And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

37

Harry's point of view.

Ik bel mijn zus terug, 'Met Gemma.' klinkt haar stem aan de andere kant van de lijn. 'Hey, is er iets aan de hand?' vraag ik gelijk. Ik hou mijn hart vast, in de hoop dat er niks ergs aan de hand is. 'Nee, het is niks. Sorry, ik was gewoon benieuwd hoe je show was gegaan.' zegt ze. Iets aan haar stem zegt me dat ze liegt. 'Weet je het zeker?' vraag ik bezorgt en ik loop de zaal in. 'Ja Harry, geen zorgen. Dus hoe is de show gegaan?' vraagt Gemma. Ik slik even, moet ik haar wel geloven? 'De show ging goed. Alles gaat goed hier, eigenlijk.' zeg ik. Ik rond het gesprek af en hang dan op. Fijn, een slechter gevoel hier over kan niet. Ik kijk de zaal even rond, hier sta ik vanavond. Ik ben hier al veel vaker geweest, met de band, maar ook alleen. Op zulke momenten mis ik het wel om met de jongens op te treden. Ik ga op de rand van het podium zitten en kijk de zaal even rond. Met de jongens had je vrijwel altijd lol. Ik sluit mijn ogen even en haal diep adem. Er gaat iemand naast me zitten, 'Nerveus?' klinkt Olivia haar stem en ik adem uit. Ik open mijn ogen en kijk haar even aan. 'Best wel, ja.' zucht ik. Ze fronst even, 'Het ging zo goed in Italië, waarom ben je dan zo bang?' vraagt ze zachtjes en ik haal mijn schouders op. 'Soms komt het opeens opzetten.' antwoord ik.

Ik kijk de zaal even rond, die vol staat met gillende meiden. De show is bijna voorbij. Ik voel een enorme druk op mijn borst. De druk die me het teken geeft dat als ik doorga er een aanval aan komt, maar ik moet het afmaken. Mijn hand trilt en ik loop nog een laatste rondje over het podium. Ik wil zoveel zeggen, maar ik moet al moeite doen om te ademen. Ik loop het podium af, ook al hoor ik nog één liedje te doen. Ik beuk mezelf door de crewleden heen, 'Harry? Waar ben je mee bezig?' klinken de stemmen om me heen. 'Ik kan het niet.' mompel ik zachtjes en ik trek mijn jasje uit. 'Harry! Wat denk je wel niet?' ik draai me om en Chris staat voor me. Alle blikken zijn op me gericht, 'Laat me gewoon met rust! Allemaal!' roep ik en ik storm mijn kleedkamer in. Ik draai hem op slot en leun opgelucht tegen de deur aan. Rust. Ik wil alleen maar rust in mijn hoofd. Ik ga tegen de deur aan zitten en verstop mijn gezicht in mijn handen. Ik hoor de zaal schreeuwen. Ik koppel mijn draden los en smijt ze aan de kant. Ik sluit mijn ogen en haal even diep adem, in de hoop de stemmen op de achtergrond te kunnen negeren. Het ergste is dat dit mijn eigen schuld is. Ik heb mijn angst de controle over me laten nemen en daardoor ging het mis. De hele show was ik bang dat ik gek zou worden, dus dat gebeurde. Het is niet alleen paniek, maar ook woede. Ik ben kwaad op mezelf, want ik kan dit zelf tegenhouden, maar het lukt me niet. Ik zou nu naar die stomme arts moeten om te praten over wat er gebeurt is, maar ik wil hier helemaal niet over praten. Ik wil rust. Er word op mijn deur geklopt, 'Harry?' klinkt de zachte stem van Olivia. Ik antwoord niet. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dat niet doe. Ik heb geen controle meer over mezelf. 'Harry, is alles in orde?' klinkt haar bezorgde stem. Ik slik even en kijk naar mijn trillende handen. 'G-Ga weg, a-alsjeblieft.' stotter ik en ik bijt op mijn lip. 'Prima, maar onthoudt dat je niet alleen bent.' zegt ze zachtjes, haar stem klinkt gebroken. Waar ben ik toch mee bezig? Ik heb de meest belangrijke persoon in mijn leven zojuist weg gestuurd. Ik weet vrijwel zeker dat ik haar pijn heb gedaan. Ik ben helemaal niet beter dan die eikel, Jake...