Ειχα κλειστά τα μάτια μου αλλά δεν κοιμωμουν.
Ακούω την πόρτα να ανοίγει.
«Ξυπνά υπναρά!»ακούω την φωνη του μπαμπά μου.
Ήρθε;
Ελειπε τις τελευταίες εβδομαδες.
Με την μαμά.
Ανοίγει τις κουρτίνες.
«Πως και δεν είσαι σχολειο;»λέει.
«Είχα πονοκέφαλο»λέω και σηκώνομαι και καθομαι στο κρεβάτι.
«Πως είσαι έτσι;»λέει.
«Τι έχω;»
«Θες κούρεμα.Και ξύρισμα.»λέει.
«Μια χαρά είμαι»λέω.
«Για Πάπας καλός είσαι...»λέει.
Να τα και τα κρύα αστεια.
«Μετά από δυο εβδομαδες περιμενα άλλη υποδοχή...»λέει.
«Ξέχασα να βαλω το κόκκινο χαλί.Συγνωμη μπαμπά!»λέω.
«Γελάσαμε πάλι...»λέει.
Ανοίγει πάλι η πόρτα και μπαινει μέσα η μαμά μου.
Διπλό το κακό!
Πολύ νωρίς για τους δυο να είναι στο δωμάτιο μου...
«Τι είναι αυτά που μου είπε η Ροζιτα;»λέει νευριασμενη.
Οχ.
«Τι σου είπε;»λέει ο μπαμπάς μου και γυρνάει σε αυτόν.
«Δυο εβδομαδες δεν έχει πάει σχολειο!»λέει.
«Τι;»
«Και δεν έχει φάει τίποτα!»λέει πάλι η μαμά μου.
«Τι;»
«Και δεν έχει βγει από το σπιτι!»
«Γιατί;»λέει ο μπαμπάς μου.
«Μάλλον κάτι με την Ζωή»λέει αυτή.
Ζωή...
Όταν κάποιος λέει το όνομα της δεν μπορώ.Νιωθω λες και με καρφώνουν με ένα μαχαίρι στην καρδιά.
«Τι;Χώρισαν;»λέει ο μπαμπάς μου.
Το ότι μιλάνε λες και δεν είμαι εδώ με προσπερνάει.
«Μπορεί.Θα μείνει από απουσίες»λέει ο μπαμπάς μου.
«Θα πρέπει να παρεις τον διευθυντή»
«Ναι πρέπει»
«Και δεν έχει φάει.Θα πάθει τίποτα!»λέει η μαμά μου.
Δεν μπορώ να τους ακούω αλλο.
«Είμαι ακόμα εδώ ξέρετε...»λεεω και γυρνάνε να με δουν.
«Τι πραγματα είναι αυτά που κανείς;»λέει η μαμά μου.
«Μαμά μην ξεκινάς...»λέω
«Θα ξεκινησω!»λέει.
Βάζω τα χέρια μου στο κεφάλι και το κεφάλι μου στα γονατα.
Δεν το χρειάζομαι αυτό τώρα...
Σηκωνω τα μάτια μου και βλέπω ο ένας να κάθεται δεξιά μου και ο άλλος αριστερά μου.
Τέλεια!
«Πες μας...»λέει ο μπαμπάς μου.
Και το εκανα.
Τα είπα όλα.
Δεν άφησα τίποτα.
Είναι η πρώτη φορά που τους μιλάω για κάτι τόσο προσωπικό.Για κάτι που νιώθω.Για κάτι που περναω.
«Την χτύπαγε ο μπαμπάς της;Αυτό είναι Απαραδεχτο!»λέει η μαμά μου.
«Και θα σε ρώταγα τι τα εκανες τα 30.000!»λέει ο μπαμπάς μου.
Ίσως δεν ήταν ποτέ «εδώ» για μένα και συνέχεια ταξίδευαν αλλά ποτέ δεν έχουν απλώσει χέρι πάνω μου.Ποτε.
«Καταρχάς αύριο πας σχολειο!Οχι άλλες απουσίες!»λέει ο μπαμπάς μου.
«Όχι»λέω
«Δεν σε ρωτησα...»λέει και βγάζει το πορτοφόλι του.Τον βλέπω ψάχνει κάτι και μετά μου δίνει μια κάρτα.
Ιδιωτικός ντέντεκτιβ
«Τι είναι αυτό;»λέω.
«Βρίσκει κόσμο»λέει και μου κλεινει το ματι.
Μπορεί να την βρει;
«Έλα κάτω.Θα φαμε όλοι μαζί πρωινό»λέει και φεύγει.
Η μαμά μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
«Αγορι μου...»λέει.
«Δεν σε έχω ξαναδεί έτσι.Εσυ χαμογελάς συνέχεια και τους πειράζεις ολους...»λέει.
«Μαμά...»
«Ξέρω.Την αγαπάς.Δεν είμαι χαζή.Το βλέπω.Και να θες να το κρύψεις,δεν μπορείς...»
VOCÊ ESTÁ LENDO
"Όταν Με Κοιτάς"
Romance*6ο βιβλίο* Ζωή και Αλεξης Διαφορετικά άτομα από διαφορετικούς κόσμους. Γίνεται να είναι δυο διαφορετικά άτομα μαζί; Ή θα τους χωρίσουν πολλά; «Γιατί θες τόσο πολύ να είσαι σαν ολους τους άλλους;Γιατι δεν θες να είσαι ξεχωριστή για μένα;»λέω και με...
