CİHAN 🚬

KAYIP

"Cihan, karakoldan aradılar..."

Ahmet, kapıyı çalmadan içeriye öyle bir girdi ki ister istemez kaşlarımı çatıp arkama yaslandım. Karakol demişti hemen aklıma Mesut geldi daha geçen hafta arabasını bir araca çarpmıştı. Elimdeki kalemi sıkarak yine ne yaptığını düşündüm.

"Yine Mesut, değil mi? Bu çocuk hiç akıllanmayacak..."

"Hayır, bu defa konu Mesut değil konu Ayşin..."dediğinde dediğinde elimdeki kalem kendiliğinden düşmüştü. Ayşin bulunmuş muydu? Şaşkınlıkla ayağa kalkarak Ahmet'in yanına yürüdüm. "Ayşin bulundu mu?" diye sorduğumda Ahmet bıyık altı gülmüştü.

"Bu defa bulundu galiba Cihan, bu defa bulundu. Az önce karakoldan aradılar Ayşin'in yaşlarında bir kadın gelerek ailesini aradığını söylemiş elindeki bilgiler ise bizim verdiğimiz bilgilere çok benziyor. Bu defa çok ümitliyim onu bulmuş olabiliriz."

"Yıllarca aradım onu yıllarca hiç bitmeyen bir umutla aradım. Biliyordum ki Ayşin yaşıyordu ve ben onu bir gün bulacaktım. Şimdi gelmiş o bizi buldu diyorsun... Hemen gidelim." Dediğimde aklıma teyzem geldi. "Bizimkilere bir şey söyledin mi?"

"Hayır, beni de az önce aradılar bende hemen yanına geldim."

"Ahmet, her şey netleşene kadar kimseye hiçbir şey söyleme. Teyzem yıllarca acı çekti şimdi bulduk deriz ümitlenir sonra o kız Ayşin çıkmazsa yıkılır."

Ahmet, tamam dediğinde yola koyulduk. Heyecandan yerimde duramadığım için arabayı Ahmet kullanmıştı. Ayşin'i henüz çok küçük iken kaybetmiştik. Teyzem yıkılmış eniştem ise kısa süre önce ölmüştü. Teyzemin tek tutunur dalı ise Mesut, biricik oğlu olmuştu. Ayşin'in benim için de yeri bambaşkaydı. Yıllarca onu köşe bucak aramıştım.

Kardeşim gibi sevdiğim kuzenimi ararken de yollarımız Ahmet ile karşılaşmıştı. Bir gün onu parkta uyurken bulmuştum beni ayyaşların elinden kurtarınca ise çok yakın iki arkadaş olmuş yıllarca da hiç ayrılmamıştık... Araba karakolun önünde durunca sanki küçüğüm orada bekliyormuş gibi hızla araçtan inip karakola girmiştim. İçeride söylene göre iki saat önce buradaymış. Şükür ki gitmeden önce bilgilerini buraya bırakıp gitmişti.

Bana verilen bilgilerde Afra'nın telefonu olsa da ben yüz yüze görüşmek için adrese odaklanmıştım. Ah, evet adı değişmiş. Benim Ayşin'im adı Afra olmuş. Burada önemli olan adının değişikliği değil sağ salim olmasıydı. Şükürler olsun ki ailesini aramak için bir adım atmıştı yoksa asla onu bulamayabilirdim. Ahmet, beni adrese bırakınca ise yukarıya tek çıkmak istedim.

Yıllar sonra küçüğümü göreceksem tek olmalıydı. Kabullen Cihan, küçüğün büyüdü artık küçük kız çocuğu değil. Gözlerimi kapatarak asansörün durmasını bekledim. Büyük an yıllar sonra ansızın gelmişti. Bu anı o kadar çok hayal etmiştim ki kalbim küt küt atıyordu. Ben, Cihan Atasay yıllarca insanlara emirler yağdıran hiç kimse önünde eğilmeden dim dik duran kimseye taviz vermeyen adam hayatında ilk kez heyecanlanıyordu. Kapı aniden açılınca gözlerimi açtım. Bu katta olduğunu bildiğim için asansörden çıkıp dairelere baktım. Benim gideceğim daire sağımdakinin hemen yanında ki daireydi. Birkaç adım sonra Ayşin'in yaşadığı dairenin hemen önündeydim.

Elim zile giderek acaba ailesi ne tepki verir diye düşündüm. Eğer Anne ve Babası ile yaşıyorsa onlara bir çift lafım vardı. Tabi en başta Ayşin'i nasıl evlat edindiklerini soracak eğer illegal yollardan evlat edindilerse benim elimden asla kurtulamazlardı. Kapının ziline ikinci defa basacaktım ki kapı ansızın açılmıştı. Karşımda ki kadın dünyalar güzeliydi. Çakır gözleri ise bana Mesut'u andırmıştı.

"Buyurun kime bakmıştınız?"diye sorduğunda ise ses tonu çok tanıdık gelmişti. Ne cevap vereceğimi bilemediğim için sakin kalmak için ellerimi yumruk yapıp sıktım. Buraya kadar gelinde de şimdi ne diyecektin.

"Ben karakoldan geliyorum. Siz Afra Hanım mısınız?" diye sorduğumda güzel kaşları çatılmıştı. Bende hemen elimdeki belgeyi uzatarak açıklama yapma gereği duydum. "Bugün ailenizi aramak için karakola gitmişsiniz bende kuzenimi arıyorum eğer müsaitseniz..." derken arkadan tanıdık bir sima bize doğru geldi...

"Cihan..."dediğinde bunun Fatih, olduğunu hemen hatırladım. Geçen ay genç iş adamları toplantısında tanışmıştık. Bana elini uzatınca şaşkınlığım daha çok arttı. Kuzenim bana bu kadar yakın olmazdı değil mi?

"Fatih, seni burada bulacağımı asla tahmin edemezdim. Siz..."derken rengi atan Afra ile göz göze geldim gözlerini benden hiç ayırmadan bakıyordu. Başının döndüğünü fark edince tam elini uzatacaktım ki Fatih bende önce davranarak tutmuştu. İşte o an ikisinin parmağında ki alyansı fark ettim. Ayşin evli miydi hem de Fatih ile bu üçlü hakkında hiç iyi duyumlara sahip değildim. Hatta sırf bu yüzden iş tekliflerini askıya almıştım.

"İçeri gel Cihan..."

Fatih içeriye buyur ederken bir yandan da Afra'yı tutarak içeriye yönlendiriyordu. Allah'ım bir an önce gerçekleri öğrenmeliydim. Nasıl hitap edeceğimi bilemediğim için bile canım sıkılıyordu. Kapıyı kapatarak onları takip ettim. Fatih, Afra'yı sorgularken bende ikiliye baktım.

"Fatih... Bu... Bu adam benim kuzenim olabilirmiş..."dediğinde Fatih'in gözü beni bulmuştu. Ben ne yapacağımı bilmesem de en az Afra kadar heyecanlı olduğumu biliyordum.

"Tamam, sakin ol bu kadar stres iyi değil. Doktoru duydun hamileliğin buyunca üzüntü den uzak durmanı söylemişti. Bende bana söz verdiğin için aileni aramanı kabul ettim."

Hamile mi? Ben henüz evli olduğunu hazmedemezken hamile olduğunu da öğrenmiştim. Umut ediyorum ki bizim Ayşin'imiz Afra olsun. Böylelikle teyzeme çifte hediye vermiş olurum.

"Ailem... Ailemi bulmuş olabiliriz Fatih, ailemi bulmuş olabiliriz hem Sedat ne yazmıştı bana o mahalleye git ailen orada dememiş miydi? İşte gittik çok geçmeden de ben değil onlar beni buldu. Şey Annem... Babam nasıl iyiler mi?"

"Afra, kendine gel henüz hiçbir şey kesin değil."

"Eğer bizim Ayşin'imiz isen Annen seni dört gözle bekliyor ve de erkek kardeşin Mesut da öyle ama Baban kısa bir süre önce öldü. Tabi bunları bilmek için önce test yaptırmalıyız işte o zaman gerçek ailene kavuşabilirsin aksi takdirde elimden bir şey gelmez..."

Ağlamak güzel yaşını silen varsa gülmek güzel seninle gülen varsa yaşamak güzel umudun varsa sevmek güzel karşılığı varsa.

Hayat bazen Kaybettiğin yerden başlar...

Bilindiği üzere Afra ile birlikte bütün seri değişiyor...

Aşk, kader gibidir!