And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

39

Olivia's point of view.

'Ik begrijp volledig als je niet mee wilt werken, Olivia, maar ik denk dat hij je nu juist nodig heeft.' klinkt de stem van Mitch. Op de achtergrond is Harry zijn geschreeuw te horen, gevolgd door het geschreeuw van Mitch. Ik slik even, 'We zijn al onderweg.' zeg ik, als Clare de taxichauffeur aanmoedigt om sneller te rijden. De taxichauffeur bromt wat in het Nederlands, maar het is in ieder geval niks aardigs. Ik weet dat Harry zichzelf gek maakt en dat het niet zijn bedoeling was om me af te kappen. Ik hang op. Clare, Sarah en ik hebben een vliegtuig eerder naar Nederland genomen dan Harry. Ik heb de hele nacht op hem zitten wachten en uiteindelijk hebben die twee me daar weg gekregen. Iets later komen we bij het gebouw aan. Er liggen al een paar fans voor de deur. De meiden en ik weten ongezien naar achteren te lopen, want de band word ook herkend en ik tegenwoordig ook. De achterdeur word open gedaan door Chris, 'Godzijdank.' mompelt hij en ik hoor Harry schreeuwen. 'Nee! Blijf van me af! Waar is ze?' schreeuwt hij. Zo heftig heb ik het nog nooit mee gemaakt en ik weet niet eens of ik dat wel aan kan. Ik volg Chris en hij wijst naar een deur. Ik loop de kleedkamer binnen. Mitch heeft Harry vast gepakt, die enorm in paniek is en zich probeert los te trekken. Mitch zijn blik valt op mij en hij laat Harry los. Mitch loopt naar me toe, 'Hij is al de hele tijd in paniek. Hij vraagt steeds naar jou.' zegt hij voordat hij de kleedkamer uitloopt. Harry laat zich op de grond zakken, alsof hij uitgeput is van al het schreeuwen. Het is hem nog niet opgevallen dat ik er ben. Ik hurk naast hem neer, 'Harry, rustig maar.' sus ik en Harry kijkt wat geschrokken op. 'Olivia?' snikt hij verbaasd en ik knik. Hij vliegt me om de hals, waardoor ik omver val, maar ik laat het. Ik sla mijn armen om hem heen. 'Het is in orde, Harry.' sus ik en zijn gesnik word langzaam minder. 'Wat is er mis met me, Olivia?' vraagt hij zachtjes als hij eindelijk rustig is. Ik pak zijn gezicht vast en bekijk zijn betraande gezicht even. 'Harry, er is niks mis met je. Je lijdt pijn, wat je moet verwerken.' stel ik hem gerust en hij knikt. Hij veegt zijn tranen weg, 'Ik ben doorgedraaid, Olivia. Zo ben ik niet.' mompelt hij. Ik haal mijn hand even door zijn haar, 'Als we thuis zijn zoeken we hulp, goed? Het komt wel weer goed met je.' zeg ik en hij knikt. Zijn groene ogen kijken me treurig aan, 'Het spijt me zo erg.' fluistert hij. Ik knik, 'Dat weet ik, lieverd. Het is in orde.' zeg ik. Hij glimlacht even zwakjes, 'Ik ben een eikel.' mompelt hij, maar ik schud mijn hoofd. 'Nee, Harry. Dat ben je echt niet.' sus ik. Hij bijt even op zijn lip, 'Ik ben niks beter dan die Jake.' zucht hij. Ik pak opnieuw zijn gezicht vast, 'Harry, wanneer heb jij me geslagen? Wanneer heb je mijn keel dicht geknepen of mijn hoofd tegen de grond gebeukt?' vraag ik op een strenge toon. Zijn lip trilt, maar hij geeft geen antwoord. 'Harry, je lijkt niks op hem.' sus ik en ik trek hem tegen me aan. 'Ik hou van je.' fluister ik en hij verstopt zijn gezicht in mijn nek. 

Harry staart stilletjes voor zich uit. De afgelopen twee uur zei hij af en toe iets, maar veel komt er niet uit. Hij schaamt zich voor zijn gedrag, ook al had hij er geen controle over. 'Denk je dat dit de goede keuze is?' vraagt hij zachtjes en ik knik. 'Zeker weten.' antwoord ik en ik pak zijn hand vast. Hij heeft zojuist samen met Chris besloten de rest van de tour af te zeggen. Hij haalt zijn telefoon uit zijn zak en zoekt naar een psycholoog online. Hij brengt zijn telefoon naar zijn oor en loopt de kleedkamer uit. Ik zucht en ga languit op de bank liggen. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en stuur mijn moeder een berichtje, Alles in orde hier, we komen vanavond naar huis. Even later komt Harry de kamer weer ingelopen. 'Ik heb dinsdag een afspraak.' fluistert hij en hij gaat naast me liggen. Hij zucht even, 'Blijkbaar vieren we het nieuwe jaar toch thuis.' zegt hij en ik knik. Ik haal mijn hand door zijn haar, 'Harry, weet alsjeblieft dat ik niet boos op je ben.' zeg ik en hij kijkt me even aan. 'Je hebt alle recht om boos te zijn.' fluistert hij. Ik pak zijn hand vast en druk er een kus op. 'Hoe dacht je dat ik na de dood van mijn vader was, Harry? Geloof me, ik was ook niet de beste. Ik begrijp wat die emoties met je doen.' fluister ik en hij slaat zijn armen om me heen. Hij verstopt zijn gezicht in mijn nek, 'Het spijt me zo ontzettend erg, Olivia. Ik hou zo veel van je en ik had je niet weg mogen duwen.' mompelt hij. Ik weet dat Harry zich schuldig voelt, maar ik begrijp hem volledig. Zijn gedrag is niet vreemd. Hij heeft pijn en heeft dat nog niet goed kunnen verwerken. Het word tijd dat hij dat gaat doen.