"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο XLVI • ΑΛΕΞΗΣ

Πως γίνεται να το έπαθε αυτό;

Όλη η μέση της ήταν μωβ.ΟΛΗ!

Την βλέπω να τρέμει.
Τι έγινε τώρα;

Πάω κοντά.Δεν με κοίταζε.Κοιταζε κάτω.

«Ζωή;»λέω αλλά δεν μου δίνει σημασία.

Βάζω τα χέρια μου στους ωμους της και την κουνάω απαλά.

«Ζωή τι έγινε;»λέω σιγά αλλά πάλι δεν μου δίνει σημασία.Αρχιζω και ανησυχώ.

«Εεεεει τι είναι;»λέω και σηκώνει επιτελους τα μάτια της να με δει.

Φενεται φοβισμένη.Με κοιτάει με ένα περιεγο βλέμμα.Ενα βλέμμα που δεν είχα ξαναδεί.

Σαν...σαν να με φοβάται...

Μήπως επειδή της φώναξα;

Δεν καταλαβαίνω.Γιατι φοβάται;Τι νομίζει ότι θα της κάνω;

«Ματάκια μου...»λέω και την φέρνω κοντά μου και την αγκαλιάζω.

«Σε τρόμαξα;»λέω και βλέπω το κεφάλι της να κουνιέται στον ώμο μου.

«Συγνώμη.Δεν το ήθελα»λέω και όταν νιώθω ότι ηρέμησε την φέρνω απέναντι μου.

«Ζωή μου.Τι νόμιζες;Ότι θα σου κάνω κακό;»λέω.

«Δεν ήθελα να σε τρομάξω.Το ξέρεις αυτό έτσι;»λέω.
«Το ξέρω...»λέει,όμως δεν ακούγεται σιγουρη.

«Απλά τρόμαξα έτσι πως το είδα.Ζωη αυτό είναι σοβαρό!»λέω
«Δεν πονάει τώρα»
«Πως δεν πονάει;Ίσα ίσα που σε ακούμπησα και είδες πως έκανες;!»
«Αλήθεια είμαι καλά»λέει.

Βάζει τα χέρια της στην μέση μου και ακουμπαει το κεφάλι της στο στήθος μου.

«Σαγαπαω»λέει.
«Και εγώ σαγαπαω.Και το ξέρεις ότι ανησυχώ για σένα για αυτόν τον λόγο.Επειδη σαγαπαω»
«Το ξέρω»
«Και θέλω να είσαι καλά.Υγιης και ασφαλής.Για αυτό εκανα έτσι»

Τρίβει το κεφάλι της πάνω μου.
Σαν κουταβάκι.

Γελάω.

«Γιατί γελάς;»ρωτάει και σηκώνει τα μάτια της να με δει.

Έχω παρατηρήσει κάτι.
Όταν κλαιει η είναι στεναχωρημένη αλλάζουν χρωμα τα μάτια της.Απο γαλάζια γίνονται πράσινα.

«Γιατί είμαι χαρούμενος.Κακο είναι;»λέω
«Όχι.Δεν είναι κακό»λέει.
«Ζωή;Μου είπε ο μπαμπάς μου αύριο αν μπορώ να πάω στα γενέθλια του Θοδωρη.Εστω για πέντε λεπτά»λέω.Δεν μιλάει.Μαλλον ξέρει ότι δεν έχω τελειώσει.

«Και έλεγα αν λέω αν θες να έρθεις.ΑΝ!»λέω.
«Δεν είναι καλή ιδέα Αλέξη...»
«Δεν θα σε πιέσω.Αν θες μόνο»
«Καλυτερα να μην πάω.Αλλα εσυ αν θες Πηγαινε»λέει.
«Χωρίς εσένα;Ξεχνά το!»λέω
«Είναι ξάδερφος σου Αλεξη.Ισως θα παρεξηγηθεί αν δεν πας»
«Και πολύ που με νοιαζει...»λέω.
«Άσε που θα έχει και κοπέλες εκει.Μονες»λέω μπας και πει τίποτα αλλά μένει ανέκφραστη.

«Τι εννοείς;»λέει και γελάω.

Είναι τόσο διαφορετική από όλες που ώρες ώρες είναι λες και ήρθε από άλλον πλανήτη.

Φυσικά αυτό μαρεσει.

«Ότι θα έχει κοριτσια....
Πολλα.....
Θα μου πιάσουν την συζήτηση....»λέω.
«Εντάξει»λέει.
«Τι εντάξει;Δεν ζηλεύεις;»
«Όχι»
«Ούτε τόσο δα λίγο;»λέω
«Όχι.Θα έπρεπε;»λέει
«Όχι.Δεν θα έπρεπε.Αφου εγώ έχω μάτια μόνο για σένα»λέω και γελάει.

Την φέρνω πιο κοντά μου και βάζω τα χείλη μου στα δικά της.

«Χωρίς εσένα δεν πάω....»λέω
«Μα....»πάει να παραπονεθεί.
«Δεν έχει Μα!Δεν με ενδιαφέρει να πάω.Προτιμω να κάνουμε κάτι μαζί»
«Δεν μπορώ αύριο.Ο μπαμπάς μου είναι σπιτι»λέει.

Σκεφτηκα κάτι.

«Μήπως...λέω μήπως...να έρθω να τον γνωρίσω...;»λέω.Γουρλωνει τα μάτια της.

Το περιμενα.
Γενικά δεν της αρεσει να μιλάει για τον μπαμπά της.Και όταν της λέω κάτι για αυτόν αλλάζει αμέσως θέμα.

«Εγώ πάντως λέω να πας στον Θοδωρη...»λέει.

Ορίστε.Αλλαξε θέμα πάλι.

«Άλλο σου είπα όμως»λέω
«Ο μπαμπάς μου είναι λίγο σοβαρός.Καλυτερα όχι ακόμα....»λέει.
«Ακόμα.Αρα κάποια στιγμή ίσως...»λέω.
«Γιατί θες να τον γνωρίσεις τόσο πολύ;»με ρωτάει.
«Τι γιατί;Γιατί εσυ είσαι η Ζωή μου.Και αυτός ο μπαμπάς σου.Και θέλω να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που δημιούργησε τα ματάκια μου...»λέω και πιάνω την μύτη της και την κουνάω πέρα δώθε.
«ΑΟΥΤΣ!»λέει και την αφήνω.
«Πόνεσες;»λέω
«Ναι!»λέει παραπονεμένα.
«Αφού είσαι κοκαλιάρα»λέω
«Όχι δεν είμαι!»
«Είσαι και παράείσαι!»λέω και γελάμε.

Να το πάλι.
Σηκώνει τα μάτια της και με κοιτάει.
Κάθε φορά που με κοιτάει με αυτές τις ματαρες της,νιώθω λες και κάποιος με κλωτσάει δυνατά στο στομάχι.

Αυτά τα μάτια της που κρύβουν μέσα στεναχώρια.Και που θα κάνω τα πάντα για να το αλλάξω.Αυτη η στενάχωρια θα πρεπει να γίνει χαρά.Γιατι τέτοιοι ανθρωποι όπως την Ζωή,μόνο χαρούμενοι πρεπει είναι.