And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

38

Harry's point of view.

Ik weet niet hoelang ik hier al zit wanneer er een briefje onder mijn deur word geschoven. Wel weet ik dat er al een nacht voorbij is en dat niemand nog tegen me durft te praten. Ik heb me ondertussen omgekleed, maar veel beter voel ik me er niet door. Ik pak het briefje op en vouw hem open. We vertrekken over tien minuten naar het vliegveld. Ik maak er een propje van en gooi hem op de grond. Ik moet naar Amsterdam. De zaal waar alles veranderde. Geïrriteerd pak ik mijn tas op en draai ik mijn deur van het slot. Ik open de deur en loop de gang op. Chris en Mitch staan er, verder is er niemand te bekennen. Ze zeggen niks, maar kijken me alleen maar aan. Ik loop achter hun aan naar het busje, maar ook daar is verder niemand. Het eerste wat ik me afvraag is; waar is Olivia? Ik hou mijn mond en ga zitten.

Als ik het vliegtuig uitstap weet ik nog altijd niet waar Olivia is. Ik heb het honderd keer aan Mitch gevraagd, maar hij houdt zijn mond. Clare en Sarah heb ik ook niet gezien. Alex bleef wijs op een afstandje en ook Chris zei geen woord, op praktische informatie na. Gelukkig kan ik hier met een omweg naar het busje, dus hoef ik niet door de drukte. Nog altijd worden er weinig woorden gewisseld als ik in het busje stap. Op weg naar de plek waar mijn leven totaal veranderde. Ik ben bang en ik vind het verschrikkelijk dat Olivia er niet bij is, maar ik weet ook dat het mijn eigen schuld is. Ik kijk even naar Mitch, 'Waar is Olivia?' vraag ik opnieuw. Hij zucht even, 'Het enige wat ik je vertel is dat ze de hele nacht voor die deur heeft gezeten.' antwoord hij en hij kijkt uit het raam. Ik slik even, heeft ze dat echt gedaan? Ik zucht even. Ik heb het zwaar verknalt. Het busje rijdt door de hekken heen, naar de achter ingang van het gebouw. Beter bekend als de Ziggo Dome, tenminste ik dacht dat de naam was. Ik heb mijn gedachten totaal niet onder controle. Ik weet alleen dat ik honger heb en behoefte heb aan Olivia haar gezelschap. Ik stap uit en pak mijn tas. Mitch kijkt me even aan, 'Wat als we straks ergens wat gaan eten?' stelt hij voor. Fijn, tenminste iemand die me niet haat. Ik knik, 'Ik leg alleen even mijn spullen binnen.' antwoord ik en Mitch glimlacht. Ik loop samen met Chris naar binnen en hij wijst me de weg, wat eigenlijk niet nodig is, want deze plek is voor altijd in mijn gedachten gegraveerd. Ik weet waar ik heen moet en ik weet ook hoe het werkt. 'Ik ben zo terug.' zeg ik en ik stap de kleedkamer in. Het is alsof de herinneringen in mijn gezicht slaan. Ik sluit de deur achter me en gooi mijn tas op de bank. Ik loop naar de kaptafel en ga zitten. Het is twee maanden geleden, maar ik herinner het me nog precies. Ik pak mijn telefoon en bel mijn moeder op, maar er word niet opgenomen. Ik zucht even en leg mijn telefoon weg. Ik ben alleen en het is mijn eigen schuld. De tranen prikken in mijn ogen en ik kijk in de spiegel. Nog net zo gebroken als twee maanden geleden. Lekker bezig, Harry. Alleen nu ben je alleen. Je hebt iedereen om je heen weggeduwd, ben je nu tevreden? klinkt de stem in mijn hoofd. Ik denk dat dit het moment is dat ik me besef dat het tijd word om naar een psycholoog te gaan. Ik moet hulp hebben. Als ik naar mijn spiegelbeeld kijk is het alsof ik naar een geest kijk. Ik lijk niet aanwezig te zijn in mijn eigen lichaam. Ik barst in snikken uit. Ik kan mezelf niet meer tegenhouden. Waarom heb ik hier zo lang mee rond gelopen? De deur gaat open en Mitch komt binnen, 'Harry.' mompelt hij hoofdschuddend als hij mij ziet en hij loopt naar me toe. 'Maatje, wat is er toch allemaal aan de hand met je?' zucht hij en hij trekt me van mijn stoel af, in een omhelzing. Ik voel me zwak, zo ontzettend zwak.