Αυτό μου ελειπε τώρα.
Τα οικογενειακά δράματα.
«Σε έχουμε χάσει Αλέξη.Να ερχεσαι πιο συχνά»λέει ο θείος μου.
Άλλη όρεξη δεν έχω.
«Είχε έρθει και ένας φίλος του τις τελευταίες μέρες»λέει ο μπαμπάς μου.
Και δυστηχως έφυγε.
«Εχει και φίλους;»λέει ο Θοδωρης ειρωνικά.
«Εχεις πρόβλημα;»του λέω.
«Μην ξεκινάτε!»λέει ο μπαμπάς μου.
Ήταν κακή ιδέα.
Το να έρθω εδώ ήταν κακή ιδέα.
«Κάπως σε βλέπω σήμερα.Ολα καλά;»λέει ο θείος.Λες και τον νοιαζει.
«Όχι!Εφυγε η γκομενα του για αυτό!»λέει.
Σηκώνομαι όρθιος και νιώθω το χέρι του μπαμπά μου να με σταματάει.
«Θοδωρη!Μαζεψου!»λέει ο μπαμπάς μου.
Αυτό δεν το περιμενα.
«Γιατί Θείε;Επειδή λέω την αλήθεια;Αφού τον παρατησε!»λέει ο Θοδωρής.
Θα τον σκοτώσω!
«Πηγαινε σπιτι»μου λέει ο μπαμπάς μου.
«Μα...»
«Πηγαινε.Θα μιλήσω λίγο με τον αδερφό μου»λέει.
Παιρνω το αμάξι και πάω σπιτι.
Και εγώ το έχω νιώσει αυτό.
Ότι με παρατησε.
Ότι με άφησε.
Αυτό με εκνευριζει πιο πολλη.
Το ότι το έχω νιωσει.
Πάω στο σαλόνι και ανεβαίνω τα σκαλιά.
«Αγορι μου ήρθες;»λέει.
«Ναι Ροζιτα.Παω πάνω»λέω.
«Κάτσε να σου πω...»λέει.
«Μετά Ροζιτα μου.Μετα»λέω.
Θα ξεκινήσει πάλι.
Ότι δεν τρωω ότι δεν κοιμάμαι.
Και αν ξεκινήσει δεν σταματάει.
Πάω στον ξενώνα και κατευθείαν στο κρεβάτι.
Ίσως έχω γίνει αντικοινωνικός αυτόν τον καιρό.Αλλα δεν μπορώ να μιλάω με κανέναν.Δεν μπορώ να ακούω τα προβλήματα τους.Εχω να ασχοληθώ με τα δικά μου.
«Αλέξη;»ακούω.
Δεν μπορεί...
Ακούω την φωνη της Ζωης...
Μάλλον ονειρευομαι.
«Αλέξη μου;»ξανακούω.
Τι γίνετε;Αφου ξύπνιος είμαι.
Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω την Ζωή στην πόρτα.
Πάει.
Τρελάθηκα.
Τώρα την φαντάζομαι και ολας.
Κλείνω τα μάτια μου και τα ξανανοιγω.
Ακόμα εδώ είναι.
«Ζωή;»λέω και έρχεται κοντά μου.
«Είσαι αλήθεια εσυ;»λέω και κουνάει το κεφάλι της.Εκλαιγε.
«Ματάκια μου...»λέω και την αγκαλιάζω.
Δεν το πειστευω.
Ακόμα νομίζω ότι ονειρευομαι.
Ήρθε;
Στα αλήθεια ήρθε;
Βάζει τα χέρια γύρω μου και με κρατάει σφιχτά.Μυριζει Ζωή.Μου είχε λείψει η μυρωδιά της.
«Αλέξη δεν είναι ο μπαμπάς μου...»λέει και την αφήνω.
Τι;
«Τι εννοείς;»λέω.
«Ότι δεν είναι ο μπαμπάς μου αυτος...»λέει και σκουπίζω τα δάκρυα της.
«Μην κλαις...»λέω.
«Τόσα χρόνια...»
«Μην.Μην τα σκέφτεσαι αυτά τώρα.Τωρα είσαι μαζί μου.Και όλα θα πάνε καλά»λέω.
Άμα τον βρω...
Μόνο άμα τον δω μπροστά μου....
Δεν το πειστευω.
Και αυτή τον δικαιολογούσε.
«Μην το ξανακάνεις αυτό!Μην ξαναφύγεις»λέω.
«Συγνώμη...»λέει.
«Μην ξαναφύγεις»λέω και κουνάει το κεφάλι της.
Βγάζω το κολιέ από την τσέπη μου και της το βάζω.
«Στο πρόσεχα»λέω και γελάει.
Την πιάνω από το χέρι και καθομαστε στο κρεβάτι.
«Μου ελειψες...»λέει.
«Εμένα να δεις.Ανησυχησα Ζωή.Νομιζα ότι κάτι έπαθες»λέω και βάζω το χέρι μου στην πλάτη της και πετάχτηκε πάνω.
Πάλι;
Δεν το πειστευω!
«Σε ξαναχτύπησε;»λέω.
«Δεν έχει σημασία πλέον.Δεν με νοιαζει.»λέει.
«Δεν θα τον ξαναδεις.
Καταλαβες;Τελείωσε αυτός ο άνθρωπος για σένα.Και αν βρεθεί μπροστά μου θα τον χτυπήσω τόσο πολύ που θα εύχεται να είχε πεθάνει!»λέω.
«Δεν είναι αίμα μου Αλέξη.Ειμαι...είμαι ορφανή...»λέει.
Ψυχούλα μου...
«Όχι δεν είσαι.Εχεις εμένα»λέω.
«Αυτό που μου είπες τότε.Αν το θες ακόμα δηλαδή...θα το ήθελα...»λέει.
«Ποιο;»λέω.
«Να γινεις εσυ η οικογένεια μου»λέει.
Γελάω.
Γιατί επιτελους είναι μαζί μου.
Είναι εκει που ανήκει.
Εκει που πάντα ανήκε.
Διπλα μου.
«Φυσικά και θα γίνω εγώ η οικογένεια σου....»
VOCÊ ESTÁ LENDO
"Όταν Με Κοιτάς"
Romance*6ο βιβλίο* Ζωή και Αλεξης Διαφορετικά άτομα από διαφορετικούς κόσμους. Γίνεται να είναι δυο διαφορετικά άτομα μαζί; Ή θα τους χωρίσουν πολλά; «Γιατί θες τόσο πολύ να είσαι σαν ολους τους άλλους;Γιατι δεν θες να είσαι ξεχωριστή για μένα;»λέω και με...
