«Δεν πρέπει να κάθεσε εδώ μόνη σου...»
«Μαρεσει εδώ»λέει.
«Όλοι τρωνε.Εσυ γιατί δεν τρως;»την ρωτάω.
«Προτειμώ να διαβάζω...»λέει και σηκώνει το βιβλίο.
«Κάτι πρέπει να κάνουμε με εσένα και το φαγητο.Δεν σε έχω δει ποτέ να τρως.Μονο στο σπιτι μου»
«Η Ροζιτα είχε φτιαξει ωραίο κεικ»λέει γελώντας.
Κάνω ένα βήμα κοντά της και αυτή ένα βήμα πίσω.
«Τι σου είπαν;Να μείνεις μακριά μου;»λέω
Δεν απαντάει.
«Ζωή πες μου!»λέω
«Δεν έχει σημασία Αλέξη.Εμεις οι δυο...όχι....»λέει κουνώντας το κεφάλι.
«Γιατί;Ποιος το λέει αυτό;
«Η λογική το λέει»
«Έχω σταματήσει να ακούω την λογική εδώ και καιρό...»της λέω.
«Δεν καταλαβαίνεις Αλέξη...»λέει κοιταζοντας κάτω.
«Τότε εξήγησε μου να καταλάβω!»λέω
Παίζει με τα δαχτυλα της.
«Εγώ και εσυ είμαστε από διαφορετικούς κόσμους»
«Τι;Δεν είσαι από την γη;»λέω για πλάκα.
Αυτή δεν γέλασε.
«Σοβαρολογώ Αλέξη»
Ποσό μαρεσει όταν λέει το όνομα μου.
Ακούγεται διαφορετικά όταν βγαίνει από το στόμα της.
Αυτό το ωραίο ροζ και απαλό στόμα...
Συγκεντρωσου Αλέξη!
«Και εγώ Ζωή.Δεν υπάρχουν διαφορετικοί κόσμοι.Ολοι σε έναν ζούμε»
«Δεν είναι έτσι τα πραγματα»λέει. Πως μπορεί να το πειστευει αυτό;
«Εγώ έτσι τα ξέρω!»λέω
«Άμα ήξερες...»
«Άμα ήξερα τι;»λέω.
Τι βλέπω σαν να Θέλει κάτι και να κρατιέται.
«Κοιτά Αλέξη...ο Θοδωρής είναι ξάδερφος σου.Θα έπρεπε να μείνεις μακριά από μένα.Μην κανείς τα πραγματα χειρότερα»
«Το μόνο που δεν θέλω είναι να κάνω τα πραγματα χειρότερα.Αλλα δεν καταλαβαίνω πως το επιτρέπεις να σου φέρεται έτσι;»
«Είναι σημαντικό για μένα να τελειώσω σε αυτό το σχολειο.Ενας χρόνος έμεινε.Μετα δεν θα τους ξαναδώ και τέλος»λέει
«Δεν πάει έτσι Ζωή»
«Σε παρακαλώ Αλέξη.Μην κανείς τίποτα»λέει.
Σιγά μην δεν κάνω!
«Κοιτά...»λέει και σηκώνεται.Σηκωνομαι και εγώ.
«Δεν πειστευω στα παραμύθια.Ουτε στους πρίγκιπες και στα κάστρα.Ξερω ότι αυτή είναι η ζωή μου και το έχω αποδεχτεί.Δεν περιμένω να έρθει κάποιος να με σώσει από την μιζέρια μου.Για αυτό σε ικετεύω μην κανείς τίποτα.Δεν θέλω να αλλάξω σχολειο...»λέει
«Γιατί;»λέω
«Γιατί τι;»
«Γιατί είναι τόσο σημαντικό να τελειώσεις εδώ;Για το μέλλον σου;»
«Το μέλλον μου...»λέει σιγά και νιώθω σαν κάτι να της ήρθε στο μυαλό και να αφαιρέθηκε.
«Όχι όχι για το μέλλον μου.Για την μαμά μου»
«Η μαμά σου επέμενε να έρθεις εδώ;»
«Όχι.Η μαμά μου Πηγαινε εδώ.Και ίσως είναι περίεργο αλλά κατά κάποιο τρόπο νιώθω πιο κοντά της έτσι»
«Η μαμά σου είχε και αυτή η υποτροφία;»
«Όχι»
«Τότε;»
Το ξέρω ότι έχω γίνει σπαστικός και ρωτάω πολλά αλλά δεν ξέρω.Θελω να μάθω όσο πιο πολλά μπορώ για αυτή.
«Δεν έχει σημασία.Απλα κάτσε με την παρέα σου οκ;»
«Ζωή....»
«Όχι Αλέξη.Θα φυγω και μην με ακολουθήσεις.Δεν θέλω να μας δει η Βαλια»
«Δεν με νοιαζει η Βαλια»
«Με νοιαζει όμως εμένα!»λέει και φεύγει.
Έκατσα λίγο εκει μόνος και όταν άκουσα το κουδούνι πήγα πάλι μέσα.
Στον διαδρομο βλέπω την Ζωή στο πάτωμα να μαζεύει τα βιβλία της και τον θεοδωρη από πάνω της να την κοιτάει μαζί με την Βαλια.
Κοιταω τον Πάρι και δεν χρειάστηκε να μιλήσω για να καταλάβει.Κουνησε θετικά το κεφάλι του.
Πάω κοντά και σκύβω να την βοηθήσω.
«Είσαι καλα;»την ρωτάω και κουνάει το κεφάλι της.
«Αλέξη μην κανείς τίποτα.Σε παρακαλώ...»λέει και όταν σηκώνεται σηκώνομαι και εγώ.
Πάω στον Θοδωρη.
«Συμβαίνει κατι;»λέω και με κοίταζαν και οι τρεις λες και είπα το πιο περίεργο πράγμα του κόσμου.
«Τι στο διάολο κανείς;»λέει ο ξάδερφος μου.Φενεται νευριασμενος.
«Εσυ τι κανεις;Ποιος νομίζεις ότι είσαι και της φερεσε έτσι;»
«Αλέξη μη....»ακούω την Ζωή.
«Μάλλον είσαι καινούργιος εδώ και δεν καταλαβαίνεις...Εγώ κάνω κουμάντο εδώ!Θα κάνω ότι γουστάρω!»λέει.
Α καλά...
«Αλέξη η Ζωή δεν θέλει εσένα.Τα λεφτά σου θέλει.Αφου την άκουσες»λέει η Βαλια δήθεν γλυκά.
«Άκουσα αυτό που ήθελες εσυ να ακούσω»λέω.
Νοιώθω πιο πολλά μάτια πάνω μου τώρα.
«Μείνε μακριά της.Οκ;»λέω και κάνω να φυγω.
«Ρε τι μας λες;»λέει και πάω πιο κοντά του.
«Τι;»λέω
«Αλέξη Αστον...»λέει σιγά η Ζωή και με τραβάει από το χέρι.
«Άκου την κοπέλα σου.Απομακρυνσου!»λέει ο Ζησης.
«Αν θέλεις να τα έχουμε καλά πρόσεχε τα λόγια σου.Και πιο πολλη της πράξεις σου!»
«Στο είπα.Οτι γουστάρω θα κάνω!»λέει και τον πιάνω από την μπλούζα.
«Αλέξη Αστον...»λέει ο Παρις.Ουτε που κατάλαβα ποτέ ήρθε διπλα μου.
«Τι θα κανείς;Θα με χτυπησεις;»λέει
«Είσαι μεγάλος μαλακας!»λέω και ο Παρις τραβάει τα χέρια μου από την μπλούζα του θεοδωρη.
«Απλά Αστην ήσυχη Θεοδωρή!»λέει ο Παρις.
«Και εσυ μαζί του;»του λέει
«Ξέρεις τι;Δεν αξίζεις ούτε το σάλιο μου!Τι νομίζεις;Ότι μπορείς με τα λεφτά σου να πετύχεις τα πάντα;Ότι με το να φερεσε ασχημα θα κερδίσεις τον σεβασμό τους;Άνοιξε τα μάτια σου!Το παίζεις μάγκας έδω μέσα.Δεν θα είμαστε πάντα εδώ.Εξω;Στον αληθινό κόσμο;Τι θα κανείς;»λέω.
Δεν απαντάει.
«Μείνε μακριά της!»λέω και πάω στην Ζωή.Με το που την ακούμπησα με έσπρωξε.
«Μην!»λέει και πάει στην ταξη της.
ESTÁS LEYENDO
"Όταν Με Κοιτάς"
Romance*6ο βιβλίο* Ζωή και Αλεξης Διαφορετικά άτομα από διαφορετικούς κόσμους. Γίνεται να είναι δυο διαφορετικά άτομα μαζί; Ή θα τους χωρίσουν πολλά; «Γιατί θες τόσο πολύ να είσαι σαν ολους τους άλλους;Γιατι δεν θες να είσαι ξεχωριστή για μένα;»λέω και με...
