"Όταν Με Κοιτάς"

Κεφαλαιο ΙΙ • ΑΛΕΞΗΣ

«Θα πας!»λέει ο μπαμπάς μου.

Με αυτόν δεν βγάζω ακρη.Γυρναω στην μαμά.

«Μαμά σε παρακαλάω.»λέω.
Αφηνει κάτω το πιρούνι.
«Αληξη είναι καλό σχολειο.Θα σε βοηθήσει πολύ στο μέλλον»
«Ναι τι να σου πω.Με τους φλωρους εκει μέσα»λέω
«Μην μιλάς έτσι!»
«Μαμά από μικρός πηγαινα σε ότι θέλατε.Πιανο,γαλλικά,ισπανικά,αγγλικά,
πισίνα.Σε λίγο θα ξεχασω τα ελληνικά να πούμε.Δεν είμαι μικρός πια.Δεν θέλω να πάω σε ιδιωτικό.Εχω λεφτά και δεν θέλω να πάω σε ένα σχολειο που κοκορεύονται ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!Θελω να πάω σε δημόσιο!»λέω

Ποτέ δεν με ακούνε.
Ποτέ.

Λες και έχω όρεξη να κάνω παρέα με τα ψώνια και τις ψωνάρες.

«Θα είναι και ο ξάδερφος σου εκει»
«Τώρα μάλιστα.Ο Θοδωρής και αν είναι ψώνιο»λέω
«Φτάνει!»λέει ο μπαμπάς μου και κοπανάει το χέρι του στο τραπέζι.

Φυσικά και θα με αναγκάσει να πάω.
Τίποτα δεν κάνω μόνος μου πια.
Ότι θέλουν αυτοί.

«ΘΑ ΠΑΣ!ΤΕΛΟΣ!»λέει και σηκώνομαι.
«Δεν τελείωσες το πρωινό!»μου λέει και τον κοιταω.

«Τελείωσα!»λέω και πάω στο δωμάτιο μου.

Δεν τους αντέχω.
Μερικές φορές νιώθω ότι είμαι ιυοθετημενος.

Παιρνω την τσάντα και κατεβαίνω.

Κοιταω τα κλειδιά των αυτοκινήτων.Ποιο να πάρω;

«Μην.Θα έρθει να σε πάρει ο ξάδερφος σου»μου λέει η μαμά.
Θα μπορούσε να γίνει η μέρα χειρότερη;

«Εσυ το πρωτεινες;»λέω και κουνάει το κεφάλι της.
«Αμαν ρε μαμά!Μια φορά να με ρώταγες.Μια!Θα τον ανέχομαι στο σχολειο πρέπει και στον δρόμο;»λέω
«Μην μιλάς έτσι για τον ξάδερφο σου»
Και τι ξάδερφος....

Ακούω κόρνα.
Αυτός θα είναι.

«Καλή πρώτη μερα»μου λέει
«Τι να σου πω...»λέω και γελάει.

Όταν βγαίνω έξω τον βλέπω να περιμένει σε μια μπλε Mercedes.Αν δεν κάνει μούρη δεν γίνετε.

Από μικρός πάντα  έδειχνε ότι είχε.Ελεγε ότι τα παιχνίδια του ήταν Καλυτερα από τα δικά μου.Λες και με ενοιαζε εμένα και λες και δεν είχα κάτι καλυτερο να κάνω.

Ο μπαμπάς μου με τον μπαμπά του είναι αδέρφια.Ο μόνος ξάδερφος που έχω από την μεριά του μπαμπά.

Δυστηχως.

«Καλημέρα Θοδωρή»λέω και μπαινω μέσα.
«Σαρεσει;Είναι κάινουργιο»λέει και χαϊδεύει το τιμόνι.

Για αυτό δεν τον πάω.
1-ο κόσμος λέει καλημέρα το πρωί.
2-μπορεί να έχω και καμία δεκαριά τέτοια στο γκαράζ.

«Πολύ ωραίο»λέω και ξεκινάει.

«Έτοιμος για την πρώτη μερα;Ενθουσιασμένος;»με ρωτάει.
«Παρά πολύ!»λέω όσο πιο χαρούμενα μπορώ.
«Θα σου γνωρίσω και τα παιδιά.Θα τα συμπαθήσεις κατευθείαν»λέει.

Αν κάνουν παρέα μαζί σου δύσκολο.

Ο Θοδωρής όχι μου έχει κάνει κάτι αλλά δεν μοιαζουμε.Εχει άλλα πειστευω αυτός και αλλά εγώ.Μπορεις να κανείς παρέα με κάποιον που εσυ λες άσπρο και αυτός μαύρο;Δεν έχουμε τι να πούμε.

Έτσι μέχρι που φτάσαμε δεν είπαμε τίποτα άλλο.

Το σχολειο φενεται μεγάλο και καθαρό.Οπως όλα τα σχολεία που έχω πάει δηλαδή.Δεν διαφέρει πουθενά.Βαζω στοίχημα ότι και τα παιδιά έτσι θα είναι.Οπως όλα τα σχολεία.

Βγαίνουμε έξω και βλέπω να με κοιτάνε όλοι.Μαλλον επειδή είμαι το νέο αίμα εδώ πέρα πλέον.

Ακολουθώ τον θοδωρη και πάει σε μια παρέα.
«Ο ξεδερφος σου;»ρωτάει ένας ξανθός.
«Ναι.Ο Αλέξης.Απο εδώ τα παιδιά.Ο Παρις.Ο Ζησης και η Βαλια»

Ο ξανθός είναι ο Παρις.Ο μελαχρινός O Ζησης και η κοπέλα τι άλλο;Ξανθιά.

Ποσό ξανθό μπορεί να υπάρχει πια;

«Χάρηκα»λέει ο Παρις.Και δινω το χέρι σε ολους.Η Βαλια με φίλησε και στο μάγουλο και ολας.

«Πως σπυ φενεται το σχολειο μας;»με ρωτάει ο Παρις.
«Ωραίο.Πολυ ωραίο»λέω
«Και έχει και ωραίες γκόμενες!»λέει ο Ζησης γελώντας και κολλάει πέντε με τον ξάδερφο μου.

Άμα είναι σαν την Βαλια....
Ο λαιμός της είναι άσπρος και το πρωσωπο της πιο σκούρο.

Γιατί;;;;

«Εχεις Facebook,Instagram και Twitter;»με ρωτάει η Βαλια.
«Μόνο τα δυο πρώτα»λέω
«Θα σε κάνω add»λέει και βγάζει τη κινητό της.

Μάλιστα.

«Πάμε μέσα»λέει ο Θοδωρής.
«Πηγαίνετε και έρχομαι.Να πάρω ένα τηλεφωνο»λέω και μπαίνουν.

Παιρνω τον Βασίλη αλλά δεν το σηκώνει.Μαλλον είναι σχολειο.

Ο Βασίλης είναι ο φίλος μου από το παλιό σχολειο.Το μόνο δημόσιο σχολειο.Το καλυτερο σχολειο που έχω πάει ποτέ.

Βάζω το κινητό στην τσέπη και μπαινω μέσα.

Όταν μπαινω βλέπω μια κοπέλα κάτω στο πάτωμα με τα βιβλία της κάτω Καη τα μάζευε.Τα παιδία απλά την βλέπανε καο δεν την βοηθάγατε.

Μην τους σπάσει και κανένα νύχι...

Κατεβαίνω κάτω.

«Έπεσες;Είσαι καλά;»της λέω και της δινω το βιβλίο των μαθηματικών.

Με κοιτάει.

Ουαου.
Έχει τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει στην ζωή μου.

Είναι γαλάζια.Ενα μείγμα από ωκεανό και ουρανό μαζί.

«Καλά είμαι.Ευχαριστω»λέει και φεύγει γρήγορα.

Σηκώνομαι και κοιταω τα παιδιά.
Με κοιταγανε περίεργα.

Τι εκανα;