"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο XVIII • ΑΛΕΞΗΣ

Τι έγινε μόλις τώρα;

Πάω στο δωμάτιο γρήγορα.

«Πας καλά Θοδωρη;Τι ήταν αυτό;»λέω
«Ποιο;»λέει κάνοντας τον ανήξερο.

Θα τον χτυπήσω.

«Πως της μίλησες έτσι;»
«Έτσι πρέπει!»
«Τι εννοείς έτσι πρέπει;»λέω.Του έχει κάνει κάτι;
«Δεν την ξέρεις εσυ...για αυτό λες...»μου λέει.
«Νομίζω την ξέρω!»λέω
«Όχι.Εχει υποτροφία Αλέξη.Το καταλαβαίνεις αυτό;»με ρωτάει
«Ναι το ξέρω.Και;Ποιο είναι το πρόβλημα;»λέω
«Το πρόβλημα είναι ότι όλοι εμείς πληρώνουμε για να είμαστε σε αυτό το σχολειο.Και αυτή έρχεται τσάμπα.Σου φενεται δίκαιο αυτό;»

Τι ακούνε τα αυτιά μου.Τι;

«Τι λες Θοδωρη;Που κολλάει αυτό τώρα;Έδωσε εξετάσεις πριν μπει.Δεν μπήκε έτσι.Πρωτον αυτό,και δεύτερο αυτό σημαίνει ότι είναι έξυπνη.Περασε με το μυαλό της»λέω
«Δεν πας καλά...»λέει
«Εσυ δεν πας καλά!Πως μίλησες έτσι;Που πήγαν οι τρόποι σου;»
«Δεν έχω τρόπους όταν μιλάω με παρισακτες»

Θα τον χτυπήσω.

«Πας καλά;Ακους τι λες;Είναι απλά μια κοπέλα.Που είμαι σίγουρος ότι ούτε μύγα δεν μπορεί να πειράξει»τον διαβεβαιώ.

Μπορεί να την ξέρω λίγες μέρες μόνο αλλά φενεται καλή.

«Κανείς λάθος Αλέξη.Και σου προτείνω να μείνεις μακριά της.Αν σε πλησίασε θα είναι μόνο και μόνο για τα λεφτά σου»λέει.
«Δεν σκέφτονται όλοι τα λεφτά μας Θοδωρη»λέω
«Καλά...θα δεις που θα βγω σωστός...»λέει σίγουρος για αυτά που λέει.

«Δεν νομίζω...»λέω
«Τελοσπαντων.Ηρθα να σε πάρω να βγούμε με τον Ζηση.Θα έρθεις;»με ρωτάει.
«Όχι.Δεν μπορώ»
«Όπως θες...»λέει και φεύγει χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω του.

Ξαπλώνω στο στρώμα νερού.

Μυρίζω τα ρούχα μου.Εχουν το άρωμα της.

Τι έγινε μόλις τώρα;
Η Ζωή μάλλον δεν συμπαθεί τον Θοδωρη.Αλλα αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.Κανεις φυσιολογικός άνθρωπος δεν συμπαθεί τον ξάδερφο μου.

Από την άλλη ο Θοδωρής δεν συμπαθεί την Ζωή.

Λες και δεν ήταν αρκετά περίπλοκα τα πραγματα...

Το επόμενο πρωί ψάχνω σε όλο το σχολειο την Ζωή.Που είναι;

Παω στην πισίνα μπας και.
Τελικά εκει ήταν.

Καθόταν και διάβαζε.
«Ζωή;»λέω και σηκώνει αυτά τα ματάκια της και με κοιτάει.
«Άσε με μόνη Αλέξη.Εχω διάβασμα»λέει
«Θέλω να μιλήσουμε για χθες»λέω και σηκώνεται και τρέχει γρήγορα.

«Άσε με ήσυχη»φωνάζει.

Τι ήταν αυτό τώρα;
Τι εκανα πάλι;

Θα τρελαθώ.
Θα με τρελάνει εμένα αυτή.
Δεν θα την γλιτώσω.

Παιρνω το τηλεφωνο.
«Γεια σου φιλε.Μολις θα σε επερνα.Τι κανείς;»
«Όχι καλά.Εσυ;»λέω
«Καλά.Τι εχεις;»με ρωτάει.
«Πρώτη φορά δεν έχω ιδέα τι γίνεται στην ζωή μου.Πρωτη φορά!»λέω
«Οχ.Κοριτσι μυριζομαι.Για λέγε»λέει

Και του τα είπα όλα.Χαρτι και καλαμάρι.Δεν άφησα τίποτα.

«Αυτή η Ζωή σαρεσει εσένα;»με ρωτάει
«Εεεεε....»λέω
«Τι εεεε ρε;Σαρεσει ή δεν σαρεσει;»
«Ας πούμε υποθετικά ότι μαρεσει...»λέω και γελάει.
«Σαρεσει.Δεν το λέμε υποθετικά.
Σαρεσει.Αμα σαρεσει τότε να πας να της μιλήσεις.Και μην ακούς ξαδέρφια και από εδώ και από εκει.Πηγαινε κατευθείαν σε αυτή και μην την αφήσεις να φύγει μέχρι να μιλήσετε.»
«Προσπάθησα»λέω
«Προσπάθησε πιο πολύ!»λέει και γελάω.
«Ποιος να το φανταζόταν ότι δίνεις εσυ καλές συμβουλές.Εσυ που τις απομακρύνεις όλες»λέω
«Ξέρεις γιατί το κάνω...»λέει
«Ξέρω.Παω να της μιλήσω τότε»λέω και το κλείνω.

Το θέμα είναι που κρύφτηκε πάλι.

Βλέπω τα παιδιά στο διαδρομο.Και πλησιάζω τον Πάρι.
«Πέρασε από εδώ η Ζωή;»τον ρωτάω σιγά.
«Στο μπάνιο είναι.Αλλα δεν είναι μόνη της»λέει αλλά έχω ήδη έφυγε.

Σήμερα θα τα ξεκαθαρίσω όλα.

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω την Ζωή με γυρισμένη την πλάτη της σε εμένα και απέναντι της την Βαλια.

Τι κάνει μαζί της;

Η Βαλια με βλέπει.
«Κάνετε παρέα με τον Αλέξη;»της λέει η Βαλια.

Αφού νομίζω με είδε τι κάνει;

«Όχι.Μια φορά μιλησαμε»λεει η Ζωή.

Τι;
Γιατί λέει ψέμματα;

«Ο Αλέξης είναι φίλος μου Ζωή.Αν θες λεφτά βρες τα άλλου.Αφησε τον ήσυχο!»
Τι;

Τι της λέει;
Εκανα ένα βήμα μπροστά και πήγα να μιλήσω αλλά με πρόλαβε η Ζωή.

«Εντάξει Βαλια.Θα τον αφήσω ήσυχο.Θα βρω άλλον»λέει.

Δεν....
Όχι....

Γυρνάει να με δει.

«Αλέξη...»
«Μην!Δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο που να βγαίνει από το στόμα σου!»λέω και φεύγω.

Δεν το πειστευω.
Τελικά είχε δίκαιο ο Θοδωρής.

Ποσό έξω έχω πέσει;
Ποσό;