And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

42

Harry's point of view.

Ik loop de trap af en open de voordeur. Jake kijkt op en ik zie dat hij schrikt. Zijn ogen glijden even over mijn lichaam. 'Wat kom je doen?' vraag ik en ik leun tegen de deurpost aan. Zijn blik blijft gericht op de tattoo's op mijn borst. Dan kijkt hij me eindelijk aan, 'Woon jij hier nu?' vraagt hij dan. Ik haal mijn schouders op en sla mijn armen over elkaar, 'Mijn vriendin woont hier.' antwoord ik. Hij zucht even, 'Je gaat me niet zeggen dat zo een gast als jij echt op haar valt.' bromt hij. Ik kijk hem even geïrriteerd aan, 'Olivia is de belangrijkste persoon in mijn leven en daar heb jij niks over te zeggen. Jij weet niet wie ik ben, want de pers laat mij heel anders uit komen. Ik hou van dat meisje met heel mijn hart.' sis ik en hij zet een stap naar achter. 'Je hebt je kans gehad en je hebt het zwaar, maar ook echt zwaar verknalt, dus laat haar met rust.' zeg ik kwaad. 'Ze geeft me nog wel een kans.' antwoord hij vastbesloten. Ik ga recht op staan en schud mijn hoofd, 'Je hebt haar zoveel pijn gedaan, Jake. Je kan het vergeten. De enige rede waarom jij hier zou moeten zijn is om je excuses aan te bieden.' zeg ik en dan gooi ik de deur dicht. Ik loop de trap op en zie Olivia zitten. Ik ga naast haar zitten, 'Bedankt.' fluistert ze en ik glimlach even. Ik sla een arm om haar heen en trek haar tegen me aan. 'Ik meende elk woord, Olivia.' fluister ik en ik druk een kus op haar voorhoofd.

Ik kijk Mitch even aan, die zenuwachtig met zijn vingers op de tafel tikt. 'Wat wilde je me nou vertellen?' vraag ik niet begrijpend. Hij wilde afspreken, omdat hij iets belangrijks kwijt moet, maar we zitten hier nu al anderhalf uur en hebben het alleen nog maar over koetjes en kalfjes gehad. Hij zucht even, 'Harry, herinner je je nog iets van je schreeuw aanval?' vraagt hij dan en ik frons even. 'Niet echt. Het is nogal een vage herinnering.' antwoord ik eerlijk. Hij haalt even een hand door zijn haar, 'Jeetje. Shit, man.' mompelt hij. Ik neem een slok van mijn koffie, in de hoop dat hij nog wat gaat zeggen, maar hij blijft stil. 'Mitch, vertel het me gewoon.' fluister ik en hij kijkt me aarzelend aan. 'Harry, ik voel me hier verantwoordelijk voor. Ik wil dat je je dit kan herinneren, maar misschien maakt het alles wel erger.' zucht hij. Ik probeer in mijn gedachten te graven, in de hoop er achter te komen wat ik gedaan heb, maar er komt niks in me op. 'Ik weet dat ik je geslagen heb, als het daarover gaat.' zeg ik en hij schudt zijn hoofd. 'Sorry, daarvoor nog.' mompel ik en hij knikt. 'Dat is in orde.' antwoord hij gelijk. Ik frons, 'Waar gaat dit dan over?' vraag ik nieuwsgierig en ik neem nog een slok van mijn koffie. 'Harry, dit gaat over een aantal dingen die je gezegd hebt.' zegt hij. Ik zucht even, 'Hoezo wil je het daarover hebben?' vraag ik. Kunnen we die schamende aanval niet gewoon achter ons laten? 'Omdat ik me verdomd veel zorgen om je maak, maatje. Ik ben bang, oké. Ik staar constant naar mijn telefoon, afwachtend of ik gebeld word dat er iets gebeurt is met je.' zegt hij op een strenge toon en ik slik even. 'Hoezo?' fluister ik. Hij zet zijn koffiebeker neer, 'Harry, je schreeuwde dat je dood wilde. Je dreigde jezelf iets aan te doen.' fluistert hij bijna onverstaanbaar. Ik schrik, 'Wacht, wat?' vraag ik. Hij schudt zijn hoofd, 'Herinner je je dat niet meer?' vraagt hij en ik denk even diep na.

Mitch grijpt mijn armen vast, 'Harry, rustig!' sist hij in mijn oor. Ik trek me los en sla tegen hem aan. 'Laat me met rust! Blijf van me af!' schreeuw ik en ik blijf door slaan. Ik heb geen idee waar ik mee bezig ben. 'Verdomme, Harry!' roept Mitch en hij drukt me tegen de muur. Hij pakt mijn polsen vast. De tranen rollen over mijn wangen en ik probeer me opnieuw los te trekken, maar Mitch is te sterk. 'Ik wil niet meer!' schreeuw ik en Mitch zijn greep om mijn pols word zwakker. 'Laat me godverdomme gewoon dood gaan!' schreeuw ik en ik weet me los te trekken. Ik draai me om en Mitch kijkt me geschrokken aan. Ik schud hem heen en weer, 'Alsjeblieft.' snik ik, maar Mitch lijkt wel versteend. Ik wil tegen de spiegel van de kaptafel aan slaan, maar gelijk grijpt Mitch me om mijn middel vast en trekt me er weg. 'Hou me nou niet tegen!' schreeuw ik en ik stribbel hevig tegen. Snikkend sla ik om me heen. 'Ik wil zo niet leven, Mitch. Alsjeblieft.' ik smeek hem. 

Wat geschrokken kijk ik Mitch aan, 'Oh, shit.' mompel ik zachtjes. Dat was ik dus helemaal kwijt.