In The Dark

Chapter 11

Three weeks had passed and I'm still doing it. I'll wake up early just to buy coffee and will enter Brett's office just to put it on his table. I always change what I write. Sometimes, I'll just greet him a very good morning and the other day, I'll post two sticky notes on the cup.

Masyado ata akong naging masaya these past few weeks sa mga ginagawa ko. I'm also happy, because I'm just going to do some final touches and I'm done. What I mean is about my presentation. I am really inspired. Beyond that word.

"Good morning, miss!" Ria greeted me. Napa inom ako ng coffee na binili ko rin para sa sarili ko bago binalingan si Ria.

"Yes, Ria?" Agad na bumalatay sa kanyang mukha ang isang ngiti ng marinig akong nagtanong sa kanya na may dala pa atang pangalan niya.

"Hay, miss! Nakakaganda pala ang may love life?" Nakangisi niyang tanong at mukhang mang-aasar pa. May halong panunuya din ang pagkasabi niya non kaya napanguso nalang ako habang pinipigilan ang pagpapakita ng aking ngiti.

"Tumigil ka nga dyan, Ria. So, why are you here? Do I have an appointment?" Yes. Nabigla ka ba? Haha. Of course, I need to be responsible. Brett told me to.

"Miss Georgia sent an email asking about your decision about her presentation." Oh. After three weeks ay nag send na din siya ng email sa akin. Well, I'm just waiting na mauna siya. "Ano pong sasabihin ko, miss?" Ria curiously asked.

Napasandal naman ako sa aking kinauupuan na swivel chair at napatingin muna sa aking laptop, kung saan ko tinatapos ang magiging presentation ko bukas. Yes. Bukas ko na talaga ito ipe-present. Sana naman ay maging successful. "Tell her that I'll decide about it tomorrow. Kasabay din naman siya sa meeting namin bukas, dba?" Na sana hindi. Ghad! Huwag naman sana.

"Okay, miss. What do you want for lunch, miss?" Nagsusulat pa rin si Ria sa notes niya habang tinatanong sa akin kung anong gusto kong kainin sa lunch.

"You're too early for that question, Ria. Haha! Bagong pasok pa nga lang ako dito sa opisina tapos magla-lunch na ako?" I jokingly told her.

Napalabi naman siya at tuluyang nag-angat ng tingin sa akin. "Masanay na po kayo, Miss." Sabi niya sa akin na agad kong tinanguan.

"Okay, Ria. Just give me the lightest food." Sabi ko.

"Ho? Yun pong maliwanag na pagkain?" Nagbibiro niyang tanong.

Pinaningkitan ko siya ng aking mga mata at natawa naman siya ng napakalakas. "You're not a good joker, Ria. Sige na. Tapusin mo na 'yong mga trabaho mo don sa cubicle mo." Napatango naman agad si Ria sa sinabi ko at hinintay ko na muna siyang tuluyan na makalabas sa aking opisina bago ako mag continue sa aking ginagawa. It's a great improvement for me. Yun bang hindi ko na nakakalimutan ang pangalan ni Ria. Siguro dahil palagi na kaming magkakasama dito sa opisina. Nabigla nga ako dahil parati ko na siyang natatawag sa kanyang pangalan na halata namang nagugustuhan niya. I really like my secretary. Gusto ko kasi 'yong hindi masyadong seryoso sa trabaho. Yung kaya paring mag happy-happy. Hindi ko naman sinasabi na huwag siyang mag seryoso, ang sinasabi ko lang ay dapat may light vibe din siya.

Nagtitipa na ako sa aking laptop at napatigil din para mag-isip ng mas magandang pang conclusion kamo. Kung may opening na maganda, dapat convincing din ang closing ko sa presentation. Ayoko namang ma bored sila habang pinapakinggan akong magsalita at mag present sa kanilang harapan.

"Good morning." Na shock nalang ako ng may biglang nagsalita. Napaangat ako ng aking tingin at nakita ang napaka gwapong mukha at matipunong katawan ni Brett. Ba't siya andito?

"Oy, h-hi! Good morning!" nauutal kong bati sa kanya pabalik.

Sa three weeks ay hindi kami masyadong nagkikita. Pag nakakasalubong ko siya habang papunta siya sa mga meetings niya ay tinatanguan niya lang ako. Syempre. Hindi naman ngumingiti o tumatawa yan, eh. Sino kaya nagpapatawa sa kanya?

Kaya ikinabigla ko ngayon at andito siya sa opisina ko.

Ano naman ang sadya niya?

"Are you busy?" He asked me using his cold voice.

Oh, my ghad! Kailan kaya siya magtatanong sa akin gamit ang malanding paraan? Ahm, kahit yung parehas lang nung nag bar ako at nalasing. Dapat ganun nalang siya parati, pero nagdadalawang-isip din ako at baka pag inulit niya iyon ay tuluyan na talaga akong ma ha-heart attack.

"Hindi naman. Bakit?" Sabay sandal ko ulit sa may swivel chair ko. Nataranta ako ng makitang nakatayo pa rin siya. "You can have a seat, Sanford." I awkwardly smiled at him.

Napatango lang siya sa sinabi ko. "I just want to invite you for a lunch later." Napakagat agad ako sa aking labi dahil sa sinabi niya. Ano daw? A-Ako? Is he really inviting me for a lunch?!

"Seryoso?" I asked.

"Seryoso." He answered.

"Hindi ka nagjo-joke?" Paninigurado ko.

He bit his lower lip before answering my question. Baka gusto na niyang ngumiti, pero hindi niya parin gagawin. Syempre. Ayaw niya sigurong makita ko siyang ngumiti o tumawa.

"Why would I?" Ano ba naman yan. Pag tinanong ko siya, sasagutin niya naman ako ng tanong. Itong lalakeng 'to! "Wala naman akong dahilan para mag joke."napangiti ako habang napatango-tango ng marinig ko ang kanyang sinabi.

"So, totoong iniimbita mo ako ngayon for lunch?" Kailangan ko talagang manigurado. Ayoko naman kasing mag-assume at feeling ko rin ay nananaginip lang ako. Jusko naman! Ganun ba talaga kalakas ang tama ni Brett sa akin at pati panaginip ay pumapasok siya sa buhay ko.

"Yes, Lofranco." Sagot niya.

Napatango-tango naman ako pagkatapos niyang sagutin ang tanong ko. "Sure. Why not?" Natatawa kong tanong sa kanya at napahalukipkip nalang siya habang nakatingin sa akin. Oh, my ghad! Baka may dumi ako sa mukha kaya niya ako tinitingnan. "May problema ba sa mukha ko, Sanford?" Tanong ko sa kanya.

He shook his head. "No. Walang problema. In fact, you're---nevermind." Tumalikod na siya at hindi tinapos ang kanyang sasabihin sa akin.

"Hey, Sanford! Ano yun? I'm what?!" May halong panunuya kong tanong. Nakasandal parin ako sa aking swivel chair at bahagya ko itong ginalaw-galaw dahil sa excitement at saya. Ano ba yung sasabihin niya? Masisiyahan talaga ako pag isa 'yong compliment.

"Nevermind." Seryoso niyang sabi at binuksan ang pintuan ng aking opisina.

"Come on, Sanford! You're such a coward. Hahaha!" I laughed at him after saying it.

"Whatever you say, Lofranco." At marahan niyang isinara ang pintuan ng aking opisina.

Napahinga ako ng malalim habang nakangiti ng napakalapad.

That guy...

Urgh! Sanford, ginugulo mo masyado ang puso ko. Pakiramdam ko tuloy ay lalabas na ito sa may rehas niya, ang ribcage. "Whatever you say, Lofranco." I mimicked what he said.

- - -
CHAPTER 11