Natalia Nowak-Pionki to miasto...

7-Postrzał

Natalia:
Znaleźliśmy porwanego. Nigdzie nie było jednak porywacza.
Usłyszałam krzyk Kuby.
-Kuba?!-Serce skoczyło mi do gardła. Odwróciłam się w stronę hałasu. Do pomieszczenia, w którym byłam z czarnymi, wpadł mężczyzna z łomem w jednej dłoni i... bronią Kuby w drugiej?! Co tu jest grane?!
-Stój! Policja!-Krzyczę i zaczynam mierzyć w porywacza.
-Nie radzę. Inaczej drugi glina zginie.
Spanikowałam. Odłożyłam broń z czarnymi na ziemię. Wtem do pokoju wbiegł Roguz. Z tyłu głowy widziałam że krwawi. Odetchnęłam z ulgą. Nic mu nie jest. Zaczęłam podnosić powoli pistolet. Aby nikt nie widział.
Niestety nie udało się. Przestępca szybko zorientował się, co chcę zrobić i zaczął we mnie mierzyć.
-Nie!-Krzyknął Kuba i dosłownie rzucił się na niego. Chwycił go za rękę i pociągnął za nią. W tym momencie broń wypaliła, a ja poczułam ogromny ból w ramieniu. Kamizelka nie wytrzymała... Przewróciłam się.
Zauważyłam że Roguz z czarnymi już obezwładnił porywacza.
-Natalia!-Klęka nade mną.-Natalia, patrz na mnie!
Trzyma moją głowę. Próbuje robić to co mi każe. Ale wzrok mi ucieka gdzieś za Kubę.
-Nie zamykaj oczu! Słyszysz?
-Pppp...róbuję...
Powieki stają się ciężkie. Chyba się zdrzemnę chwilę... Kręci mi się w głowie... Ciemność...

Ostatni na dziś 😈😈😃😀