And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

14

Zoals beloofd; een waarschuwing voor de content van dit hoofdstuk. Zwaarte; licht

Harry's point of view.

Ik duw iedereen aan de kant, in de hoop bij mijn huis te komen, maar ik zie nog niet eens de voordeur. 'Harry! Harry!' klinken schreeuwende stemmen. Ik moet verhuizen. Ik wil privacy. 'Harry, wie is het meisje van die foto?' vraagt iemand, maar ik negeer ze. Eenmaal bij mijn voordeur aangekomen stop ik de sleutel in de deur. Ik kijk even naar de stoep die vol staat met paparazzi. Er staat een jongen tussen. Hij is de enige die geen microfoon of camera in zijn hand heeft, maar zo te zien is hij ongeveer mijn leeftijd. Hij kijkt me kwaad aan en snel loop ik naar binnen. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en stuur Olivia een appje, Heb je een foto van Jake?, vraag ik haar. Zou dat hem kunnen zijn? Zo ja, waarom stalkt hij dan mij? Nee, hoezo? is haar antwoord. Ik maak door de luxaflex een foto van de jongen en stuur die naar haar. Wat doet hij voor jouw huis? stuurt ze me gelijk. Dat vraag ik me ook af. Als het niet vol stond met paparazzi dan was ik op hem afgestapt. Geen zorgen, stuur ik haar en dan loop ik naar boven. Het zit me wel dwars. Zou hij jaloers zijn door de krantenartikelen? Morgen heb ik een show, dus ik moet vroeg mijn bed in. De show is in Londen en volgende week heb ik er één in Manchester, waar Olivia en Rosa heen komen. 

Ik kijk rond. Al een halfuur lang probeer ik de druk op mijn borst te negeren, want ik moet het nog een uur volhouden. Ik pak de microfoon vast, 'Het volgende nummer is een oud nummer. Ik weet vrijwel zeker dat jullie hem allemaal kennen.' zeg ik en de muziek van What Makes You Beautiful begint. De zaal begint te gillen en ik haal mijn microfoon van de standaard af. Ik zet het lied in en loop over het podium heen. Niet denken aan de pijn, probeer ik mezelf wijs te maken. Ik kijk de zaal in. Mensen, zoveel mensen. Ik zie flitsen van telefoons. Ik sluit mijn ogen even en luister naar het gegil. Ik voel de paniek in me omhoog borrelen, maar ik weet niet waarom ik zo in paniek raak. Ik open mijn ogen en merk nu pas dat ik gestopt ben met zingen. De zaal is stil. Ik laat mijn microfoon vallen en zo snel als ik kan ren ik naar de zijkant van het podium, richting mijn kleedkamer. Mijn manager komt achter me aan gelopen, 'Harry, waar ben je mee bezig?' vraagt hij op een kwade toon. Ik hap even naar adem, 'P-paniek.' stotter ik en ik ga op de bank zitten. Mijn manager kijkt me kwaad aan, 'Harry, je moet dat podium op! Je bent al een week rot bezig tegenover de paparazzi!' roept hij. Ik trek het jasje van mijn pak uit en smijt hem aan de kant, gevolgd door mijn blouse. Het word hem eindelijk duidelijk dat ik geen adem krijg. 'Harry? Jeetje, haal eens adem.' zegt hij paniekerig en hij pakt een flesje water. Hij geeft hem aan mij en snel neem ik een slok, waardoor ik bijna in het water stik. Mijn manager gaat naast me zitten, 'Harry, haal eens adem. In door je neus en uit door je mond.' zegt hij rustig. Nu hij rustig is weet ik mezelf beter rustig te krijgen. Eindelijk kom ik weer op adem, 'Wat gebeurde er nou?' vraagt hij bezorgt en ik schud mijn hoofd. 'Ik weet het niet.' mompel ik en ik neem een slok water. Ik sta op, wetend dat de show door zou moeten gaan. 'Kan je het wel aan?' vraagt hij als ik mijn blouse weer aantrek. Ik besluit mijn jasje uit te laten en knik. 'Ik zal wel moeten.' antwoord ik, voordat ik de kleedkamer uit loop.