Warming-up

24

Eindelijk weer een hoofdstukje! Morgen tegen PSV! Ik hoop dat we gaan winnen! Wat denken jullie wat het gaat worden?

Hoofdstuk 24

'Rot op!' riep ze naar Estelle, die haar slaapkamer binnenkwam.

'Nee Anna, ik heb het recht om mijn dochter te kunnen zien,' argumenteerde haar moeder, kwam naar haar toe en ging naast haar dochter op bed zitten.

'Ga weg!' schreeuwde Anna opnieuw. 'Ik wil je niet zien! Begrijp dat dan een keer verdomme! Zolang jij mij niet gelooft, hoef ik jou niet te zien. Ik ben je dochter en die geloof je niet, maar die lul wel? Je bent echt zo'n slechte moeder, dat je het even weet.'

'Praat niet zo tegen je moeder,' nu verhief Estelle ook haar stem.

Ze rolde met haar ogen. 'Dat bepaal ik zelf en dit is mijn mening over jou,' ze krabbelde op van het bed en probeerde op te staan, maar haar moeder hield haar tegen door Anna's arm vast te pakken.

'Laat mijn arm los en wel nu!' Langzaam begon ze in paniek te raken en dat straalde ze ook uit.

Blijf rustig.

Blijf rustig.

Blijf rustig.

In haar hoofd bleef ze de zinnen steeds herhalen, maar het hielp amper. Ze probeerde niet te gaan hyperventileren.

Ze keek Carel met een 'help-me'-blik aan en daarna greep hij ook in.

'Estelle, laat Anna los,' bemoeide Carel zich ermee.

Estelle deed wat Carel zei en liet de arm van haar dochter los.

'Ik denk echt dat het beter is als je nu vertrekt voordat het écht uit de hand loopt.'

'Maar-'

'Estelle!' Streng keek Carel haar aan, waarna haar moeder opstond van het bed en de kamer verliet.

Waarom luisterde ze wel naar Carel en Michael en niet naar haar? Waarom? Ze was tenslotte haar dochter en Estelle vertrouwde iedereen behalve haar.

'Dankje,' verzuchtte ze en schonk hem een oprechte glimlach.

Hij glimlachte terug. 'Je had me nodig. Estelle wilde niet naar je luisteren. Gelukkig luisterde ze naar mij en is ze nu weg.'

'Waarom gelooft ze die lul? Waarom luistert ze naar jou? En als ik de waarheid vertel, gelooft ze mij niet!' Anna voelde haar ogen vochtig worden en beet op haar lip om die tegen te gaan.

'Ik wou dat ik het wist.'

Jesse kwam zonder te kloppen Anna's kamer binnen.

'Chris vraagt of je mee eet, Carel,' vragend keek haar stiefbroer naar Carel.

'Dat lijkt me ontzettend gezellig,' peinzend keek hij Anna aan, 'als jij dat ook goed vindt.'

'Ja, natuurlijk. Leuk,' glimlachte ze goedkeurend.

'Oké, dan ga ik dat doorgeven en jullie weer verlaten,' en met een knipoog naar Anna sloot Jesse de deur.

Waar was die voor bedoeld? was de vraag die meteen door haar hoofd schoot.

Ze hoopte met heel haar hart dat Carel Jesses actie niet had opgemerkt. Wat moest hij anders wel niet denken van haar?

-

'Het eten was echt heerlijk, Charlotte,' complimenteerde Carel.

'Bedankt.'

'Pap, kan ik jou even spreken?' Het was voor Charlotte, Carel en Jesse het teken dat ze even naar de woonkamer vertrokken om vader en dochter hun gesprek te laten voeren.