Warming-up

15

Hoofdstuk 15

Twee weken na de wedstrijd had Anna al een afspraak bij de orthopedisch chirurg om een operatie in te plannen.

De operatie zou zo snel mogelijk moeten gebeuren, aangezien haar revalidatie gauw van start moest gaan, zodat ze wellicht nog de play-offs kon halen. Stiekem hoopte ze dat die ging halen, maar realistisch was het niet, dat wist Anna ook wel.

Zenuwachtig zat ze in de wachtkamer te wachten naast Chris.

Ziekenhuizen waren nooit echt Anna's ding geweest. Toen ze klein was al niet. De ongezellige sfeer die er altijd hing, de muffe ziekenhuislucht en alle zieke mensen. Nee, dit was allee behalve haar favoriete plek.

'Anna Molenaar,' werd er omgeroepen.

Anna klungelde wat met het haar krukken. Na een langer dan een week lukte het haar nog steeds niet om goed te lopen met de krukken.

Uiteindelijk lukte het haar en samen met Chris liep ze richting de arts.

-

'Dus jullie kunnen over anderhalve week terecht hier voor de operatie. Bij de balie kun je de afspraak maken voor de operatie en de anesthesist en dan zie ik jou over anderhalve week op de dag van de operatie,' glimlachte de orthopeed.

Anna gaf haar een hand. 'Bedankt dat ik zo vlug terecht kon. Ik weet dat de wachttijden normaal gesproken langer zijn.'

'Topsporters, hè,' zei de arts lachend.

'Heb je een beetje honger?' vroeg haar vader, toen alle afspraken vaststonden

Ze knikte hevig. 'Ja, ik heb honger als een paard.'

'Ja, dat lijkt me ook als je niet geluncht hebt,' gniffelde Chris. 'Ik dacht eraan om een patatje te gaan halen. Je bent nu toch een tijdje uit de roulatie, dus een keertje fastfood kan nu geen kwaad, toch? Bovendien vond jij patatjes vroeger altijd onwijs lekker en voordat je zo bezig met je sport bezig was, at je ze veel vaker.'

'Je gaat me vetmesten, hoor ik zojuist?' lachte Anna.

'Nee, ik zou niet durven,' glimlachte Chris, terwijl hij op het lichtknopje drukte, waarna de de lift instapten.

'Al moet ik toegeven dat ik zal zolang geen patat heb gegeten, dat ik er stiekem heel erg trek in heb.'

'Dat dacht is dus ook. Ik ben mijn dochter langer dan vandaag,' grinnikte haar vader.

-

'We hebben patat,' deelde haar vader mee, toen hij het huis binnenliep.

'Oh, lekker,' riep Ruben meteen, waarna hij zich op zijn zusje richtte. 'Hoe was het in het ziekenhuis, An?'

'Hmm, wel prima. Over anderhalve week word ik geopereerd,' antwoordde Anna, ging op de bank zitten en gooide haar krukken op de grond.

'Ik ben nu al klaar met die rotdingen!'

'Die zul je voorlopig nog wel nodig hebben,' peinzend staarde Ruben haar aan.

'Ja, daar vrees ik ook voor, ja,' verzuchtte ze.

'Carel komt trouwens vanavond ook even langs,' een voorzichtige grijns vormde erop haar broers gezicht.

'Mats ook, dacht ik,' voegde Anna eraan toe, niet wetend wat ze op Ruben moest reageren.

'Die twee liggen elkaar niet zo lekker, hè?'

'Volgens mij heeft Carel absoluut geen hekel aan Mats, maar Mats is nogal jaloers op hem, heb ik het idee. Dat ik soms met hem afspreek de laatste tijd en zo. Of weet jij soms meer van Carel?'

'Carel vindt dat Mats zo raar tegen hem doet, maar in tegenstelling tot Mats blijft Carel zich gewoon gedragen naar Mats toe,' zei Ruben. 'Ach ja, vriendjes.'

'Is Jesse nog niet thuis?' begon Anna over een ander onderwerp.

'Ik mag dit eigenlijk niet vertellen van Jesse, en jij gaat dit ook niet tegen hem zeggen dat je dit weet. Maar Jes heeft een date,' grijnsde Ruben.

'Ik dacht al dat hij verliefd was. De laatste tijd leken zijn vingers aan zijn telefoon vastgeklemd. Ik gun hem een leuke vriendin. Maar hoe weet jij dit dan? Ik ben ergens een beetje verontwaardigd dat hij dit jou wél heeft verteld en mij niet.'

'Ik ben natuurlijk de hele dag thuis vandaag en hij kwam binnen en wilde weggaan. Maar ik wilde uiteraard weten waar hij naartoe ging, en toen zei hij het me,' beantwoordde Ruben haar vraag.

-

'Ik heb wat voor je,' bedacht Mats zich en haalde een klein doosje uit zijn tas.

Direct begon Anna verrast te kijken.

'Oh, en wees niet bang: ik ga je heus niet ten huwelijk vragen. Of na ja, nog niet.' Hij gaf haar een knipoog.

'Pak maar uit,' Mats overhandigde haar het doosje.

Het was van een juwelier, dat kon ze al zien. Nieuwsgierig maakte Anna het doosje open en tot haar verbazing zat er een zilveren armbandje in.

'Wauw, Mats.' Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. 'Ik ben een beetje sprakeloos. Ik had dit zeker niet zien aankomen, maar dat betekent niet dat ik er niet minder blij mee ben. Bedankt.'

En Anna drukte een kus op Mats zijn lippen.

'Het was ook niet voor niets als een verrassing bedoeld, An. Ik vond dat ik je mocht verwennen na de afgelopen weken. Ik weet hoe naar blessures zijn, maar dit is één van de naarste die je kunt hebben, denk ik.'

Mats werd afgeleid van de film doordat het beeldscherm van zijn mobiel oplichtte.

Anna zag het gebeuren en toen ze probeerde mee te kijken – ze hadden immers geen geheimen voor elkaar en het was nooit een probleem geweest – zorgde Mats ervoor dat ze dat niet kon, wat argwaan opwekte.

'Met wie ben je aan het appen?' probeerde ze dan maar.

'Oh, niemand,' deed Mats nonchalant.

Anna werd wat geïrriteerd en ongeduldig. 'Nou, als het niemand was, dan had ik mee mogen kijken en had je niet zo geheimzinnig gedaan. Dus zeg op, wie is het?'

Mats zuchtte luid. 'Isabella.'

Ze fronste haar wenkbrauwen. Isabella? Anna had haar vriend nog nooit eerder over Isabella gehoord. Wie in godsnaam was zij?

'En wie is Isabella?'

'O, mijn nicht. Ze woont in Engeland en komt binnenkort naar Amsterdam en ze vroeg of ik goede hotels wist,' vertelde Mats.

Ze vond het maar een lulverhaal en ze dacht te zien aan Mats dat hij glashard tegen haar aan het liegen was.

'Het lijkt me leuk om haar dan te ontmoeten,' glimlachte Anna nep.

'Ik zal zien wat ik voor je kan regelen. Ze blijft maar twee dagen, hoor. Dus of het lukt, moeten we maar zien.'

Smoesjes, smoesjes, smoesjes, was het enige woord wat door haar hoofd heen ging. Mats kon absoluut niet liegen en dat bleek deze keer maar weer.

'Zullen we de film iets terugspoelen?' stelde Mats voor.

Ze knikte. 'Prima, doe maar.'

-

Carel lachte. 'Ik heb een chocoladereep voor je meegenomen, want vrouwen schijnen daar op de een of andere manier wat vrolijker van te worden.'

'Dankjewel, Caar,' bedankte ze hem met een omhelzing. 'Het begint er langzamerhand op te lijken dat iedereen me hier tien kilo dikker wil laten hebben sinds ik mijn blessure heb.'

Haar stiefbroer Jesse haalde zijn schouders op. 'Moet kunnen met jouw figuur, An.'

'Helemaal mee eens, Jes,' was Rubens reactie.

Mats hield zich stil en was wéér aan het appen. Waarschijnlijk met Isabella.

Anna blikte naar zijn telefoonscherm en vlug drukte Mats zijn iPhone daarna uit. Hij had doorgehad dat zijn vriendin probeerde mee te lezen.

Zag ze het goed dat het hartjes waren die ze naar elkaar toe stuurden? Of was het maar verbeelding?