Warming-up

11

We gaan verder in de Nations League!!! Op zijn Duits tegen Duitsland, mooier kan het niet:)

Hoofdstuk 11

'Oké, meiden, ik weet dat het warm is, maar probeer je over die warmte heen te zetten!' zei Simone.

'Ik wil energie zien en bij de meeste van jullie zie ik dat niet. Jullie zullen toch ervoor moeten zien te knallen als jullie het Landelijk willen gaan halen en uiteindelijk het landskampioenschap. Want dat is wat jullie willen, toch? Beste van Nederland worden?'

Alle meiden knikten hevig.

'Ik wil zien wat we donderdag op de training hebben gedaan.'

Anna kon haar concentratie er niet bijhouden. Het was bloedheet – zo'n 32 graden – en het kunstgras maakte de temperatuur er niet beter op.

Voordat ze terug de kleedkamer in waren gegaan om de laatste voorbereidingen te treffen voor de wedstrijd tegen HDM had ze haar moeder en Michael langs het veld zien staan. Haar vader zou ook komen, en ze was ergens een beetje zenuwachtig voor het moment dat hij Michael ging confronteren met zijn losse handjes.

'Gaat het?' fluisterde Jasmijn in haar oor.

'Niet bepaald.'

'Probeer die stiefvader uit je hoofd te zetten. Je moet je nu focussen op hockey. Als jij er niet bij bent vandaag, zal het hele team minder spelen.'

'Ik zal mijn best doen het uit te schakelen, maar ik beloof niets, Jas.'

'Goed, meiden, we gaan het veld op,' glimlachte Simone. 'Succes en laat zien dat we Amsterdam zijn en dat we thuishoren in het Landelijk.'

Na het fluitsignaal lukte

'Anna, wees eens scherp!' hoorde ze Simone schreeuwen.

'Anna, eruit, Zoë erin!' riep Simone.

Anna zuchtte. Normaal gesproken werd ze enkel gewisseld als ze moe was; nu omdat ze als een krant speelde. Het was terecht dat ze gewisseld werd, vond ze zelf ook.

'Wat is er met je aan de hand?' wilde Simone weten. 'Normaal ben je beste speler uit het team, maar vandaag ben je er niet bij, dat is helemaal niets voor jou. Zit je iets dwars, heb je problemen? Als je wat kwijt wilt, kun je altijd bij me terecht, hè!'

'Nee, er is niets,' ze schudde haar hoofd. Het voelde slecht om zo te liegen tegen haar coach en het liefst deed ze het dan ook niet, maar ze dacht dat het in dit geval beter was.

'Ben je klaar om er zo weer in te gaan en te laten zien dat je naar Dames 1 kunt?' Simone keek Anna aan.

'Ja, ik denk het.'

'Goed, dan kom je er zometeen in voor Sara, want die lijkt helemaal op te zijn.'

-

Na de wissel ging het beter. Ze speelde zoals ze normaal gesproken deed en pikte zelfs een goaltje mee. De woorden Dames 1 hadden ervoor gezorgd dat ze weer energie en motivatie kreeg om alles te geven.

Met haar gedachtes heel ergens anders dan bij de winst liep ze gedoucht en klaar om naar huis te gaan de kleedkamer uit.

Buiten zag ze haar ouders en Michael staan.

Toen Michael opmerkte dat Anna naar hen toeliep, stond hij op.

Ze begon een beetje bang te worden. Hij zag er woedend uit. Wat als hij een woede-uitbarsting zou krijgen hier?

'Blijf rustig,' sprak ze haarzelf toe.

'Als je een tweede keer je bek opentrekt over dat ik je geslagen heb, houd ik het niet bij één keer dat ik je sla,' siste hij, waarna hij tot haar geluk langs haar liep naar de kantine.

Ze rilde nu al van angst. Het was een bedreiging, en niet zomaar eentje. Ze wist dat Michael daden zou maken van zijn woorden, en dat gevoel beangstigde haar nóg meer.

De droom die ze had gehad afgelopen week, had ervoor gezorgd dat ze banger was voor haar stiefvader dan ooit tevoren.

'Ik ga naar de politie als je me nog één keer wat aandoet op welke manier dan ook,' probeerde Anna zo zelfverzekerd mogelijk over te komen.

'Pff,' lachte Michael. 'Dat durf jij toch niet en als je dat wel doet, dan doe ik je wat.'

'Dan ben je daarvoor al opgepakt,' antwoordde ze.

'Luister, Anna,' begon Michael. 'Dan zorg ik dat jou wat overkomt, en ik kan je vertellen: het zal niet bij één klap of trap blijven.'

Ze rilde van angst, maar deed haar uiterste best dat niet te laten merken.

'Vieze, vuile hufter die je bent. Dat jij mijn familie uit elkaar drijft, vind ik al erg genoeg en dat daarmee de band met mijn moeder beschadigt, maakt jou een vreselijk persoon. Je bedreigt mij, maakt mijn moeder kapot van verdriet, liegt tegen haar, mishandelt mij. Wat ik me afvraag: hoe kun je nog zo normaal gedragen?'

'Je moeder manipuleren is zo moeilijk niet, Anna. Ze is heel snel overtuigd van mij. Jammer voor jou gelooft ze mij.' En met die woorden liep Michael weg.

Manipuleren. Eikel, dacht Anna.

-

'Antje, kom hier!' Mats sloot zijn armen om zijn vriendin heen, waarna hij zijn lippen op elkaar drukte.

'Heb je zin om vanmiddag een taartje te gaan eten? Ik betaal,' stelde Mats voor.

'Dat klinkt als een supergoed en heerlijk idee,' knikte Anna instemmend.

'Goed, zal ik jou dan nu trakteren op een drankje?'

'Ja, doe maar een Sprite,' reageerde Mats, terwijl hij zijn armen nog steeds om haar heen geslagen had.

Toen ze Michael zag staan en hij deed alsof er niets aan de hand was door naar haar te gaan zwaaien, moest Anna moeite doen zichzelf in te houden en het enige wat daar meestal tegen hielp, was om tot tien te tellen.

'Hé, klopt het dat ik jou met Michael zag net?' vroeg Mats, terwijl hij een pluk haar achter haar oor streek.

'Ja, dat klopt. Hij heeft me bedreigd dat als ik hem een tweede keer verklik wanneer hij me heeft mishandeld, ik een groot probleem met hem heb.'

Het gezicht van haar vriendje veranderde van lief naar woedend. 'Hij heeft wat!'

'Ja, het is een klootzak en het blijft er één. Ik heb voorgedaan alsof het me niets kon schelen, maar jij begrijpt natuurlijk dat ik me grote zorgen maak om mijn eigen veiligheid.'

'An, je moet aangifte gaan doen tegen die stiefvader van je. Ook al heeft hij een relatie met je moeder en staat hij dichtbij; hij mag dit jou niet aandoen,' sprak Mats haar toe.

'Ik zou dolgraag aangifte willen doen, maar ik weet alleen niet of ik het durf. En wat als de politie vindt dat ik niet genoeg bewijs heb en ze Michael erop aanspreken? Dan weet hij dat ik met de politie heb gepraat en hij heeft me net bedreigd.'

'Hey, Anna en Mats,' met een valse glimlach kwam Fleur op het stel afgelopen. Ze haatte haar stiefzus bijna net zo erg als Michael. Het verschil was dat Fleur enkel mentaal schade had aangericht.

'Het is lekker rustig zonder jou in huis en ik mis jou voor geen goud. Ik vind het heerlijk om alle aandacht eindelijk te kunnen opeisen,' een valse glimlach sierde Fleurs lippen.

'Als je Anna niet mist, waarom ben je vandaag naar haar wedstrijd komen kijken?' wilde Mats weten, die zijn armen over elkaar heen sloeg.

'Sinds ik Anna's afgang wilde zien.'

'Nou, helaas voor jou is dat dan niet gebeurt,' glimlachte Anna nep. 'Nou, liefste stiefzus van me, zou je Mats en mij alsjeblieft alleen willen laten? Dan kun je daarna ook weer doorgaan met mij niet te missen.'

Ze wierp Fleur een handkus toe.