And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

40

Harry's point of view.

Ik rij de oprit op en zet de motor uit. Gelijk stap ik uit. Ik heb Olivia zojuist thuis afgezet, al was dat lastig. Ze is zo bezorgt om me en terecht, met die verschrikkelijke uitbarsting. Ik laat mijn koffer nog even liggen en open de voordeur. Gelijk ruik ik een sterke drankgeur. Mijn hart gaat te keer. Ik loop naar de woonkamer, maar mijn moeder is er niet. De gordijnen zijn gesloten en er staan een paar drankflessen op de tafel. Ik raak in paniek, 'Mam?' roep ik en ik loop naar de keuken, maar ook daar is ze niet. 'Mam?' schreeuw ik en ik ren naar boven. Ik ren haar slaapkamer in, waar ik mijn moeder op het bed aantref, met Gemma naast zich. 'Wat is hier in godsnaam aan de hand?' vraag ik op een kwade toon en Gemma kijkt op. 'Harry.' zucht ze en ik wijs naar mijn moeder. 'Je hebt gelogen, Gemma. Je had me dit moeten vertellen!' roep ik kwaad. Ik sla mijn armen over elkaar, 'Wees verdomme eerlijk tegen me. Wat is hier aan de hand?' vraag ik en Gemma staat op. 'Harry, mam is terug gevallen op de drank, maar ik heb haar gelijk laten stoppen.' verteld ze en ik bal mijn vuisten. Ik schud mijn hoofd, 'Ik had haar nooit achter moeten laten.' fluister ik en ik haal een hand door mijn haar. Hoe kon ik zo dom zijn? Mijn moeder staat op en omhelst me, 'Het spijt me zo, Harry. We wilden je niet bezorgt maken, want alles is in orde nu.' zucht ze. Ik sta er bij als een zoutzak, niet goed wetend wat ik moet doen. Als het al zo slecht gaat met haar, hoe moet ik haar dan vertellen wat er is gebeurt? Ik wil haar niet vast pakken. Het liefste scheld ik haar uit, waarom denkt ze niet aan ons? Ik trek me los uit haar omhelzing. Zonder nog maar iets te zeggen draai ik me om en loop ik naar beneden, de voordeur door naar buiten. 

'Toen ik zes was had mijn moeder een drankprobleem, omdat het huwelijk van mijn ouders op dat moment slecht ging.' fluister ik. Waarom vertel ik dit eigenlijk aan een vreemde? Ik sluit mijn ogen even. 'Hoe was het om haar terugval te zien?' klinkt zijn stem en ik hoor hem typen. 'Pijnlijk. Het bracht veel herinneringen op.' antwoord ik eerlijk. Ik open mijn ogen weer en tik zenuwachtig met mijn voet op de grond. 'Waar heb je jezelf de afgelopen dagen verborgen, Harry?' vraagt de vreemde man. Hij krabt even aan zijn kale hoofd en glimlacht dan. Ik haal mijn schouders op, 'Een hotel. Ik ben drie dagen die kamer niet uit geweest.' antwoord ik. De man knikt, 'Waarom verstop je jezelf? Denk je dat dat een oplossing is?' vraagt hij en ik schud mijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet.' fluister ik. De man buigt voorover en haalt zijn bril van zijn neus. 'Wat is die rede dan, Harry?' vraagt hij. Ik voel me nogal aangevallen door hem en ik slik even. 'Ik wilde gewoon rust.' antwoord ik. De man knikt, 'Rust vind je niet in je eentje in een hotelkamer. Daar maak je je gedachten alleen maar gek mee. Rust vind je bij iets doen wat je graag doet, of bij die ene persoon, maar niet alleen.' maakt hij me duidelijk. Ik knik, wetend dat hij gelijk heeft. 'Heb je je vriendin gesproken deze drie dagen?' vraagt hij en ik schud mijn hoofd. Ik frunnik wat aan mijn nagels. 'Hoe denk je dat zij zich daaronder voelt? Harry, op die manier blijf je straks wel alleen over.' waarschuwt hij me. Hij is eerlijk, maar ook gelijk op een harde manier. Hij zet zijn bril weer op, 'Je praat wel met mensen, maar je praat niet diep genoeg. Wat zit je nou echt dwars? Dat is wat je moet vertellen.' zegt hij. Ik zucht even en focus me op mijn ademhaling. 'Is er niemand tegenover wie je je echt opent?' vraagt hij. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang wanneer ik de tranen op voel borrelen. Ik kijk hem aan, 'Mijn vader.' antwoord ik. Ik wend mijn blik gelijk weer af. 'Je mist hem erg, he?' vraagt hij en rolt een traan over mijn wang, gelijk veeg ik hem weg. 'Verberg die emoties niet, Harry. Ze mogen er zijn.' zegt hij en ik haal even diep adem. 'Elke dag als ik wakker word moet ik me bedenken hoe ik nog een dag door moet komen zonder hem om me heen. Ik moet elke ochtend een manier bedenken om mezelf bij elkaar te rapen en te laten zien dat alles maar in orde is.' fluister ik en de tranen rollen nu over mijn wangen. De man schuift een tissue doos naar me toe, 'Harry, je hoeft je shit niet altijd op orde te hebben.' zegt hij. Ik schaam me nu alleen maar erger. Hier zit ik dan, jankend bij een psycholoog.    'Het is oké om niet oké te zijn. Emoties zijn menselijk en als die paparazzi daar wat tegen heeft, nou fuck hun. Het gaat hier om de echte jij en niet die popster, die je eigenlijk helemaal niet wilt zijn.' zegt hij en ik knik. Het is raar om zoiets uit een oudere man zijn mond te horen, maar hij heeft wel gelijk, hoe rot dat ook mag zijn.