"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο LXXI • ΑΛΕΞΗΣ

«Μην!»λέει.

Ξέρει τι θα πω για αυτό.
«Άκου με μόνο»
«Όχι Αλέξη.Το συζητήσαμε.Τελος»λέει.
«Εννοείς το συζητήσες!Μονη σου»
«Γιατί είσαι τόσο αρνητικός;»ρωτάει.

Γιατί άραγε;

«Γιατί δεν θέλω να πάθεις τίποτα»λέω.
«Δεν θα πάθω»λέει.

Θα με τρελάνει...

«Τόσο πολύ θες παιδί;»την ρωτάω.
«Ναι!Γιατί εσυ δεν θες;»
«Θέλω αλλά....»
«Αλλά τι Αλέξη;Αφού θελουμε και οι δυο δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα»λέει.

Ένα παιδί μαζί της...
Πως γίνεται να μην θέλω;Ειδικά αν της μοιάζει.

Αλλά φοβάμαι.
Μην παθει κάτι.

«Θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε αν θες τόσο πολύ»λέω.
«Μπορούμε να το κάνουμε και αυτό»λέει.
«Τι εννοείς ΚΑΙ αυτό;»λέω.
«Θα το γεννήσω αυτό το παιδί Αλέξη.Ο κόσμος ανάποδα να έρθει θα το γεννήσω.Οτι και να πεις θα το γεννήσω»λέει.

Αναστενάζω.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω για να αλλαξει γνώμη.

«Θυμάσαι τι μου είχες πει παλιά;Στην αρχή;Μου είχες πει ότι όταν με κοιτάς βλέπεις το μέλλον σου μαζί μου.Και είναι υπέροχο...»λέει.

Θυμάμαι...

«Έτσι θα είναι υπέροχο»λέει.
Της χαϊδεύω τα μαλλιά.

Είναι ήδη υπεροχο.

«Δεν θα πας στο γραφείο;»ρωτάει και σκεπάζεται Καλητερα.

«Μπα.Σημερα λέω να κάτσω σπιτι»λέει.
«Πως και έτσι κύριε Αυγερινε;»
«Το αφεντικό δεν είμαι;Ότι θέλω κάνω κυρία Αυγερινού»λέω και γελάει.

Όταν ήρθε σε εμένα πριν πέντε χρόνια ένιωθα πιο ευτυχισμένος από ποτέ.Λες και μπήκαν όλα στην θέση τους.

Μέναμε μαζί μέχρι που τελιωσαμε το σχολειο.Μετα σπούδασα οικονομικά.Η Ζωή δουλευε.

Ναι το ξέρω.
Δεν χρειαζετε να δουλεύει.
Μπορούμε να μην δουλεύουμε και να είναι μια χαρά όχι μονο τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας αλλά και τα δισέγγονα.
Αλλά έτσι είναι η Ζωή.
Νιώθει άχρηστη όταν είναι σπιτι.

Ειπα τα παιδιά μας...
Περιεγο ακούγεται...

Μετά εγώ δεν ήθελα να δουλέψω στην εταιρία.Δεν μου άρεσε το περιεχόμενο της.

Τι εκανα;
Άλλαξα το περιεχόμενο μέχρι να μου αρεσει.
Ιδέα της Ζωής και αυτή.
Αν κάτι δεν σαρεσει άλλαξε το μέχρι να σαρεσει.

Επέμενα να κάνει όλες τις εξετάσεις.
Ήταν ασχημα τα πραγματα.
Ο βλάκας που τον έλεγε μπαμπά της,της έκανε πολλά.Ακομα η πλάτη της είναι χάλια.Δεν μπορώ να την βλέπω.Πολλες φορές νευριάζω και με αυτήν για αυτο το θέμα.Αν και ξέρω ότι δεν φταίει.

Δεν έχει εμφανιστεί.
Ευτυχώς.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αν τον δω μπροστά μου θα τον σκοτώσω.Με τα ίδια μου τα χέρια.

Αν πω ότι δεν είχα σκεφτεί να κάνω παιδιά με την Ζωή θα πω ψέμματα.
Αλλα όταν ο γιατρός μας είπε ότι υπάρχει θέμα και θα είναι δύσκολο δεν το ξανασκέφτηκα.

Χτυπάει η πόρτα.
«Δεν μπαινω μέσα.Το αφήνω εδώ κάτω»λέει η Ροζιτα.

Το κάνει αυτό συχνά.
Όταν Αργούμε να σηκωθούμε μας αφηνει κάτι στην πόρτα.

Πάει να σηκωθεί.
«Άστο πάω γω»λέω και ανοίγω την πόρτα.

Φυσικά και είναι αυτό πάλι.
Παιρνω το πιάτο και πάω πάλι στο κρεβάτι.

«Τι είναι;»λέει.
«Μάντεψε!»λέω.
«Κεικ σοκολατας»λέει και παιρνει ένα κομμάτι.Παιρνω και εγώ ένα.

«Την αγαπάω την Ροζιτα»λέει.
«Αυτή να δεις»λέω.

Το έχει καταφέρει μόνη της αυτό.
Τους εχει κάνει ολους να την αγαπάνε.