Warming-up

04

Gewoon 1-1 tegen Bayern! Echt, ik ben zo ontzettend trots op dit team!!!

Hoofdstuk 4

'Ga je mee, Antje?' Mats keek zijn vriendin glimlachend aan.

'Hadden we plannen? Want als dat zo is, ben ik het helemaal vergeten,' reageerde Anna.

'Nee, jij weet van niks, in tegenstelling tot ik, want ik ga jou verrassen.'

Ze had dit niet verwacht. Het was zeker twee maanden geleden dat ze wat met haar vriend Mats samen had gedaan dat speciaal was en waarin ze elkaar hadden verrast. Ze had het jammer gevonden dat ze minder tijd met elkaar doorbrachten, maar voor het hockey offerde ze veel tijd op, waardoor er minder tijd voor elkaar overbleef.

'Het enige wat ik verklap, is dat ik treinkaartjes gekocht heb om naar Utrecht te gaan. Oh, en dat we daar gaan overnachten, maar maak je geen zorgen om je koffer: die heb ik al samen met je vader gepakt. We slapen in een hotel.'

'Wat leuk. Nu kom ik sowieso mee.' Ze stond op van de bank en liep achter Mats aan.

'Mats, ik vind dit zo lief van je,' ze streelde zijn wang en moest op haar tenen staan om haar vriend een kus te geven. Anna was absoluut niet de langste en Mats was behoorlijk lang.

'Kleintje,' grijnsde Mats na hun kus.

Lachend gaf ze hem een por in zijn zij.

'Zijn jullie er klaar voor?' vroeg Chris met een grote grijns.

'Ja,' antwoordde het stel in koor.

'Have fun met zijn tweeën!' wenste Chris het stel toe. 'En ik heb een weekendtas voor je gepakt

'Bedankt, pap,' glimlachte Anna, terwijl ze zich besefte dat Mats waarschijnlijk een hotelkamer had geboekt.

'Op naar het station.'

-

'Wauw, Mats, dit had je echt niet hoeven doen,' ze sloeg haar handen voor haar mond.

Het was een grote hotelkamer en de luxe was duidelijk zichtbaar.

'De afgelopen maanden hadden we beiden een gebrek aan tijd om gezellige uitjes met zijn tweetjes te plannen, maar daardoor wilde ik deze keer twee keer zo goed uitpakken,' legde Mats uit.

'Je bent zo lief,' vond Anna. 'Waar ik jou aan verdiend heb, weet ik ook niet. Ik heb meestal weinig tijd voor je of ben te moe om iets met je te ondernemen en toch houd je het al anderhalf jaar met me uit.'

'Je onderschat hoe leuk, lief en knap jij bent, Antje,' Mats sloeg zijn armen om haar middel en ze moest moeite doen niet in elkaar te krimpen van pijn, maar hij leek het niet door te hebben.

Afgelopen zondag was Michael er opnieuw in geslaagd om haar te slaan. Deze keer waren het haar ribben. Anna was in huilen uitgebarsten van de pijn en was daarna gelijk naar het huis van haar vader gegaan, die geschokt was van het verhaal dat haar dochter vertelde en dat Michael niet had geluisterd naar hem.

'Ik ben zielsgelukkig met jou en je weet niet hoe trots ik op jou ben dat je zoveel geeft voor hockey. Daarom zien we elkaar minder, maar ik zou niet durven om die passie van je af te nemen.'

'We moeten de tijd die we samen hebben goed benutten,' voorzichtig werd ze tegen de muur gedrukt.

Ze grijnsde en drukte haar lippen op die van haar vriendje.

'Hoho, An. Ik begrijp dat je me nu heel graag wilt, maar we moeten over een kwartier bij het restaurant zijn,' onderbrak Mats haar.

'Vanavond maken we het af,' fluisterde hij in haar oor.

-

'Twee tiramisu,' de serveerder zette de toetjes op tafel.

'Ik weet niet of Simone er zo blij mee zou zijn als ze dit zou weten,' grinnikte Anna, toen ze haar vriend verliefd aankeek.

Mats haalde zijn schouders op en zei grijnzend: 'Ze hoeft het toch ook niet per se te weten. Bovendien mag het eens in de zoveel tijd best, dat is mijn mening. Je kunt niet alleen maar healthy eten je hele sportcarrière, want dat zul je niet volhouden'

'Daar heb je gelijk in.' Ze nam een hap van haar tiramisu en meteen schoot er door haar hoofd dat ze dit niet vaak kon doen, en daar baalde ze ontzettend van.

Als er namelijk iets was waar ze voor wakker gemaakt voor worden, was het tiramisu.

'Mats, het spijt me dat we dit niet vaak kunnen doen.'

'Je bedoelt tiramisu eten?' gniffelde Mats. 'Dat kan ik ook niet vaak doen, omdat ik anders tonnetje rond word.'

'Nee, nee,' Anna schudde haar hoofd. 'Ze bedoel ik het niet. Ik bedoelde het op de manier dat ik weinig tijd met jou kan doorbrengen.'

'An, ik geef toe dat ik er af en toe moeite mee heb dat we elkaar minder zien door jouw hockey. Maar daardoor ben ik de uren die we samen doorbrengen wel veel meer gaan waarderen.'

'Ik weet hoeveel je van hockey houdt en dat ik op de tweede plek sta, maar dat neemt niet weg dat ik heel erg van jou houd en ik ontzettend trots op jou ben. Ik wil dat je weet dat ik kan me geen leven zonder jou meer kan voorstellen,' Mats legde zijn hand op die van haar.

'Ik ook niet zonder jou,' glimlachte ze en moest moeite doen niet te verdwalen in de ogen van Mats. 'Zullen we zo nog een wandeling gaan maken door de stad?'

'Dat klinkt als een heel goed plan,' stemde hij in.

-

'Jezus, An,' geschrokken werd ze door Mats aangestaard.

'Wat is er?' vroeg Anna.

'Hoe komt die blauwe plek daar,' hij wees richting de blauwe plek op haar ribben.

Voorzichtig raakte Mats de plek aan.

'Au!' De tranen sprongen in haar ogen.

Ze viel Mats huilend in zijn armen.

'An, toch,' kalmerend wreef hij over de rug van zijn vriendin, terwijl haar tranen bleven stromen. 'Het was niet mijn bedoeling je pijn te doen en ik had niet gedacht dat die plek zo'n zeer zou doen.'

'H-het geeft-t n-niet,' stotterde Anna snikkend.

'Maar vertel, hoe is het gebeurd?' wilde Mats weten. 'Het is niet weer Michael, hè?'

Ze knikte hevig ja. 'Nadat ik mijn moeder had verteld dat hij had geslagen, wat ze overigens niet geloofde, heeft hij me zaterdag na de wedstrijd een lege kleedkamer ingetrokken en heeft hij me met zijn voet een trap gegeven in mijn ribben.'

'Als ik die eikel tegenkom, dan doe ik hem wat,' Mats balde zijn vast en zijn knokkels werden wit.

'Nee, geweld lost niks op, Mats. Dat heeft het nooit gedaan en dat gaat het ook nooit doen. Bovendien wil ik niet dat jij door mij in de problemen komt. Mijn vader heeft het zaterdag ook al geprobeerd, maar dat heeft geen succes geboekt.'

'Goed, dan zal ik een hartig woordje met hem gaan spreken, maar als hij tegen mij geweld gaat gebruiken, kan ik niet beloven dat ik niets terug zal doen,' ging hij akkoord.

Een gevoel van opluchting ging door haar heen.

'Ik heb er trouwens niks van gemerkt dat je zoveel pijn hebt en een gekneusde rib is niet niks. Kun je het zo goed verzwijgen?'

'Ik slik ibuprofen. Het probleem is dat die pijnstiller rond deze tijd is uitgewerkt en ik dan een nieuwe moet innemen. Als ik dat niet slik, is de pijn ondraaglijk en kan ik amper iets,' antwoordde Anna, toen ze het doosje met pijnstillers uit haar tas haalde.

'Als je pijn hebt, moet je er dan geen foto van laten maken in het ziekenhuis? Als je rib gebroken is, is dat de reden dat die pijn zo heftig is.'

'Nee, niet nodig,' vond ze. Ze wist dat het veel verstandiger was om wel langs het ziekenhuis te gaan en een röntgenfoto te laten maken, maar dan zou ze een leugen moeten verzinnen voor hoe ze aan al die blauwe plekken kwam.

'Anna Molenaar, jij bent en blijft stronteigenwijs en neemt negen van de tien keer geen adviezen aan van anderen.'