And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

04

Harry's point of view.

Stilletjes staar ik naar de kist die naar beneden zakt. Naast me hoor ik mijn moeder luid snikken, maar mijn zus staat er juist net zo verslagen bij als ik. Ik sla mijn armen stevig om mijn moeder heen en ik verstop mijn gezicht in haar nek. 'Bedankt dat je erbij bent.' snikt mijn moeder hevig en ik wrijf over haar rug. 'Ik kom altijd thuis voor belangrijke dingen.' fluister ik en ik druk een kus op haar wang. Het graf word dicht gemaakt en ik geef mijn moeder één van de rode rozen. Ze legt hem op het graf, gevolgd door mij en mijn zus. De rest van de menigte volgt en voor ik het echter door heb is het graf bedekt met rode rozen. Ik bijt op mijn lip in de hoop dat ik mijn tranen tegen kan houden, maar net zoals bij de ceremonie stromen ze alweer over mijn wangen. Afscheid nemen van mijn vader is één van de moeilijkste dingen wat ik ooit gedaan heb...

Ik ijsbeer door mijn slaapkamer, wetend dat de paparazzi al weer buiten staat. Ik hoor ze schreeuwen in de hoop een glimp van me op te vangen, vooral na het incident van gister, maar moet ik dan alles maar verbergen? Ik haal gefrustreerd een hand door mijn haar en kijk even naar de foto's aan mijn muur. Mijn vaders ogen kijken me lachend aan en voor ik het echter door heb trek ik de foto van de muur. Ik smijt hem op de grond en het fotolijstje breekt in stukken. Ik blijf doorgaan totdat elke foto op de grond ligt. Nu is mijn slaapkamer vloer bedekt met glasscherven. Gemma, mijn zus komt de kamer ingelopen. 'Harry, waar ben je mee bezig?' vraagt ze wat geschrokken. Haar ogen zijn dik en rood. Ik weet gewoon dat ze zich net zo klote voelt als ik. Ze kijkt geschrokken naar de glasscherven. Ik begin te snikken, 'Wanneer gaat deze pijn weg?' snik ik en ze slaat haar armen om me heen. 'Het kost tijd, Harry. Het komt wel goed.' sust ze en ik knik, wetend dat deze leegte wel weer zal verdwijnen, maar ik weet niet hoelang ik het uithou.

Ik staar naar het zand onder mijn voeten. Ik ben naar een speeltuin gevlucht, vrijwel alleen omdat daar niemand is. Ik zit op de schommel en schommel langzaam heen en weer. Ik wilde rust zonder paparazzi, maar probeer dat maar eens te vinden. In de verte hoor ik stemmen, 'Mag ik even van de glijbaan af?' klinkt een stem. Ik kijk op en zie Rosa en Olivia lopen, 'Goed, maar twee keer, meer niet.' zegt Olivia en Rosa komt de speeltuin ingerend. Haar blik valt op mij. Ze herkend me; zelfs met zonnebril en capuchon op. Ik zou me nooit, maar ook nooit kunnen verschuilen. 'Harry!' roept ze en ze rent naar me toe. Ik probeer mijn beste glimlach op te zetten, 'Hey, Rosa.' glimlach ik en ze omhelst me. 'Ik heb je gemist, Harry!' roept ze en nu komt ook Olivia de speeltuin in gelopen. Ze kijkt verrast en loopt dan naar ons toe. 'Rosa, ga maar even van de glijbaan af.' zegt ze en Rosa rent naar de glijbaan toe. 'Wat doe jij in een speeltuin?' vraagt Olivia dan en ze gaat op de andere schommel zitten. Ik zet mijn zonnebril af en nu kijkt ze me geschrokken aan. Ik weet eigenlijk wel zeker dat mijn ogen dik en rood zijn, maar het boeit me vrij weinig. Ik schaam me niet rondom Olivia. Misschien omdat ze toch wel een hekel aan me heeft? 'Je zocht rust, of niet soms?' vraagt ze en ik knik. Ik haal even diep adem met mijn blik op mijn voeten gericht. 'Het is niet belangrijk.' mompel ik schouderophalend. Wat boeit het haar nou dat ik een emotioneel wrak ben? Oliva fronst even, 'Het is wel belangrijk. Mijn zusje zag je gister al huilen op televisie en zo te zien ben je sindsdien niet gestopt.' zegt ze en haar toon klinkt bezorgt. Ik bijt even op mijn lip en sluit mijn ogen. Niet janken, Harry, waarschuw ik mezelf. Niet doen, zegt de strenge stem in mijn hoofd. Ze pakt de ijzeren ketting van mijn schommel vast en trekt hem iets naar zich toe, zodat ik dichterbij haar ben. 'Harry, ik weet dat je mij niet kent en ik ken jou niet. Ik denk dat er eigenlijk niemand is die jou écht kent, maar het gaat overduidelijk niet goed met je.' zegt ze. Ik kijk haar even aan en ze lijkt geschrokken te zijn van haar eigen woorden. Ze laat mijn schommel weer los, 'Sorry, dat was dom.' mompelt ze. 'Natuurlijk boeit het je allemaal niet.' maar ik schud mijn hoofd. Dat is het hele probleem. Alles boeit me veel te veel. Het boeit me wel als ik een fan bij mijn concert zie huilen. Ik moet wel stoppen met zingen en vragen of ze in orde is, want het boeit me. Ik wouw dat het niet zo was, maar het boeit me echt zo ontzettend veel. Ik richt mijn blik weer op mijn voeten, 'Mijn vader is vorige week overleden.' fluister ik bijna onverstaanbaar. Waarom vertel ik haar dit? Dit hoort de buitenwereld niet te weten. Het blijft stil naast me. Ik kijk op en zie de tranen in Olivia haar ogen prikken. Fijn, Harry.. Weer iemand aan het huilen gemaakt. Ze glimlacht even, 'Harry, ik weet maar al te goed hoe dat voelt..' fluistert ze. Natuurlijk was het me opgevallen dat haar vader er niet was, maar dat had door andere redenen zo kunnen zijn. Werk of gescheiden, maar ik had me niet voorgesteld dat haar vader overleden zou zijn.