And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

16

Olivia's point of view.

Harry glimlacht als hij de deur opent. Zijn straat is eindelijk wat rustiger geworden. Hij laat me erin. Ik wilde kijken hoe het met hem ging.. Na het hele incident bij zijn concert. Zijn gezicht betrekt, 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij en ik frons even. 'Wat? Hoezo?' vraag ik niet begrijpend en ik volg hem naar boven. 'Ik zie dat er iets is. Je bent niet zo goed in het verbergen van je gevoelens.' zegt hij en hij gaat op de hoek van zijn bureau zitten. Zijn groene ogen kijken me bezorgt aan en ik weet dat ik er niet onderuit ga komen. 'Ik kwam Jake tegen.' fluister ik en ik zie dat hij schrikt. 'Waar?' vraagt hij en ik sla mijn armen wat nerveus over elkaar. 'In de supermarkt gisteravond.' vertel ik hem en Harry knikt. 'Zei hij wat?' vraagt hij nieuwsgierig. Ik zucht even. 'Hij vroeg hoe het ging en toen pakte hij mijn arm vast.. Ik was zo dom om in paniek te raken, maar hij wilde afspreken.' breng ik Harry op de hoogte. Harry schudt zijn hoofd, 'Olivia, wat die jongen bij je heeft gedaan heeft je bang gemaakt. Het is hartstikke menselijk dat je in paniek raakte.' stelt hij me gerust. Ik had nooit, maar dan ook nooit verwacht dat ik hier met hem over zou praten. Dat ik dat überhaupt zou kunnen na al die tijd alles opgepropt te hebben. Natuurlijk zijn Camilla en Alexa er wel, maar die hebben altijd gelijk een oordeel. Ik wend mijn blik af, 'Ik had rustig moeten blijven, maar dat kon ik niet e-' ik voel Harry zijn hand om mijn pols en even voel ik een beetje paniek. Hij trekt me wat dichter naar zich toe. Ergens ben ik doodsbang voor hem, maar aan de andere kant voel ik me bij hem het veiligste. Hij laat mijn pols los en tilt mijn kin op, zodat ik hem wel moet aankijken. 'Je hebt het goed gedaan, Olivia. Neem jezelf dat nou niet kwalijk.' zegt hij zachtjes en ik glimlach zwakjes. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Van verdriet, maar meer van opluchting. 'Hé, meisje toch.' zucht Harry en hij slaat zijn armen stevig om me heen. Hij trekt me tegen zich aan en voor ik het echter door heb ben ik geplet door zijn borst, maar ergens vind ik het niet erg. Snikkend sluit ik mijn ogen en Harry wrijft langzaam over mijn rug. Als je een jaar lang alles wat maar met jongens te maken heeft weg hebt geduwd, dan is het eng om zo dichtbij iemand te komen. Het maakt je doodsbang, maar als je de juiste persoon vind dan voelt het goed en op één of andere manier is Harry nu voor mij die persoon. 

'Hier.' zegt Harry en hij drukt zijn koffie in mijn handen, nadat ik spijt heb dat ik toch niks genomen heb toen Harry erop stond om iets warms te halen. Ik grinnik even en hou de beker stevig vast, wat mijn handen warm maakt. 'Je zou echt eens aan handschoenen moeten beginnen.' zegt hij en hij grijnst even. Die dingen zijn zo onhandig. 'Super onhandig. Dan heb ik liever bevroren vingers.' geef ik toe en hij grinnikt. Heel veel mensen haten de winter, maar ik hou er van. Het betekend sneeuw, kerstmis en een nieuw jaar. Geweldig toch? De kou is dan misschien wat minder, maar elk voordeel heeft zijn nadeel. Ik stop met lopen en kijk naar de lucht, 'Het gaat zo sneeuwen.' zeg ik en als ik naar Harry kijk zie ik hem fronsen. 'Hoe weet jij dat nou weer?' vraagt hij lachend en ik grijns even. 'Dat voel ik gewoon, aan de lucht en zo.' grinnik ik en hij schudt zijn hoofd. 'Ik dacht dat ik gek was, maar jij kan er oo-' hij maakt zijn zin niet af, want dan vallen er opeens sneeuwvlokjes uit de lucht. Ik kijk hem even aan, 'Zie je?' vraag ik en hij rolt met zijn ogen. 'Dat slaat werkelijk nergens op. Je hebt zeker gewoon het weerbericht gekeken.' protesteert hij en ik schud mijn hoofd. 'Je kan het aan Rosa vragen, dit is mijn geheime talent.' grijns ik. We lopen weer verder. 'Hey, Olivia.' begint hij nadat het een tijdje stil is geweest. Ik kijk hem afwachtend aan, 'Wat is er?' vraag ik en hij schudt zijn hoofd. 'Laat maar.' antwoord hij vlug en hij glimlacht even, maar het is een neppe glimlach.. Een hele overduidelijke neppe glimlach.