And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

32

Harry's point of view.

Ik zucht even, 'Harry, maak je geen zorgen. Het gaat prima met me.' zegt mijn moeder. Haar stem klinkt anders. Haar stem klinkt gebroken en dat kan ik niet hebben. 'Mam.' mompel ik hoofdschuddend en ik stap in het zwarte busje, gevolgd door Olivia. Mijn moeder zucht, 'Harry. Stoppen nu.' zegt ze en er word opgehangen. Ik schrik ervan en stopt mijn telefoon weg. We zijn zojuist geland in Italië en het lijkt nu al niet goed te gaan met mijn moeder. Hoe moet ik dat ooit vol gaan houden? Olivia legt haar hand op mijn wang, 'Zet die gedachten uit en geniet ervan.' fluistert ze en ik knik. Ze heeft gelijk. Ik hoor er helemaal niet aan te denken. Normaal ben ik alleen maar bezig met de tour, maar nu met alles behalve deze minitour. 

Mijn telefoon trilt. Mijn moeder belt me. Ik kan niet wachten om haar stem na drie maanden te horen. Stiekem hoop ik dat mijn vader naast haar zit. Ik ben zo druk geweest dat ik gewoon geen tijd had om te bellen. Ik neem op, 'Hey, mam.' zeg ik vrolijk. Het blijft even stil, totdat mijn moeder toch besluit te praten. 'Harry, lieverd.' begint ze zachtjes. Gelijk weet ik dat er iets mis is. 'Mam?' ik moet moeite doen om mijn woorden eruit te krijgen. Ik hoor haar snikken, 'Harry, het is je vader..' snikt ze zachtjes. Ik kijk in de spiegel. De vrolijke jongen die hier een minuut geleden zat is volledig verdwenen. 'Wat is er met hem? Mam, zeg alsjeblieft dat hij in orde is.' smeek ik terwijl de tranen in mijn ogen prikken. Mijn hand trilt en ik moet moeite doen om er voor te zorgen dat ik mijn telefoon niet laat vallen. 'Hij heeft een ongeluk gehad vanochtend, Harry. Hij.. Hij is er niet meer.' snikt ze. Het is alsof mijn hart stopt en ik hap naar adem. Ik schud mijn hoofd. Nee, mijn vader is niet dood. Dat kan niet. 'N-Nee..' stotter ik snikkend. Op de achtergrond hoor ik Gemma net zo luid snikken. 'Ik pak het eerste vliegtuig naar huis, mam.' snik ik. Gelijk protesteert mijn moeder, 'Nee, Harry. Je hoeft nog maar één show. Je vader zou willen dat je die show doet.' snikt ze. Ik knik, wetend dat ze gelijk heeft. 'G-Goed. Vanavond na de show kom ik.' zeg ik en dan hang ik op. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld. Mijn ogen zijn dik en rood. Hier zit ik dan, in mijn roze Gucci glitterpak, terwijl ik over tien minuten op moet. Mitch, één van mijn bandleden komt mijn kleedkamer ingelopen. 'Hey, Harry. Nog tie-' hij stopt met praten als hij mijn gezicht ziet. Hij loopt naar me toe, 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij geschrokken. Ik weet niet hoe ik het uit moet brengen, want nog altijd kan ik het niet geloven. Ik kijk hem snikkend aan, in de hoop dat hij deze pijn weg kan halen. 'Mijn vader.. I-is..' ik barst. Mitch slaat zijn armen om me heen. 'Jeetje, man. Zullen we de show aflasten?' stelt hij voor. Ik weet dat ik altijd op Mitch kan rekenen, maar ik schud mijn hoofd. 'N-Nee.. Ik moet dit doen.' snik ik. Hij laat me weer los, 'Harry, dat is gekken werk. Je bent jezelf nu niet.' protesteert hij. Nee, ik ben zeker mezelf niet meer, want een deel van mij is zojuist verdwenen.

En dat deel van mij is nooit meer terug gekomen. 'Harry.' klinkt een stem en ik schrik op. Olivia staat naast het busje, met de deur open. Ik wrijf in mijn ogen, 'Je bent weggedommeld, maar we zijn er.' glimlacht ze. Ik had niet eens door dat ik mijn ogen dicht heb gedaan. Ik stap uit en kijk even rond. We staan bij de achteringang van de arena. Ik hoor van ver af gegil, heb ik daar doorheen geslapen? Olivia kijkt me bezorgt aan, 'Hé, gaat het wel?' vraagt ze en ik knik. Mijn twee vaste bewakers zijn ook het busje al uit gestapt. Ik pak Olivia haar hand vast, 'Ik kan niet wachten om je voor te stellen aan mijn band.' zeg ik en ik trek haar mee naar binnen, in de hoop mezelf wat afleiding te kunnen geven.