And suddenly you were my everything ft. Harry Styles

48

Harry's point of view. 

De man kijkt me even aan. Eigenlijk is het maar een raar idee dat ik hier mijn hele levensverhaal neer gooi, maar ik weet niks over hem. Wat voor een persoon is hij? Heeft hij een gezin? 'Er lijkt je iets dwars te zitten.' zegt hij en ik slik even. Ik was niet van plan om dit te vertellen aan hem. 'Ik heb twee hele erge aanvallen gehad. Ik begin dan te schreeuwen en heb er totaal geen controle over.' breng ik hem op de hoogte en hij knikt. 'Dat komt omdat je het toestaat.' zegt hij en ik tik met mijn vingers op mijn been. 'Ik heb een vriend van me gesmeekt om me zelfmoord te laten plegen. Ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat ik niet meer wilde, maar als ik geen aanval heb dan voel ik me totaal niet zo. Ik wil juist leven.' vertel ik hem.  Hij knikt, 'Harry, als je zo een aanval hebt, dan voel je alle klote dingen tegelijk. Dat is zwaar, maar als je het alleen al accepteert neemt het de controle over je. Vecht er tegen.' zegt hij op een strenge toon. Ik kijk hem even aan, 'Zijn die aanvallen gevaarlijk? Is er kans dat ik iets doe zonder er controle over te hebben?' vraag ik angstig en hij haalt zijn schouders op. 'Zolang jij het toestaat, kan het gevaarlijk zijn.' antwoord hij eerlijk. Soms vraag ik me af of ik hem wel moet geloven, dus knik ik maar gewoon.

Ik loop het huis in en tot mijn verbazing is het opgeruimd. Ik loop naar de woonkamer en tref mijn moeder in de keuken aan. Ze kijkt op en laat gelijk de theedoek uit haar handen vallen. Ik glimlach even, 'Hey, mam.' fluister ik en ze slaat haar armen om me heen. Ik pak haar stevig vast. 'Oh, Harry.. Het spijt me zo erg. Ik moet er voor jou en je zus zijn.' zucht ze en ik trek haar dichter tegen me aan. 'Het is in orde, mam.' antwoord ik en ik sluit mijn ogen even. 'Vergeet het maar gewoon.' zucht ik. Ik wil er niet meer aan hoeven denken en ik wil het er al helemaal niet over hebben. Vooral omdat ik nog altijd kwaad ben, maar ik wil mijn moeder niet nog meer pijn doen.  'Ben je nog aan de drank?' vraag ik zachtjes, bang voor haar reactie. Ik laat haar los en ze schudt hevig haar hoofd. 'Nee, natuurlijk niet, Harry. Het was een domme terugval.' antwoord ze en ik knik. Ik hoop maar dat dat waar is. 'Mam, komt het omdat ik weg was?' vraag ik en ze glimlacht zwakjes. Ze legt haar hand op mijn wang, 'Absoluut niks hiervan is jouw schuld, Harry.' zegt ze en ik slik even. 'Ik had je niet alleen moeten laten.. Niet zo snel nadat pap..' ik schud mijn hoofd. 'Dit is niet jouw schuld, lieverd. Het was mijn eigen domme fout. Als je hier was geweest was het ook gebeurt.' zegt ze en ik knik. Ik weet dat ik dat moet geloven, maar dat kan ik niet. Ik sla opnieuw mijn armen om haar heen, 'Dus.. Als ik een eigen plek zoek, word het dan erger?' vraag ik en ik hoor haar zuchten. 'Nee, Harry en je bent vierentwintig. Het word tijd dat je het huis eens uit gaat.' zegt ze lachend en ik grinnik even, daar heeft ze gelijk in. 

Ik pak Rosa haar benen vast, die op mijn nek zit. 'Zie je, zo eng is het niet.' zeg ik en ik hoor haar giechelen. 'Het is eigenlijk wel mooi.' zegt ze zachtjes en samen kijken we naar het vuurwerk. 'Hoelang nog?' vraagt ze dan en ik kijk op mijn horloge. 'Zeven minuten.' antwoord ik. Ze leunt met haar handen op mijn hoofd en ik hoor haar gapen. 'Zo lang nog?' mompelt ze. Ik til haar van mijn nek af en ze loopt naar haar moeder toe. Olivia komt naast me staan, 'Mijn zusje is verliefd op je.' zegt ze en ze grijnst even. Ik grinnik zachtjes, 'Vertel haar maar dat ik al bezet ben.' zeg ik en ik sla een arm om haar middel. 'Ik heb het gevoel dat tweeduizendnegentien een goed jaar word.' fluistert ze en ik kijk haar even aan. 'Ik betwijfel het nog.' antwoord ik en ze drukt een kus op mijn wang. 'Je komt er wel, echt waar.' antwoord ze en ik trek haar tegen me aan. 'Één minuut!' gilt Rosa, die in het zand gaat zitten. Ik kijk even naar het water, 'Dus jullie gaan altijd voor twaalven naar het strand?' vraag ik en Olivia knikt. 'Mijn vader dwong ons vroeger altijd.' grinnikt ze en ik glimlach even. 'Ik vind het prachtig.' fluister ik en zo sta ik een tijdje, met haar in mijn armen. Ik hoor Rosa enthousiast aftellen, 'Vijf.. Vier.. Drie.. Twee..' Olivia kijkt lachend naar haar zusje die op en neer springt. Zeven minuten geleden viel ze nog bijna in slaap, maar nu is ze opeens hyper. 'Één!' Rosa geeft een gil. Ik kijk Olivia aan en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Gelukkig nieuwjaar.' zeg ik en ze glimlacht. 'Gelukkig nieuwjaar. Óns jaar.' zegt ze en ik zoen haar.