BEDEL - Azrail'in Gölgesi (Seri 1/3)

3/1 'VULNERA'

İKİNCİ SERİYİ TAMAMEN OKUMADAN BAŞLAMAYIN!

Merhaba! Nasılsınız? Çok uzun zamandır yeni bölüm yazmadığım için beni epeyce zorlayan birkaç ayın ardından nihayet yeni bölümle sizlerleyim. Evet bölümün uzun olmadığını biliyorum. Ne sizi ne kendimi ne de onları yormak istedim. Bölümler kısa ancak sık sık gelecek bu konuda endişeniz olmasın. Hatta ilerde bir gün bile belirleyebiliriz.

Tekrar etkinliklere başlayacak, bir de yan bir kitap yazacağım. Bunlardan duyurularla haberdar olabileceksiniz.

Özlediğinizi biliyorum o yüzden çok uzatmadan sizi bölümle yalnız bırakmak istiyorum. Merak ettiğiniz her şeyi yorumlarda sorabilirsiniz.

Keyifli okumalar!

Bölüm şarkısı;

Aleah - My Will

Bu son sana mı ait, yoksa bana mı?

   B E D E L 

3. Seri

Vulnera

Kanla dolu olan bir kalbin içinde, etten duvarların arasına sıkışmış o vadinin ağzına kadar doldurduğu okyanusta bir gemi battı; tüm mürettabatıyla. Hepsinin ölüşünü izledim. Tek tek. Gemi henüz dibe vurmadan ruhları o kandan okyanusu yüzerek çıkıp gökyüzüne yükseldiler. Gemi o vadinin üzerine indiğinde kan çalkalandı. Vadi delindi, kalbin zarı yırtıldı. Bir bedenin içinden yüzlerce ruh ayrıldı.

Ama o günden sonra aklım hiç zihnime, ruhum hiç bedenime uğramadı. O gün hepimiz öldük ama ortadan kaybolan tek kişi Yağız'dı. Ortadan kayboldu çünkü onun öldüğüne inanacak bir ruhum yok artık ancak onu bulmak için gereken aklımı ben o gece yitirdim. O yüzden bu bekleyişimin bu kadar çaresizce uzaması.

Ağaçtan bir yaprak düştü. Tam karşımda usulca kondu yere. Onu suçladım. Diğer yaprakları yalnız bıraktığı için. Bir kuş önümde bir karıncayı yediğinde karıncayı suçladım kaçmadığı için. Öfkem pes edenlereydi. Öfkem mücadele etmeyi bırakanlaraydı. Öfkem onları seven birilerinin olmasınaydı. Öfkem bekleyenleri yalnız bırakan herkeseydi. Öfkem Azrail'eydi. Öfkem ölümeydi. Tanrı'ya öfkem vardı. Beni yalnız bırakmıştı. Kendime öfkem vardı;

Hâlâ beklediğim için.

Bir de gölgem. Ona düşmandım. O gece orada o da vardı, fakat olanlara sesini bile çıkarmadı. 

Kendime olan öfkemde pes edenlerin ardından onları bekleyerek pes etmememeydi. İnsan kendisine bu derece öfkelenir mi? Şahit olun öfkeme. İnkâr ettim inandıklarımı. İnkâr ettim inananlarımı. Gün doğmadan önce ölen herkesi inkâr etti gölgeleri. Dünya susuz bir kentti, gölgeleri soyutlanan herkes cehenneme davetliydi. Şimdi inkar etsinler cehennemi ta ki ruh o tırpanın soğuk metalini tadana kadar. Ben inkâr etmiştim, Azrail'i tanıyana kadar.

Alelacele bir kadın oturdu yanıma. En temiz o delirmişti burada, özendim. Bana doğru eğildi. Onunla yaklaşık yetmiş yedi kere tanışmış olmama rağmen bir yenisi için tekrar adını sormam gerekiyordu sadece. Adı hiç değişmezdi ama yetmiş farklı hikâye dinlemiştim ondan adına hayat dediği. Adı değişmemişti belki ama hayatının kulağında binlerce sela işitmişti.