In The Dark

Chapter 27

Agad kong isinalampak ang aking katawan sa malambot kong kama. Oh, words can't describe how much I missed my house. How much I missed my own bed. Gusto ko pang maka bonding ng mas matagal ang kama ko dito sa dati kong kwarto. Napahiga ako ng patagilid at napakagat ako sa aking labi ng makita ko ang pintuan ng bathroom ko. It all flashed back like a wild memories wanting to be remembered.

Bloods kept on dripping on the tiled floors, while Draven carried me like I'm the most fragile thing in the world. Like I will shatter if he won't take good care of me. I can feel his tears landing on my face and I can really tell that I made a man cry. "What have you done?! What have you done?!" Hindi kami masyadong nagkikita ni Draven pero sa totoo lang kami talaga ang pinaka-close na mag pinsan. Eh kasi...siya lang din naman ang pinsan ko sa Daddy's side. He kept on chanting the words what have you done. Parang hindi parin nasi-sink in sa kanyang utak ang ginawa ko.

I'm causing my cousin too much pain. Naramdaman ko ang paglapat ng aking likuran sa upuan ng kanyang kotse. Marahan niya akong inilapag dito. "Draven, naka kita ako ng mga dugo sa---anak! A-Anong nangyari kay Melisse?!" Natatarantang tanong ni Manang. Kahit na nawalan ako ng malay ay hindi parin ako tuluyang nawalan ng ulirat.

My eyes are closed but, I'm carefully listening to their voices. "She tried to kill herself, manang! Dadalhin ko siya sa malapit lang na hospital." Nagmamadaling sagot ni Draven kay Manang.

"Sasama ako! Sasama ako!" At nawalan na talaga ako ng pake sa mundo at wala na akong marinig sa aking paligid.

Para akong pasyente na naghihingalong bumangon sa aking kinahihigaan. Pakiramdam ko ay bigla akong nakaranas ng flat line at biglang na revived. Shit! I shouldn't think about it. But...how can I divert my attention? Kailangan ko munang mailayo kahit sandali ang sarili ko sa kwartong ito. Too much memories.

"Hey, are you okay?" I looked up to see Draven with a worried expression etched on his face.

Binasa ko ang aking labi gamit ang dila ko saka marahang tumango-tango. "Yah..." mahina kong sagot.

Tumabi si Draven sa aking pagkaka upo sa kama at hinaplos-haplos niya ang aking likuran. And another flashbacks happened.

"Where's Dad?" Naiiyak kong tanong ng magising ako isang araw sa kwartong puro puti ang nakikita ko. Hindi ko alam, pero wala akong pakealam sa kirot na nararamdaman ko sa aking palapulsuhan. Mas nanaig ang takot sa puso ko ngayon. Para kasing may mas masamang nangyari.

Dahan-dahan ang ginawang paglalakad ni Draven palapit sa akin. "Lisse...you need to rest." Marahan ang boses niya sabi sa akin.

Naiiyak akong umiling-iling. No. I don't need the rest. All I need is an answer for my question. "How can I have my rest? Tell me, Draven, where's my father?" Napaos ang boses ko sa pagbanggit ng huling salita.

Hindi ko alam.

Ramdam ko lang ang matinding sakit.

May naiisip ako, pero mas ayaw kong maging assumera sa panahong ito.

"Makinig ka muna, Lisse. Kahit ngayon ka lang makinig sa akin. Kailangan mong magpahinga. Ayaw ni Tito na mapagod ka. Gusto ka niyang magpahinga at magpagaling." Nakangiting sabi ng aking pinsan.