«Καλημέρα»λέει και τον αγκαλιάζω.
«Τι ήταν αυτό;»με ρωτάει.
«Τίποτα.Απλα ήθελα να σε αγκαλιάζω»λέω.
«Έγινε κάτι;Κάτι άλλο;»με ρωτάει.
«Όχι Αλέξη.Τιποτα»
«Σίγουρα;Δεν σε ξαναχτύπησε;»λέει.
Κοιταω γύρω γύρω.
«Σσσς μην φωνάζεις Αλέξη...»λέω.
«Δεν έγινε;»
«Όχι.Ηταν μεθυσμένος και κοιμηθηκε κατευθείαν»λέω.
«Πίνει πολύ;»με ρωτάει.
Αν πίνει λέει...
«Κάθε μέρα σχεδόν...»λεω.
Τον βλέπω να αρχίζει να εκνευρίζεται πάλι.
Με το ζόρι χθες έφυγε από το σπιτι μου.Ηθελε να κρυφτεί εκει μέσα.Φυσικα αυτό δεν γινόταν.Αν τον έβρισκε..;
Παναγία μου ούτε να το σκέφτομαι δεν μπορώ.
«Πως είναι η πλάτη σου;»με ρωτάει.
«Καλά.Δεν πονάει καν»λέω και βάζει το χέρι του πάνω στην πλάτη μου.
Άντεξε.
Αντέξε Ζωή..
Με πονάει τόσο πολύ.Δεν θέλω όμως να τον ανησυχώ.Οχι και άλλο.
«Είδες;Δεν πονάει»λέω και βγάζει το χέρι του.
Ουφ.
«Δεν έκλεισα ματι όλη νύχτα.Το είχα το μυαλό μου μόνο σε εσένα»λέει και βάζει το μέτωπο του στο δικό μου.
«Μην το εχεις.Ολα καλά είναι»λέω.
«Όλα χάλια είναι Ζωή μου.Ολα χάλια...»λέει.
«Δεν πάτε Καλυτερα σε κανα ξενοδοχείο;Εδώ είναι σχολειο!»ακούω μια φωνη και απομακρύνομαι.
Ο Θοδωρής.
«Εχεις κανένα πρόβλημα;»λέει ο Αλέξης.
«Άντε πάλι...»λέει ο Παρις και μπαινει στην μέση.
«Μαζί σου μεγάλο!»λέει ο Θοδωρής.
«Έχω τόσα νεύρα Θοδωρη!Μην με ζορίζεις!Μονο αυτό σου λέω!»λέει και απομακρύνεται από αυτόν.
Τον ακόλουθαμε και εγώ και ο Παρις.
«Τα θέλει ο κωλος του έτσι!»λέει ο Παρις και τον κοιταω.
«Συγνώμη για την έκφραση Ζωή αλλά το ζητάει ο οργανισμός του»μου λέει και γελάω.
Πάντα μας βοηθάει ο Παρις.
Πάντα εμφανίζεται εκει που δεν το περιμένεις και βοηθάει την κατάσταση.
«Με εκνευριζει τόσο πολύ...»λέει ο Αλέξης.
«Μην του δίνεις σημασία»λέω.
«Παιρνας όλα αυτά στο σπιτι και ερχεσαι εδώ και περνάς και αλλά!»λέει.
«ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΕ ΑΥΤΟ!»φωνάζει.
Κοιταω τον Παρι.
«Πάω εγώ.Μπας και τον ηρεμήσεις»λέει και φεύγει.
«Αλέξη...»
Πειραζει τα δαχτυλα του νευρικά.
«Το μεσημέρι;Εχεις κάτι;»με ρωτάει.
«Μπειμπισιτινγκ»λέω.
«Θα αργήσεις;»
«Ναι...»λέω.
Ευτυχώς.Δεν θα με είμαι σπιτι.
«Πάω για μάθημα...»λέω και πάω να φυγω.
Το καταλαβαίνω ότι στεναχωριέται.Το ξέρω.Αλλα δεν είναι ο ίδιος από χθες.Ο Αλέξης πριν ήταν γλυκός δεν με άφηνε στην ησυχία μου,και δεν μ'αφηνε να πάω στο άλλο μάθημα χωρίς φιλί.
Γυρνάω να τον δω.
«Τι;»λέει.
«Ξέρω ότι στεναχωριέσαι Αλεξη.Αλλα μην είσαι έτσι.Μην αλλάξεις στάση απέναντι μου.Ακομα η ίδια είμαι.Και ακόμα σαγαπαω»λέω και πάω να φυγω και με τραβάει από το χέρι και με φέρνει κοντά του.
«Εχεις δίκαιο.Εσυ δεν φταις σε τίποτα.Συγνωμη...»λέει και με φιλάει απαλά.
«Και εγώ...»λέει.
«Τι και εσυ;»ρωτάω.
«Και εγώ σαγαπαω...»
أنت تقرأ
"Όταν Με Κοιτάς"
عاطفية*6ο βιβλίο* Ζωή και Αλεξης Διαφορετικά άτομα από διαφορετικούς κόσμους. Γίνεται να είναι δυο διαφορετικά άτομα μαζί; Ή θα τους χωρίσουν πολλά; «Γιατί θες τόσο πολύ να είσαι σαν ολους τους άλλους;Γιατι δεν θες να είσαι ξεχωριστή για μένα;»λέω και με...
