«Φτασαμε ματακια μου»λεω και βγαινω από το αμαξι και ανοιγω την πορτα.Την βοηθαω να βγει και μπαινουμε στο νοσοκομειο.Μας αναγνωρισαν αμεσως και μας πηγαν στο δωματιο μας.
«Ανάσες.Εισπνοη.Εκπνοη»της λέω και αναπνέουμε μαζί.
Είχε κοκκινίσει.
«Θέλετε κάτι να σας φέρουμε κυρία Αυγερινού;»λέει μια νοσοκόμα και γυρνάμε και οι δυο να την κοιτάξουνε.
Η ηλίθια ερώτηση της ημέρας.
«Γενάμε!Δεν ήρθαμε για καφέ!»λέω
«Τον γιατρό μου.Θελω τον γιατρό μου!»λέει η Ζωή.
«Τον ενημερώσαμε.Ερχεται»λέει.
«Έρχεται Ζωή μου.Ερχεται.Ανασες εσυ.Οπως μας είπε ο γιατρός.»λέω και κουνάει το κεφάλι της.
«Εισπνοή...»λέω
«Εκπνοή...»λέει.
«Μπράβο.Ετσι»λέω και μου κραταεί γερά το χέρι.
«Θες να πάω έξω;»
«Όχι όχι.Μην φύγεις.Φοβαμαι μόνη μου»λέει φοβισμένη.
Ψυχούλα μου...
«Μην φοβάσαι.Ολα καλά θα πάνε.Κοιτα με»λέω και σηκώνει τα μάτια της.
«Όλα θα πάνε καλά.Απλα ο Δημητράκης βιάζεται να βγει»λέω και γελάει.
«Αλέξη...σαγαπαω...»λέει.
Τι;
Τι την έπιασε τώρα;
«Και εγώ μωρό μου.Και εγώ σαγαπαω»λέω.
Την βλέπω έχει ιδρώσει.
«Συγνώμη...»λέει κλαιγοντας.
«Μην ζητάς συγνώμη.Γεννας.Δεν είναι και λίγο.Λογικο είναι να είσαι έτσι»λέω
«Θα καταλάβεις...συγνώμη...»λέει.
Λέει ασυναρτησίες μάλλον.
Λογικο.
«Ηρέμησε.Εισπνοη.Εκπνοη»λέω πάλι.
«Είσαι το καλυτερο πράγμα που μου έχει συμβεί.Και τα τελευταία χρόνια ήταν τα Καλυτερα της ζωής μου...»λέει.
«Εισπνοή.Εκπνοη»ξαναλέω.
Σε κάτι τέτοια Χερομαι που δεν είμαι γυναίκα.
«Θα γινεις τέλειος μπαμπάς.Το ξέρω πλέον»λέει.
«Και εσυ τέλεια μαμά»λέω
«Με έσωσες Αλέξη...από την ίδια μου την ζωή...»λέει.
«Τι σε εποιασε τώρα;»λέω
«Άκου με.Το μέλλον σου πλέον άλλαξε.Το μέλλον σου θα είναι αυτό το μωρό.Να το προσεχεις...»λέει
«Θα σας προσέχω και τους δυο.Μην φοβάσαι.Δεν θα αφήσω να πάθετε τίποτα...»λέω.
Που είναι και αυτός ο γιατρός;!
«Σε ευχαριστώ που έγινες η οικογένεια που δεν είχα...»λέει.
Πήγα να μιλήσω.Να της πω ότι δεν πρέπει να λέει τέτοια και ότι όλα θα πάνε καλά αλλά βλέπω τον γιατρό να μπαίνει.
«Επιτελους Γιατρε!»λέω.
«Κύριε Αυγερινε,Καλυτερα να βγείτε έξω»λέει και γυρνάω στην Ζωή.
«Θα είμαι έξω εντάξει;»της λέω.
Με κοίταζε με αυτά τα πανέμορφα μάτια της σαν να μου λέει μην φεύγεις.
«Θα σας περιμένω και τους δυο έξω»της λέω και μου σφίγγει το χέρι.
«Σαγαπαω»της λέω.
«Και εγώ σαγαπαω.Οσο τίποτα στον κόσμο»λέει.
Της δινω ένα φιλί και βγαίνω έξω.
Δεν έχω αέρα.Νιωθω ότι δεν έχω αέρα.
Πάω σε μια γωνία και καθομαι κάτω.Μπερδευω τα δαχτυλα μου.
«Ίσως δεν πολυπειστευω σε εσένα και δεν ξέρω πως να το κάνω αυτό σωστά,αλλά σε παρακαλώ,όχι,σε ικετεύω κάνε να πάνε όλα καλά.Κανε να είμαστε και οι τρεις καλά και ευτυχισμενοι.Ηδη έχει περάσει πολλά.Μην την αφήσεις να περάσει και αλλά.Δεν το αξίζει...»
DU LIEST GERADE
"Όταν Με Κοιτάς"
Romantik*6ο βιβλίο* Ζωή και Αλεξης Διαφορετικά άτομα από διαφορετικούς κόσμους. Γίνεται να είναι δυο διαφορετικά άτομα μαζί; Ή θα τους χωρίσουν πολλά; «Γιατί θες τόσο πολύ να είσαι σαν ολους τους άλλους;Γιατι δεν θες να είσαι ξεχωριστή για μένα;»λέω και με...
