"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφάλαιο XVI • ΑΛΕΞΗΣ

Κάναμε διάλειμμα για να φαμε.

Η Ζωή τα κοίταζε όλα αλλά δεν έτρωγε.Ντρεπεται μάλλον.

Με το χέρι μου σπρωχνω το πιάτο με το κέικ προς την μεριά της και με κοιτάει.
«Πρέπει να το δοκιμάσεις!Στο ορκιζομαι πως είναι το πιο ωραίο του κόσμου!»της λέω.

Δεν λέω ψέμματα.
Είναι.

Παιρνει ένα κομμάτι και το τρώει.Αφου μασάει και το καταπίνει με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.

«Στο πα!»της λέω
«Ουαου»λέει και πέρνει άλλο ένα κομμάτι.Και μετά άλλο ένα.

Μάλλον με είδε έτσι πως την χάζευα  και σταματησε να τρώει.
«Συγνώμη...»λέει αφού σκουπίζει το στόμα της «απλά δεν έφαγα σπιτι»
«Έφυγες χωρίς να φας;Πως σε άφησε η μαμά σου;Εγώ όταν φεύγω αν δεν με ρωτήσει πενήντα φορές αν έφαγα δεν μπορεί»λέω και γελάω.

Ξαφνικά το πρόσωπο της σοβάρεψε.
Τι είπα πάλι;

Μερικές φορές νιώθω ότι δεν πρέπει να μιλάω όταν είμαι μαζί της.Ολα βλακεία πετάω.

«Ζωή...»λέω και σκουπίζει ένα δάκρυ.

Κλαιει;Γιατί κλαιει;

Κάνω το γύρω του πάγκου και καθομαι διπλα της.
«Ζωή;Όλα καλά;Είπα κάτι;»λέω σιγά.
«Όχι όχι...»λέει
«Τότε γιατί κλαις;»ρωτάω και πάει να σηκωθεί αλλά δεν την αφήνω.

«Τι είναι;»λέω.
«Η...η μαμά μου...δεν είναι πλέον μαζί μας...»λέει.

Οχ οχ Οχ.
Δεν μαρεσει αυτό.
Θα μπορούσε να είναι χωρισμένοι αλλά κάτι μου λέει ότι δεν είναι.

«Πέθανε όταν ήμουν 9»λέει και γυρνάει το κεφάλι της από την άλλη μεριά.Σηκονομαι πάλι και πάω από την μεριά της για να με δει.

Δεν το πειστευω...
Τι ηλιθιος που είμαι..
Αυτό το στόμα μου πρέπει να το ράψω να μην πολυμιλαει.

Σκουπίζει πάλι τα δάκρυα της με τα μανίκια της.
«Αλλά όλα καλά»λέει και γελάει.Ψευτικα.
«Συγνώμη Ζωή...δεν το ήξερα...»λέω ειλικρινά.
«Δεν πειραζει.Εχουν περάσει χρόνια έτσι και αλλιώς τώρα...»λέει
«Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πονάει λιγότερο έτσι;»λέω και κουνάει το κεφάλι της.
«Όχι.Απλα μαθαίνεις να ζεις με αυτό...»λέει

Συνιδητοποιω ότι αυτή είναι η πρώτη σοβαρή συζήτηση που κάνουμε μαζί.

«Από τι;»λέω
«Καρκίνο»
«Σίγουρα θα είναι περήφανη για σένα αυτήν την στιγμή...»λέω και την βλέπω να θέλει να κλάψει αλλά να κρατιέται.Βαζω τα χέρια μου στους όμως της και την παιρνω και την φέρνω κοντά μου και την αγκαλιάζω.

Στην αρχή δεν έσφιξε τα χέρια της αλλά τελικά το έκανε.Μυριζει ακόμα πιο ωραια τώρα που την έχω στην αγκαλιά μου.Την σφίγγω δυνατά.Κλαιει αθόρυβα.Το καταλαβαίνω επειδή νιώθω την μπλούζα μου να γίνεται μούσκεμα.

Απομακρύνεται.
«Να διαβάσουμε καλητερα»λεει και κάθεται στην θεση της.

Δεν μπορούσα να το αφήσω εκει.
Δεν ήθελα δηλαδή.

«Δηλαδή μένεις με τον μπαμπά σου έτσι;»λέω
«Ναι...»λέει ανοίγοντας το βιβλίο.

«Γράφεις;»μου λέει και πιάνω το στύλο.
«Πες μου»λέω και μου λέει μια λίστα από τα έργα των Άγγλων συγγραφων.

Δεν έδινα σημασία.

Για αυτό βλέπω θλίψη στα μάτια της.
Έχει μεγαλώσει χωρίς μαμά.Αυτο θα ήταν δύσκολο για αυτήν.Οσο καλός και να είναι ο μπαμπάς της αυτό το κενό δεν γεμίζει.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς την μαμά μου.Να μενω μόνο με τον μπαμπά.

«Αυτά είναι.Και από Σαιξπηρ κάναμε μόνο το Άμλετ»λέει.
«Να ζει κάνεις η να μήν ζει;»λέω δραματικα και γελάει.
«Τα ξέρεις όλα;»λέει
«Τα περισσότερα.Στο σπιτι μας είναι λίγο αναγκαστικά όλα αυτά.»
«Ναι;»λέει
«Ναι.Αγγλικα,γαλλικά,κολύμπι,τοξοβολία,
καράτε,πιάνο,γερμανικά,ισπανικά»λέω.
«Ξέρεις όλα αυτά;Ουαου»λέει
«Αναγκαστικά βλέπεις.Δεν είχα και επιλογή πάνω στο θέμα.Μονο μπαλέτο που σεν πήγα»λέω
«Ευτυχώς να λες!»λέει
«Ναι.Δεν μου πάει το κολάν.»της λέω και γελάει.

«Μπορώ να βαλω λίγο νερό;»με ρωτάει.
«Φυσικά.Σαν το σπιτι σου»της λέω και ψιθιριζει κάτι αλλά δεν άκουσα.