Όλο το βράδυ δεν με άφησε καθόλου από την αγκαλιά του.Ουτε στιγμή.
Φυσικά δεν έκλεισα ματι.
Πως θα μπορούσα;
Σηκώνομαι σιγά σιγά να μην τον ξυπνησω και πήγα κάτω.Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω είναι ένα ωραίο πρωινό.
Πάω στην κουζινα και ανοίγω το ψυγείο.
Φυσικά είχε τα πάντα μέσα έτσι δεν δυσκολεύτηκα να δω τι θα κάνω.Στο δικό μου ψυγείο δεν έχω τόσες επιλογές.
Τόσο διαφορετικοί που είμαστε.
Κουνάω το κεφάλι μου και διώχνω αυτές τις σκέψεις μακριά.Ο Αλέξης είπε ότι δεν τον νοιαζει αυτό.Οτι ποτέ δεν θα γίνει εμπόδιο αναμεσα μας κάτι τέτοιο.
Ξεκιναω να Φτιαχνω μια ομελέτα όταν ακούω ένα καλημέρα και γυρνάω να δω ποιος είναι.
«Καλημέρα Ροζιτα.Συγνωμη που μπηκα στην κουζινα σου»
«Μην το ξαναπείς αυτό.Σιγα.»λέει και βγάζει το παλτό της.
«Έχει γενέθλια σήμερα και είπα να του κάνω πρωινό»
«Καλά κανείς.Το αγορι μου.Κλεινει τα 18 σήμερα!»λέει όλο περηφάνια.
«Μου είπε ότι σχεδόν εσυ τον μεγάλωσες»
«Ναι.Οι γονείς του όλο λυπανε.Ελπιζω να τον μεγάλωσα καλά»
«Πολύ καλά Ροζιτα.Πολυ καλά.Και αυτός σε λατρεύει»λέω και με κοιτάει.
«Και εσένα σε λατρεύει...»λέει και κοιταω την ομελέτα.
«Νοιάζεται για σένα.Επρεπε να τον δεις πως έκανε.Μεχρι και να ντυθεί δυσκολευόταν.Ηθελε να είναι ωραίος.Ποτε πριν δεν τον ενοιαζε...»λέει.
Για μένα;
Όλα αυτά για μένα;
«Πρώτη φορά τον είδα έτσι.Και ξέρεις έχει περάσει δύσκολα.Καθε φορά που δενόταν με κάποιον μετακόμιζε.Στεναχωριοταν πολύ»
«Φαντάζομαι»
«Αλλά με εσένα είναι αλλιώς.Μεχρι και τους γονείς του έπεισε να μην ξανάμετακομίσει μέχρι να τελειώσει το σχολειο.Για σένα βέβαια.Σε νοιάζεται»λέει
«Και εγώ Ροζιτα.Ειναι πολύ καλός με ολους»
«Πολύ λένε ότι δεν μοιάζει με τους γονείς του.Οχι ότι είναι κακοί.Απλα είναι αυστηροι»
«Μοιάζει με εσένα μάλλον...»
«Σαν γιο μου τον έχω.Δεν έχω δυο αλλά τρεις γιούς»λέει.
Όταν όλα είναι έτοιμα στρώνουμε το τραπέζι και το γεμίζουμε με τα πάντα.
«Άντε να τον ξυπνήσεις...»μου λέει και τρεχω στο δωμάτιο του.
Κοιμόταν ακόμα.
Πάω κοντά και του δινω ένα φιλί στο μάγουλο και ανοίγει κατευθείαν τα μάτια του.
«Τι ήταν αυτό;»λέει
«Για τα γενέθλια σου..»λέω.
«Όχι εκει!»λέει και με φιλάει στο στόμα.
Δεν θα το συνιθισω ποτέ αυτό.Ποτε.
«Εκει...»λέει και γελάει.
«Καλημέρα...»
«Καλημέρα»λέω.
«Σήκω.Παμε για πρωινό»του λέω και σηκώνεται.
«Τι έγινε τι έγινε;Μας άνοιξε η όρεξη;»
«Για σένα είναι.Ελα»λέω και τον τραβάω από το χέρι μέχρι την κουζινα.
«Τι είναι όλα αυτά;»λέει.
«Για σένα είναι αγορι μου.Σηκωθηκε η Ζωή νωρίς και στα ετοίμασε»λέει η Ροζιτα.
«Είχα και βοηθό όμως...»λέω κοιταζοντας την.
Πάει κοντά και τον φιλάει και τον αγκαλιάζει.
«Αγορι μου.Καμαρι μου.Χρονια πολλά.Να τα εκατοστήσεις και ότι επιθυμείς να το εχεις στην ζωή σου.Γιατι το αξίζεις»λέει συγκιμενη.
Παρατήρω ότι όλοι οι κοντινοί του ανθρωποι τον λατρεύουν.Τετοιον άνθρωπο δεν γίνεται να μην.
«Δεν χρειαζόταν...»λέει και γυρνάει προς τα εμένα.
«Φυσικά και χρειαζόταν.Κατσε»
«Μόνο αν με συνοδέψουν οι δυο αυτές υπέροχες γυναίκες»λέει και δίνει το ένα χέρι σε εμένα και το άλλο στην Ροζιτα.
Το παίρνουμε και οι δυο και καθόμαστε.
«Ζωή σου έχω πει για τότε που ήταν μικρός;Τι έκανε στην δασκάλα του;»λέει η Ροζιτα.
«Όχι.Τι;»λέω.
«Μην με κανείς ρεζίλι Ροζιτα.Θα με χωρίσει.Και μόλις τα φτιάξανε!»λέει αυτός και γυρνάω να τον δω.
Τα φτιάξαμε.
Έτσι είναι δηλαδή όταν είσαι με κάποιον;
Έτσι νιώθεις;
ESTÁS LEYENDO
"Όταν Με Κοιτάς"
Romance*6ο βιβλίο* Ζωή και Αλεξης Διαφορετικά άτομα από διαφορετικούς κόσμους. Γίνεται να είναι δυο διαφορετικά άτομα μαζί; Ή θα τους χωρίσουν πολλά; «Γιατί θες τόσο πολύ να είσαι σαν ολους τους άλλους;Γιατι δεν θες να είσαι ξεχωριστή για μένα;»λέω και με...
