"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο VII • ΖΩΗ

Αντί να ακούσω το ξυπνητήρι ακούω το σταθερό.

Όχι όχι όχι...

Σηκώνομαι γρήγορα και πάω να το σηκώσω.
«Ναι;»λέω σιγά.
«Ζωή;Καλημέρα»
«Καλημέρα κυρία Μαίρη»λέω
«Μπορείς να έρθεις το μεσημέρι εδώ;Έχω κάτι δουλιες και θέλω να κρατήσεις την μικρή»
Μαρεσει που ρωτάει...

«Ναι φυσικά.Μολις σχολασω θα έρθω κατευθείαν»της λέω
«Ωραια.Σε περιμένω»λέει και το κλεινει.

Αφήνω απαλά το τηλεφωνο κάτω και γυρνάω.

Όχι...

«Ποιος ήταν;Ποιος με ξύπνησε;»λέει θυμωμένα.
«Για μένα ήταν μπαμπά.Συγνωμη που σε ξύπνησα...»λέω και πριν προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου έρχεται πάνω μου και με το χέρι του πιάνει το λαιμό του και το ρίχνει πάνω στον τοίχο.

Με κρατάει πολύ σφιχτά.

«ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΞΥΠΝΑΣ!!»λέει.

Όχι στο προσωπο.Οχι στο προσωπο.Κανε μην ρίξει στο πρόσωπο.Δεν μπορώ να τα δικαιολογώ συνέχεια.

Ρίχνει μια δυνατή και κλείνω τα μάτια μου αλλά ευτυχώς δεν πέτυχενει εμένα.Ριχνει στον τοίχο διπλα μου.

Ακριβώς διπλα στο ματι μου.

Το βρήκα.
«Ήταν για δουλειά μπαμπά.Θα δουλέψω μετά το σχολειο.Και θα μου δώσουν λεφτά»λέω και με κοιτάει.

Αφηνει σιγά σιγά το χέρι του.

Ουφ.
Δεν έριξε στο προσωπο...

«Τα λεφτά σε εμενα!»λέει
«Έχουμε να πληρωσουμε το ρεύμα μπαμπά...»λέω
«ΑΚΟΥΣΕΣ ΤΙ ΕΙΠΑ;»φωνάζει
«Ναι μπαμπά...»
«Σου είπα να παρατήσεις το σχολειο και να βρεις μια δουλειά!»λέει

Πάντα το ίδιο μου λέει.Παντα.

«Μα κανείς δεν με παιρνει χωρίς να έχω τελειώσει το λύκειο ...»λέω.
«Φτιάξε πρωινό και ασε τα λόγια!»λέει και πάω γρήγορα στην κουζινα.

Όταν τελειώνω πάω στο δωμάτιο και φοράω τα χθεσινά ρούχα.Παιρνω τα βιβλία και φεύγω.

Αρα σήμερα έχω δουλειά.
Ευτυχώς.

Κρατάω παιδιά,βγάζω σκύλους έξω και γενικά ότι μου πουν.Δεν μου δίνουν και πολλά αλλά από το τίποτα κάτι είναι και αυτό.

Και το σημαντικότερο λείπω από το σπιτι.Μαρεσει όταν λείπω από το σπιτι.Συμβαινει λιγότερο κακό.

Μόλις μπαινω μέσα βλέπω τον Αλέξη με τα παιδιά.

Είναι πολύ ομορφος.
Έτσι με τα μαλλιά του ανακατεμένα και που γελάει συνέχεια και που μιλάει συνέχεια.

Τι λέω;
Κουνάω το κεφάλι μου και πάω στην ταξη.
Μετά από λίγο βλέπω να μπαινει και αυτός και να κάθεται διπλα μου.

«Δεν μου είπες καλημέρα.Αυτο δεν είναι ευγενικό...»λέει και με κοιτάει σοβαρά.

Θύμωσε;

«Πλάκα κάνω.Το πιστεψες;»μου λέει.
«Λίγο...»λέω και ανοίγω το βιβλίο.
«Κακώς.Χθες...»λέει και γυρνάω να τον κοιτάξω «έφυγες γρήγορα.Ηθελα να σου πω ότι δεν χάθηκα.Το βρήκα τον δρόμο μου όλα καλά!»λέει και γελάω.
«Χερομαι...»λέω σιγά.

Γιατί μου μιλάει;
Μου φενεται περίεργο.

«Σήμερα έχω μουσική.Δεν ξέρω που είναι.Θα πρέπει να με βοηθήσεις»λέει.

Σωστά.
Θέλει βοήθεια.
Τι άλλο;Για ποιο άλλο λόγο να μου μιλάει;

«Θα σου δειξω»λεω.
«Ωραια»λέει και μπαινει η καθηγήτρια.

Όταν τελείωσε τον πήγα κάτω.Εκει που κάνουμε μουσική.

Στο διαδρομο μας κοίταζαν όλοι.
Αυτό που ελειπε τωρα.Περισοτερη προσοχή.

«Τι έγινε;»λέει ο Αλέξης.
«Τίποτα...»λέω και κοιταω κάτω μήπως και περάσω απαρατήρητη.
«Ντρεπεσε να σε δουν μαζί μου;Με προσβάλεις....»λέει.
«Όχι όχι βέβαια.Οχι»λέω και γυρνάω να τον δω.Χαμογελουσε.
«Και αυτό πλάκα ήταν έτσι;»λέω
«Ναι.Ειδες;Αρχίζεις και με συνηθίζεις»λέει και μου κλεινει το ματι.

Μου έκλεισε το ματι;
Γιατί μου έκλεισε το ματι;

«Θα κατέβεις της σκάλες και έφτασες»του λέω και του δειχνω που.

Κοιτάει απορημένος.
«Τις αριστερά σκάλες η της δεξιά;Η αυτές εκει;»λέει και μου δείχνει από την άλλη μεριά.

Νόμιζα ότι το θα το καταλάβαινε.Του το δειχνω.

«Έλα θα σε πάω εγώ»λέω και με ακολουθεί.
«Λοιπόν Ζωή;Πάντα σε αυτό το σχολειο πήγαινες;»με ρωτάει.
«Ναι....»λέω.
«Σαρεσει;»

Όχι...

«Καλό είναι...»λέω
«Δεν πολύμιλας έτσι;»ρωτάει.
Ευτυχώς φτάσαμε!
«Εδώ είναι.Πρεπει να φυγω»λέω και κάνω αναστροφή και φεύγω.

Γιατί ανχώνομαι όταν του μιλάω;
Γιατί ντρέπομαι;
Γιατί η καρδιά μου πάει γρήγορα;