Warming-up

43

Hoofdstuk 43

'Ik denk dat we hier naar rechts moeten,' zei Carel.

'Dat zeg je nu al een half uur,' verzuchtte Frenkie. 'Als het niet langer is.'

Ze waren een tijdje geleden de taxi uitgestapt ergens in de buurt van Bahaipaleis, één van de toeristische trekpleisters van Marrakesh.

'Zijn we er nou al?' vroeg Frenkie ongeduldig na één minuut.

'Als het goed is, zijn we er bijna,' beantwoordde Carel de vraag van de altijd ongeduldige Frenkie.

Carel had gisteren in het hotel de kaart van Marrakesh gekocht en wilde als 'reisgids' de stad door – zónder Google Maps of welke vorm van digitale navigatie dan ook, want alleen zo kon je echt reizen en was het een stuk leuker, waren zijn woorden.

'Kijk, daar is het volgens mij!' riep Mikky vrolijk.

'Eindelijk,' fluisterde Frenkie, zodat Carel het niet kon horen, maar Anna – die vlak voor hem liep wel. Ze schudde grinnikend haar hoofd. Ze was zelf ook wel blij dat ze het eindelijk gevonden hadden.

Nadat ze het paleis waren binnengekomen, kon het beginnen.

'Wauw,' bracht Anna uit. Ze wist niet waar ze moest kijken. Het paleis was echt prachtig van binnen.

'Je zou hier maar wonen,' ook Mikky was behoorlijk onder de indruk van het Bahia Paleis.

'Dat zou jij wel willen, hè? Zo'n prachtig paleis?' Frenkie keek zijn vriendin grijnzend aan.

'Ja, dit paleis lijkt me wel wat,' gniffelde Mikky. 'Ik zou hier best kunnen wonen.'

'Ja, ik zou hier ook wel kunnen wonen,' reageerde Anna, terwijl ze maar om zich bleef kijken. Elke keer dat ze een nieuwe kamer binnenstapte, keek ze opnieuw haar ogen uit.

'Nee, zeker geen straf,' was Carel het met de meiden eens.

Anna voelde hoe Carels grip om haar middel versterkte, waarna ze hem een glimlach schonk.

-

Frenkie en Mikky waren de stad ingegaan om te shoppen. Maar Anna en Carel waren niet meegegaan, omdat Anna wist dat het voor haar knie niet goed zou zijn. En ze had absoluut geen zin in een dikke en pijnlijke knie, waardoor ze de resterende dagen in Marrakesh niks kon doen.

En dus waren Carel en Anna beland bij een ijssalon.

Het mocht dan langzamerhand de goede kant op gaan met revalideren, maar dat betekende niet dat ze haar knie al heel veel kon en mocht belasten. Alleen bij het idee al dat ze nog zo lang moest revalideren om weer een wedstrijd te mogen spelen, maakte haar helemaal gek. Waarom moest een blessure altijd zo lang duren?

'Hey, Annie,' begon Carel.

Anna werd uit haar gedachtes gehaald door zijn stem.

'Ja?' Ze haalde haar hoofd van zijn schouder af, ging rechtop zetten en keek hem aan.

'Wil je proeven?' Hij stak het ijshoorntje naar haar uit.

'Ja.' Net op het moment dat Anna van Carels ijsje wilde proeven, duwde hij het ijsje in haar gezicht, waardoor er een stip op Anna neus zat.

'Carel,' grinnikte ze, terwijl ze het ijs van haar neus afhaalde met een servetje. 'Dus dat was jouw plan.'

Hij grijnsde.

'Waar dacht je net aan?' wilde Carel weten.

'Aan die stomme knie en hoe graag ik weer wil hockeyen. Ik wil gewoon dat ik weer normaal kan lopen zonder dat mijn knie pijn doet of weer op het veld kan staan met een hockeystick in mijn hand en dan een goal kunnen maken.'

Hij tilde haar kin op, zodat ze hem aankeek.

'Hé, die knie is niet stom. Het was gewoon pech, Anna. Je maakte net die verkeerde beweging op het verkeerde moment. En uiteindelijk zal het helemaal goedkomen met je knie. Echt waar. Over een paar maanden zul jij weer de sterren van de hemel spelen en als je gelukt hebt, dan ook nog eens in dames 1.'

'Denk je dat echt?'

Carel knikte. 'Ja, ik weet het 110 procent zeker.'

'Vind je het niet vervelend dat je niet met Frenkie en Mikky mee kon?' zei Anna zachtjes. Ergens voelde ze zich nogal schuldig. Carel zat hier maar met haar, omdat haar knie nog steeds niet volledig hersteld was. Hij had ook met Frenkie en Mikky de stad in kunnen gaan.

'Want ik had het best begrepen als je mij had achtergelaten in een restaurant of zo.'

'Nee, absoluut niet!' reageerde Carel geschrokken. 'Ik zou jou nooit achterlaten in een vreemde stad. Die twee wilden lekker winkelen en laat ik nou net nieuwe kleding hebben gekocht voordat we hier naartoe gingen. En bovendien vind ik het extra leuk dat ik nu met jou wat extra tijd kan doorbrengen.'

'Mag ik je iets vragen?'

Anna knikte. 'Altijd.'

'Ik snap het als je vindt dat ik te snel ga. En ik snap dat hoor, door al dat gedoe met Mats, maar ik vroeg me af of je misschien mijn vriendinnetje wilde worden,' een beetje stamelend keek Carel haar aan. Ze zag aan alles dat hij twijfelde of hij dit wel moest doen. Waarschijnlijk vanwege Mats, dacht ze.

'Ik zou niet anders willen,' glimlachte Anna, waarna ze haar gezicht naar voren boog en hem heel kort kuste.

'Ik had het niet verwacht,' gaf Carel toe.

'Wat had je niet verwacht?' Anna nam een lik van haar ijsje.

'Dat je ja zou zeggen.'

'Hoezo had je dat niet verwacht?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Gewoon,' Carel haalde zijn schouders op. 'Misschien vanwege Mats of zo.'

'Mats vind ik al heel lang niet meer leuk,' zei ze. 'Ik ben al heel lang verliefd op jou.'

'Ik ook op jou,' Carel drukte een kus op haar slaap.

'Weet je,' begon Carel. 'Eigenlijk vanaf het eerste moment dat ik je zag, na jouw hockeywedstrijd, vind ik je al leuk.'

'Echt?' Vol ongeloof keek Anna hem aan.

'Ja, echt waar,' knikte hij.

'Ik ben vroeger ook verliefd op je geweest,' vertelde ze nu ook.

'Dat wist ik,' Carel begon breed te grijnzen.

'Maar dat heb ik helemaal nooit verteld aan jou.'

Carel grinnikte na Anna's bijna geschokte reacties. 'Dat klopt. Maar Ruben wel, die merkte dat jij op mij verliefd was.'

'Dat verklaart een hoop,' lachte Anna. 'Ik zal Ruben even bedanken als we weer terug zijn in Nederland.'

-

'En, zijn jullie goed geslaagd?' vroeg Anna, toen ze tegenover Mikky aan de tafel van het restaurant zat.

'Jazeker,' antwoordde Mikky glimlachend. 'Ik heb twee heel leuke, nieuwe jurkjes. Ik zal ze straks wel even laten zien.'

'En wat hebben jullie gedaan?' Vragend keek de blondine haar aan.

Carel zat naast haar. Ze hadden het er nog niet of en wanneer ze het nieuws over hun officiële relatie gingen vertellen. Misschien had Carel het al aan Frenkie verteld, bedacht ze zich. Het waren tenslotte beste vrienden.

'We hebben gezellig bij de ijssalon een ijsje gegeten.'

'Dat klinkt erg gezellig,' Mikky nam een slok van de witte wijn.
'En ik hoorde van Frenkie dat jullie samen zijn sinds vanmiddag. Wat leuk!'

'Ja,' Anna kreeg een grote glimlach op haar gezicht.

'Ik zei toch dat jullie snel bij elkaar zouden komen,' Mikky gaf haar een knipoog.

'Wil je zo nog wat drinken als de ober langskomt?' Carel sloeg zijn arm om haar heen.

Anna keek naar haar lege glas dat op tafel stond, waarna ze toestemmend knikte. 'Graag. Doe maar een ice tea.'

'Komt eraan, mevrouw Molenaar,' Carel drukte haar dichter zich aan.

Ze zag hoe Mikky met haar lippen het woord 'lief' vormde.