And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

10

Olivia's point of view.

Camilla verslikt zich bijna in haar koffie. 'Wat?' vraagt ze op een luide toon en ik maak een gebaar dat ze rustig moet blijven. 'Je hebt Harry Styles ontmoet en je bent twee keer bij hem thuis geweest?' vraagt ze en ook Alexa kijkt me met grote ogen aan. 'Je hebt zijn adres?' vraagt ze en ik knik. 'En nee, die krijgen jullie niet.' zeg ik gelijk. Camilla schudt haar hoofd, 'Waarom niet?' vraagt ze en ik rol met mijn ogen. 'Ik ga jullie hem niet laten stalken.' sis ik en ik neem een slok van mijn koffie. We zitten in de Starbucks; de Starbucks waar ik Harry ontmoet heb. Mijn vriendinnen worden ondertussen helemaal gek. 'Hou op hoor. Je maakt een grap!' roept Camilla en ik schud mijn hoofd. 'Je haatte die jongen nog zo.' mompelt ze. Ik glimlach even, 'In het echt is hij.. Niet vreselijk.' antwoord ik. De deur van de Starbucks gaat open en Harry komt naar binnen gelopen. Zijn blik valt op mij en snel loopt hij naar ons toe. Zo te zien is hij in paniek. 'Harry, hoe heb je me gevonden?' vraag ik en hij wijst dat ik mee moet komen. Camilla en Alexa staren hem met open mond aan. 'Oh mijn god.' mompelt Alexa hoofdschuddend en zo snel als ik kan sta ik op,  voordat ze hem aan kunnen vallen. 'Ik ben zo terug.' zeg ik tegen ze en ik trek Harry mee naar buiten. Ik neem hem mee naar de zijkant van de Starbucks, waar een klein steegje is. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik wat geschrokken. Hij hapt even naar adem en schudt zijn hoofd. 'Hé joh, doe eens even rustig.' zeg ik en langzaam aan weet hij weer adem te halen. 'Ik zag op je Instagram dat je hier was.. S-Sorry, maar..' hij stopt met praten en haalt een hand door zijn haar. 'Het geeft niks, Harry. Wat is er aan de hand?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op, 'I-Ik raakte h-helemaal in paniek.. Godver.' hoofdschuddend gaat hij op de grond tegen de muur aanzitten. 'Ben je hier helemaal naar toe gereden midden in een paniekaanval?' vraag ik en hij knikt. Hij zucht even en verbergt zijn gezicht in zijn handen. 'Ik wist niemand anders.. Mijn moeder wil ik er niet mee lastig vallen, want die lijdt al genoeg.. Gemma is weg.' hij schudt opnieuw zijn hoofd. Ik ga naast hem zitten, voor mijn gevoel iets te dichtbij, maar het is al te laat. Het zou nu ongemakkelijk zijn om bij hem weg te schuiven. 'Wie is Gemma?' vraag ik. Hij haalt zijn handen bij zijn gezicht vandaan, 'Mijn zus.' antwoord hij zachtjes. Ik knik en leun met mijn hoofd tegen de stenen muur. 'Wil je me vertellen waarom je in paniek raakte?' vraag ik en hij wend zijn blik af. 'Mijn vader.. Ik dacht gewoon teveel aan hem.' fluistert hij en hij lijkt zich ervoor te schamen. Ik weet dat toen mijn vader overleed ik last had van nachtmerries, dus zo raar is het niet. 'Het komt wel goed, Harry. Die leegte gaat op een gegeven moment weg, maar dat kost wel tijd en loslaten.' vertel ik hem en hij knikt. Het liefst wil ik hem een klap voor zijn hoofd verkopen, waarom was hij zo dom om hier helemaal heen te rijden? Het is een kwartier rijden en dat midden in een paniekaanval.. 'Beloof me één ding.' zeg ik en hij kijkt op. 'Rij nooit meer tijdens een paniekaanval.' zeg ik op een strenge toon. Hij ziet eruit alsof hij elk moment wil gaan protesteren, maar ik schud mijn hoofd. Ik hou mijn hand op, 'Geef me je telefoon eens.' zeg ik. Hij haalt zijn telefoon uit zijn zak en ontgrendelt hem. Ik zet mijn nummer erin, 'Als je in paniek raakt dan kom ik voortaan naar jou toe, oké?' vraag ik en hij knikt. 'Oké.' antwoord hij alleen. Ik geef hem zijn telefoon terug, 'Het maakt me niet uit hoe laat het is. Harry, je had jezelf dood kunnen rijden.' zeg ik en het blijft even stil. 'Mis je hem wel eens?' vraagt hij dan zachtjes. Ik slik even, 'Natuurlijk mis ik hem weleens.. Als ik er aan denk dan mis ik hem heel erg.' antwoord ik eerlijk. Zijn ogen kijken me treurig aan, 'Het spijt me voor je..' fluistert hij. Ik glimlach zwakjes en sta op. Ik steek mijn hand naar hem uit, 'Kom.' zeg ik en hij pakt mijn hand vast. Zijn hand voelt warm en ruw aan. Ik help hem overeind en hij grinnikt even. 'Ik ben een idioot, of niet soms?' vraagt hij hoofdschuddend en ik knik. 'Oh, dat ben je zeker.' antwoord ik. Hij lacht even, 'Wacht maar tot dat je me op het podium ziet.' lacht hij. Ik rol met mijn ogen. Ik denk dat ik vrij weinig keuze heb over dat concert als het om Rosa ligt, maar ergens vind ik het niet eens zo erg...