"Όταν Με Κοιτάς"

LXXIX •ΤΟ ΤΕΛΟΣ•

Μετά από πέντε χρόνια.

•Αλέξης•

«Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς Καλυτερα...»λέω και κλείνω το βιβλίο.
«Τελείωσε και ολας;»λέει θυμωμένα.
«Ναι»λέω.
«Μικρό ήταν...»λέει.

Έρχεται το καλοκαίρι.
Και αρχίζει να κάνει ζεστη.

«Μπαμπά;»με ρωτάει.
«Τι είναι αγορι μου;»
«Θέλω να μου κάνεις μια μεγαααααλη χάρη»λέει και ανοίγει τα χέρια του.
«Τι χάρη;»λέω.
«Θέλω του χρόνου να πάω στο ίδιο νηπιαγωγείο με τον Μάρκο.Σε παρακαλώ....»λέει και στραβώνει τα χέρια του.

Ο Δημήτρης και ο Μάρκος έχουν γίνει αυτοκόλλητοι.Κολληταρια οπως λένε.

Αν και περιμενα να γίνουν κολλητοί με τον Φίλιππο,τον γιο του Βασίλη αυτός έγινε με τον Μάρκο.

Ο Βασίλης και η γυναίκα του έκαναν πάρεα με τον Άρη και την Αλεξια από το σχολειο.Ο Μάρκος είναι ο γιος τους.Τους γνωρίσαμε στα γενέθλια του Φιλίππου και από τότε έγιναν φίλοι.Δεν με πειραζει όμως.Ο Άρης και η Αλεξια είναι πολλά καλοί ανθρωποι.Και έχουν μεγαλώσει και τα δυο παιδιά τους σωστά.

«Αν το θες τόσο πολύ δεν καταλαβαίνω πιο είναι το πρόβλημα»λέω και με αγκαλιάζει.
«Είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου»λέει και σταματάω την κουνια μην πέσουμε.

Δεν θέλω να μετακόμιζω συνέχεια η να τον πιεζω να κάνει πραγματα που δεν θέλει,όπως έκαναν οι γονείς μου.

Θέλω να έχει την ελευθερία να διαλέγει μόνος του.Αυτο άλλωστε θα ήθελε και η Ζωή.

Τα ματάκια μου...

«Μπαμπά κοιτά!Ενα σαλιγκάρι!Παω να τον χαιρετίσω»λέει και τρέχει κοντά του.

Γελάω.
Αν και μικρός είναι όχι μόνο έξυπνος αλλά και ευγενικός με ολους.

«Είναι πανέμορφος.Καθαρο βλέμμα,καθαρή ψυχή.Καλος με ολους.
Ευγενικος.Στοργικος.Ακριβως όπως εσενα»

Έτσι το είχε σκεφτεί η Ζωή.
Και ακριβώς έτσι έγινε.
Λες και το ήξερε.

•Ζωή•

«Εδώ είσαι πάλι;»ακούω και γυρνάω να δω την μαμά μου να με κοιτάει.

«Ναι.Διαβαζουν παραμύθι»λέω και γυρνάω να τους δω.

Είναι στην κουνια.
Στην κουνια που έφτιαξε ο Αλέξης.
Τον κρατάει στην αγκαλιά του.

«Την ιστορία σας του λέει πάλι;»με ρωτάει.
«Όχι μανούλα.Οχι ακόμα δηλαδή»λέω.
«Είναι τόσο ομορφος.Αν και έχει τα μάτια σου....»
«Μοιάζει στον Αλέξη...»τελειώνω την πρόταση της.