"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο LXIII • ΑΛΕΞΗΣ***

«Και τώρα;»με ρωτάει ο Παρις.
«Τώρα περιμένουμε.Αν βρει κάτι θα με πάρει τηλεφωνο»λέω.

Χθες μιλησα με τον ντέντεκτιβ.
Μακάρι να την βρει.Μακαρι.Δεν θέλω τίποτα άλλο.

Χτύπησε το τηλεφωνο του Πάρι.
«Έλα μωρό μου»λέει και βγαίνει έξω να μιλήσει.

Ακόμα και το σχολειο δεν είναι το ίδιο χωρίς αυτήν.Δεν ανυπομονω να έρθω πλέον.Γιατι ξέρω ότι δεν θα δω αυτά τα μάτακια της.

«Αλέξη;»ακούω και γυρνάω.
«Τι θες Βαλια;»λέω.
«Τίποτα απλά ανησύχησα...»λέει.
«Γιατί;»
«Ελειπες τόσο καιρό.Ολα καλά;»λέει.
«Παράτα με Βαλια.Δεν έχω όρεξη»λέω και πάω να φυγω και βλέπω τον Θοδωρη με τον Ζηση να μου γελάνε.

«Βλέπετε κάτι το αστειο;»λέω.
«Εσένα.Πως είσαι έτσι κακομοίρη.Και όλα αυτά για μια ασήμαντη...»λέει.

Πλησιάσω.
«Για ξαναπες το αυτό!»λέω.
«Τι;Έφυγε και δεν πρόλαβες να κοιμηθείς μαζί της;»λέει.

Υπό άλλες συνθήκες θα είχα την Ζωή να με κρατάει και να μου λέει να μην κάνω τίποτα.Τωρα όμως δεν είναι εδώ...

Βάζω δύναμη και τον σπρωχνω δυνατά.Δεν πέφτει όμως.

«Τι έκανες;»
«Πρόσεξε τα λόγια σου έτσι!!»λέω.
«Έχω αντέξει πολλά απο σένα.Αυτο τελειώνει εδώ!»λέει και πέφτει πάνω μου.

Ξαπλώνω κάτω και αρχίζει να με χτυπαει.

Δεν εκανα τίποτα.
Δεν αμύνθηκα.
Δεν τον χτύπησα.

Σκεφτηκα την Ζωή.

«Ξέρεις επειδή εγώ δεν πολυπειστευω δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να μου μιλάς για τον Θεο.Μπορεις.Ειναι τα πειστευω σου.Και θέλω να τα ξέρω όλα για σένα.Πες μου»
«Λέει ότι με την αγαπη θεραπεύονται όλες οι κακες πλευρές της ζωής...»
«Φαντάζομαι...»της λέω.

«Πάντως μην κρατάς τίποτα κρυφό από μένα οκ;Θέλω να μου τα λες όλα.Δεν θέλω μυστικά.Ουτε ψέμματα.Δεν μαρεσουν αυτά»

«Και θέλω να μου μιλάς Και για τον Θεο.
Μπορεί όπως είπα να μην πειστευω αλλά άμα είναι σημαντικό για σένα θέλω να το ακούω.Οκ;»
«Οκ»λέει και με φιλάει στο μάγουλο.
«Όχι εκει»λέω και την φιλάω στο στόμα.

«Και ξέρεις και κάτι άλλο;
Μπορεί να μην πειστευω στον θεο αλλά πειστευω σε εσένα.Πειστευω σε εμάς»

Και αλήθεια πειστευα.
Αλήθεια.

«Να μάθεις να το παίζεις μάγκας!»λέει και ρίχνει άλλη μια στο πρόσωπο.

«Αστον τώρα!»ακούω τον Πάρι και τραβάει τον Θοδωρη από πάνω μου.
«Μην ανακατεύεσαι!»λέει ο Ζησης.
«Είστε μεγάλοι μαλακες!»τους λέει και με βοηθάει να σηκωθώ.

«Έλα να σε πάω σπιτι..»λέει και βάζω το χέρι μου στους ωμους του.

Το κεφάλι μου...

Με βάζει στην θέση του συνοδηγού και μπαινει στου οδηγού.
«Αλέξη;Τι ήταν αυτό;»με ρωτάει.
«Τίποτα...»λέω.

Ξέρω που θα το πάει.

«Τι τίποτα;Καθόσουν κάτω ακούνητος και απλά τον άφηνες να σε χτυπάει.Γιατι;»λέει.

Γιατί το αξίζω...

«Αλέξη;»λέει και γυρνάω να τον δω.
«Δεν αμύνθηκες καθόλου!Γιατι;»με ρωτάει.
«Θα με πας σπιτι ή να πάω μόνος μου;»λέω.

Δεν έχω όρεξη.

Βάζει μπρος.
«Μην το κανείς αυτό.Μην ρίχνεις την ευθύνη πάνω σου.Εσυ ήθελες να την βοηθήσεις....»λέει.
«Μόνο αυτό δεν εκανα όμως...»
«Δεν φταις Αλέξη.Κανεις δεν ήθελε να είναι καλά περισσότερο από εσένα...»λέει.

Και τι κατάλαβα;
Την απομάκρυνα.
Εγώ ο ίδιος την έδιωξα μακριά.