Warming-up

09

Hoofdstuk 9

Mats Haverstad:
Succes straks! Ik zie je op het veld straks de sterren van de hemel spelen, daar ben ik zeker van. Ik zal je naar de overwinning schreeuwen Xx

Anna Molenaar:
Thanks Matsie, ik ga voor je winnen.

Het tweede berichtje was van Carel, waar ze gister al de hele avond mee had zitten appen. Het waren geen spannende gesprekken – de twee hadden het met name gehad over vroeger, toen Carel nog haar buurjongen was.

Carel Eiting:
Good luck Annie, ik ga je wedstrijd straks op tv kijken, dus stel me niet teleur (ik leg heus geen druk op, hoor :P)

Anna schoot in de lach door Carels appje. Wat was hij af en toe ook raar.

Anna Molenaar:
Ik zal mijn uiterste best voor jou doen, meneer Eiting!

'En, hoe voel jij je, mevrouw Molenaar?' Jill plofte naast haar op de stoel in de bus.

Ze keek op van haar telefoon en zette die uit. Een gesprek met Jill zou een stuk beter tegen de nerveusheid helpen.

'Dat gevoel valt niet te omschrijven, denk ik. Blijheid en zenuwen tegelijk. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan.'

'Ten eerste: just relax. Ten tweede ga je nu je hoofd leegmaken. Doe je zo een potje pesten mee met de meiden? Dan krijg je ook een beetje meer aansluiting in het team en ik kan je vertellen dat het altijd gezellig is.'

'Oké, ik ga het proberen, maar de eerste keer is spannend en daar moet ik voor vandaag maar mee dealen. En ja, dat lijkt me leuk. Ik vind het inderdaad nogal spannend om contact te maken met al die grote speelsters,' knikte Anna, toen ze de bus rondkeek en ze bleef zich verbazen dat ze met al die internationals in een team zat.

'Ja, daar moet je je overheen zetten. Hoe denk je dat het overkomt als je raar gedraagt wanneer je met hen bent?'

'Vreemd, lijkt me,' zag ze in.

'Zeg, met wie was jij net aan het appen?'

'Mats en Carel.'

'Carel als in Carel Eiting, jouw oude buurjongen van vroeger?' Jill keek haar een met een grote grijns.

'Ja, die, ja,' antwoordde Anna. 'Hoezo grijns je? Ik heb hem gister sinds jaren teruggezien en ik heb Mats.'

Jill sloeg haar armen over elkaar heen. 'Was het niet zo dat jij vroeger verliefd bent geweest op Carel?'

Beschamend staarde ze naar de grond. Jill had gelijk. Ze was verliefd geweest op Carel, maar dat niet lang geduurd. Hooguit vijf maanden.

'Ik heb het dus goed?'

'Ja,' knikte ze, 'maar het is zoveel jaren terug. Ik was toen zo jong, Jill.'

Jill lachte. 'Ik bedoelde er ook niets mee, An. Ik herinnerde met het gewoon en ik vind iets wat best lachwekkend is. Weet Carel het eigenlijk van jou?'

'Wat denk je zelf? Nee, natuurlijk heb ik het hem niet verteld, of hij moet het opgemerkt hebben of zo. Maar dat denk ik niet. Misschien dat Ruben het toendertijd wist – al kan ik me niet herinneren dat ik het hem gezegd heb.'

'Doen jullie mee met een potje pesten?' vroeg Maria midden in het gesprek.

Anna keek Jill aan, die naar haar knikte en uiteindelijk voor haar de knoop doorhakte.

'Ja, dat doen we zeker,' en Jill gaf haar een laatste knipoog.

-

'Anna, je mag in de basis beginnen,' vertelde Sander aan haar.

'Dat meen je niet!' Uit verbazing liet ze haar hockeystick uit haar hand vallen.

'Ja, ik meen de woorden die ik zeg. De vorige keer op de training zei je dat ook al. Het is makkelijker als je weet dat ik niet overal een grap van maak,' lachte de coach.

'Jill is zojuist door haar enkel gegaan en heeft daar behoorlijk last van. Ik wil daarom haar niet laten starten en voorzichtig met haar zijn. Ik denk wellicht dat ze vandaag niet eens zal gaan spelen.'

Ze schrok. Ze had er juist zo naar uitgekeken om met Jill te mogen spelen, maar dat ging er vandaag dus niet van komen.

'Ik weet dat jij en Jill het goed met elkaar vinden, maar volgende week beter. Goed, ga je maar voorbereiden op je debuut, want ik heb mijn vermoedens dat jij best zenuwachtig zult zijn. Dus ga lekker muziek luisteren, dat doen de meesten, of iets anders wat jou rustig maakt.'

'Ga ik doen.'

-

'Oké, heeft iedereen zijn doel in hun hoofd?' riep Sofie, de aanvoerster.

Alle vrouwen knikten.

'Amsterdam!' schreeuwden ze met het hele team en tikten de hockeysticks tegen elkaar, waarna iedereen op haar positie klaar ging staan.

Anna keek naar de tegenstander Groningen. Amsterdam verdedigde de nummer 1-positie, terwijl Groningen ergens onderaan bungelde en vorig seizoen met veel moeite in de Hoofdklasse zich staande had gehouden om niet te degraderen.

Het fluitsignaal klonk en Groningen mocht beginnen.

Een paar minuten verstreken en de eerste grote kansen waren een feit.

Toen Anna de bal kreeg aangespeeld, rende ze naar voren en passte die naar Maria en haar teamgenoot haalde hard uit op doel en de bal vloog erin. De voorsprong was een feit.

Maria vloog haar in de armen en al snel volgden meer teamgenoten.

-

'Niet te geloven. Sander had echt gelijk: jij bent zo goed en past je goed aan. Ook al merkte ik dat op de trainingen, en nu maak je dat in de wedstrijd waar,' complimenteerde Maria haar.

Ze glunderde. 'Bedankt.'

Ze waren met het team op weg naar de kleedkamer en ze hadden de wedstrijd met 8-0 gewonnen. Zelf had Anna twee goaltjes meegepikt en was ze twee keer betrokken geweest bij de doelpunten.

Voor haar gevoel had ze een lekkere wedstrijd gespeeld en eigenlijk wist ze dat ook wel. Ze had gedacht dat ze moe zou zijn van gisteren, maar ze speelde juist een betere wedstrijd vandaag; dat kwam waarschijnlijk doordat ze met een beter en meer ervaren team op het veld stond.

Het was een groot compliment om dat te horen te krijgen van een international.

'Niet zo bescheiden,' lachte Maria. 'Je mag dat talent van jou best erkennen.'

Anna haalde haar schouders op. 'Hmm, ik ben niet zo.'

'Nou, als ik jouw talent had gehad op die leeftijd, dan weet ik zeker dat ik er niet zo volwassen mee om was gegaan als jij.'

Ze lachte, niet goed wetend wat ze moest reageren.

Ze liet zich neerploffen op de kleedkamerbank en pakte meteen haar fles water. Ze had enorme dorst na een wedstrijd gespeeld te moeten hebben in de bloedhete zon.

'Doe je volgende week weer mee?' vroeg Anne, de keepster, die naast haar in de kleedkamer zat.

'Ik hoop het, maar die beslissing zal Sander moeten maken,' was haar antwoord. 'We zullen het zien, al verwacht ik zelf niks.'

'Nou, na je perfomance van vandaag heb ik mijn vermoedens dat jij binnen de kortste keren een vaste waarde in ons team bent. Of wil je bij de A1 blijven?'

'Dat zou me tof lijken,' knikte ze. 'Ik denk niet dat ik elke week zaterdag en zondag een wedstrijd aan kan. Of na ja, mijn lichaam kan dat niet aan, vermoed ik. Helemaal als we dubbelweekend hebben. Dames 1 is prioriteit en is altijd een droom van me geweest om daarin een vaste waarde te zijn.'