτα είναι η μαγείρισσα μας.Χρονια τώρα.Εχει γίνει μέλος της οικογένειας πλέον»
«Για σένα μόνο»λέει αυτή και του τσιμπάει τα μάγουλα.

Φενεται να έχουμε καλή σχέση.

«Μην πω στην Ζωή τότε που ήσουν μικρός και έκανες κακά στην πάνα και μετά την εβγαζες και έπεφταν όλα παντού και φώναζες 'Τα εκανα όλα σιμπα!'»λέει αυτή και μετά γυρνάει σε εμένα.
«Βλέπεις δεν μπορούσε να πει λίμπα»λέει και γελάω.
«Αλήθεια;»λέω και κουνάει το κεφάλι της.
«Δεν χρειάζεται να με κανείς ρεζίλι Ροζιτα.Βαλε μας να φαμε και μετά μπορείς να φύγεις.Εχεις από το πρωί εδώ.Θα είσαι πτώμα»της λέει.
«Τι θέλετε;Θέλετε να φτιάξω κάτι;»λέει αυτή.
«Θες κάτι συγκεκριμένο Ζωή;»με ρωτάει ο Αλέξης.
«Όχι.Δεν έχω πρόβλημα»λέω.
«Ούτε εγώ.Μην φτιάξεις κάτι Ροζιτα.Οτι έχει στο ψυγείο.Βαλε μας και από αυτό το κέικ σοκολάτας που έφτιαξες»λέει αυτός.

«Δώστου κέικ σοκολάτας και σκότωσε τον!»μου λέει η Ροζιτα και ανοίγει το ψυγείο.

«Έλα να κάτσουμε»λέει και κάθεται σε μια καρέκλα στο πάγκο και καθομαι σε μια απέναντι του.

«Λοιπόν...σου λέω και γράφε τους συγγραφείς οκ;Μετά θα σου πω και τι ακριβώς έχουμε κάνει από αυτους»λέω και πάω να πάρω το βιβλίο αλλά πάει να το πάρει και αυτός και τα δαχτυλα μας ακουμπάνε.

Ένιωσα μια ανατριχίλα στο χέρι μου...

Το έβγαλα γρήγορα.

«Συγνώμη...»λέω
«Πήγα να στο δωσω...»λέει και σπρωχνει μετά το βιβλίο προς την μεριά μου και με το χέρι του ξινει το πίσω μέρος του κεφαλιού του.

Το κάνει συχνά αυτό.

Όχι ότι  κοιταω τι κάνει.
Απλά το έχω ξαναδεί.

Τυχαία.