Warming-up

33

Duizendmaal sorry dat ik er gisteren geen update was, maar ik was het helemaal vergeten...

Hoofdstuk 33

Na het gesprek bij de orthopeed en de afspraken bij de andere artsen zat Anna in het restaurant van het ziekenhuis.

Terwijl Ruben in de rij stond, lichtte het scherm van haar iPhone op.

Carel Eiting:
Ik denk dat het goed is als we gaan praten. Heb je vandaag tijd?

Anna zuchtte bij het lezen van zijn berichtje. Hier had ze geen zin in. Maar het moest, en dag wist ze.

Anna Molenaar:
Dat lijkt mij ook een goed idee. Ik heb vandaag tijd.

Carel Eiting:
Oké, top. Zal ik naar jou toekomen?

Anna Molenaar:
Is goed! Komt 13.00 jou uit?

Carel Eiting:
Zal er zijn!

Met eens zucht drukte ze haar telefoon uit en keek om zich heen om te kijken of ze Ruben kon vinden.

'Kijk eens,' glimlachte Ruben, toen hij tegenover zijn zusje aanschoof en het dienblad met taart en drinken op tafel zette.

'Thanks, Ruub.'

'We moeten toch even vieren dat je gips eraf is en dat jij volgende week begint met revalideren,' zei hij.

'Ja, inderdaad,' glimlachte Anna, terwijl ze goedkeurend een hap van haar appeltaart nam.

'Je hebt nog niet verteld hoe het bij Carel was,' begon Ruben.

'Hij heeft het je verteld zeker?' Met dichtgeknepen ogen keek ze haar broer aan. Ruben en Carel waren nu eenmaal beste vrienden en ze vertelden elkaar veel, dat wist ze.

'Heeft Carel wat verteld?' Ruben had geen idee waar ze het over had en Anna haalde opgelucht adem.

'O, niks bijzonders,' wuifde ze het weg. 'Het was in ieder geval heel gezellig.'

'Nee, nu wil ik het weten ook,' drong Ruben aan.

'Nee, het is echt niks, Ruub.'

'Anders vraag ik het Carel zelf wel, hoor.'

-

'Hey,' glimlachte Carel zwak, toen Anna de deur opendeed.

'Hé,' zei ze en stapte naar voren om hem ietwat ongemakkelijk een korte knuffel te geven. Het voelde als een heel andere omhelzing dan normaal gesproken.

'Wil je wat drinken?' vroeg ze daarna.

'Doe maar wat fris of zo,' antwoordde Carel.

Anna knikte, waarna ze de keuken inging om drinken te halen.

Terwijl de glazen vulden met drinken, voelde ze Carels ogen in haar rug branden. Dit zou een vreselijk gesprek gaan worden, dat wist ze bij voorbaat al.

'Alsjeblieft,' ze gaf hem het glas aan en ging op de stoel tegenover hem zitten.

Carel staarde haar aan en geen van beide zei iets. Anna voelde zich erg ongemakkelijk en aan Carels houding kon ze zien dat hij zich net zo voelde.

Ze had haar blik gericht op het glas op tafel.

'Je gips is eraf,' brak Carel het ijs. Hij probeerde te glimlachen. 'Dus dan mag je ook beginnen met je revalidatie, neem ik aan?'

'Ja, sinds vanochtend. Ik begin inderdaad volgende week met mijn revalidatie.' En nadat ze dat gezegd had, viel het stil.

'Oké, An, ik ben helemaal klaar mee met dit ongemakkelijke gedoe tussen ons,' zei Carel zuchtend. 'Dit is helemaal niet hoe wij normaal gesproken met elkaar omgaan. Gooi eruit wat je te zeggen hebt en vraag wat je wilt weten.'

'Ik kan alleen maar aan die kus denken sinds je me gisteren hebt thuisgebracht. En ik word er gek van. Ik gisteren meerdere malen tegen Mats gelogen, en ik haat het om te liegen. Ik kan niet meer helder nadenken sinds je me kuste, Carel! Dat is wat er aan de hand is!' riep ze gefrustreerd.

'Het spijt me voor die kus, An. En ik weet niet hoe vaak ik dat nog tegen je moet zeggen. Dat je liegt tegen Mats, is niet wat je van mij hoefde te doen, en dat heb ik ook nooit gezegd. Maar dat jij niet meer helder kunt nadenken, is niet mijn schuld. Daar kan ik niks aandoen,' wierp hij tegen.

Ze wist dat Carel gelijk had over het liegen tegen Mats.

'Waarom kuste je me?' vroeg Anna en ze observeerde Carels reactie, maar kon daar weinig van opmaken.

'Het was het moment, denk ik. Ik weet het zelf ook niet zo goed,' gaf hij toe. 'Maar het spijt me nogmaals voor wat ik gedaan heb. Ik kan me voorstellen dat ik jouw hoofd op hol heb gebracht.'

Zou Carel verliefd op haar zijn? Het was dé vraag die de afgelopen 24 uur door haar hoofd had gespookt, maar nu ze tegenover hem zat, durfde ze hem niet te stellen. Bang om hun vriendschap te verpesten. Bang om alles nog gecompliceerder te maken dan het al was.

'Je had mij kunnen wegduwen. Waarom deed je dat niet toen ik je kuste?' wilde Carel weten.

Anna slikte. Deze vraag had ze haarzelf ook al vaak gesteld. En ze wist het antwoord niet, en dat frustreerde haar.

'I-ik weet-t n-niet,' stotterde ze en nam gauw een slok van haar water. Was ze verliefd op Carel?

'Vind je mij leuk?' Anna had de vraag bijna niet durven stellen, maar ze ging ervan uit dat zijn antwoord waarschijnlijk toch nee ging zijn.

Carel keek een andere kant op.

'Was dat al niet duidelijk dan toen ik je kuste?' hoorde ze hem fluisterend zeggen.

Anna's ogen werden groot. Ze was geschrokken van zijn antwoord. Dit had ze absoluut niet aan zien komen. Ze had er ook nooit wat van gemerkt. Hoe had ze het nooit eerder opgemerkt? Was ze verblind geweest door haar eigen relatie? Of had Carel het zo goed verborgen gehouden?

'Hoe lang al?'

'Een hele tijd al. Ik weet niet precies hoe lang,' reageerde hij. 'Ik had niet voor niets zoveel moeite gedaan eergisteren. De sushi, de picknick in mijn tuin. Het was allemaal romantisch bedoeld, An.'

'Wauw, dit komt echt als een verrassing,' zei Anna. 'Het is me echt nooit opgevallen.'

'Ik heb je ook nooit eerder proberen te kussen.'

'Je zei dat je gisteren dat je wat voelde tijdens de kus. Wat voelde je?' Carel keek haar vragend aan.

Ze keek weg.

'Anna? Als je deze vraag niet wilt beantwoorden, is het ook goed. Maar dan moet je het wel zeggen.'

'Ik voelde kriebels in mijn buik, Carel,' riep ze gefrustreerd. 'En dat kan maar één ding betekenen, en dat is dat ik verliefd op jou ben.'

Anna begon te huilen. Eerst zacht, maar daarna hard.

Ze had niet eens door dat Carel was gaan zitten op de stoel naast haar.

'Rustig, An,' probeerde Carel te kalmeren en hij wreef over haar rug.

'Hoe kan ik nu rustig zijn?' riep ze uit. 'Die kus-'

Maar Anna werd onderbroken door Carel die haar zoende. Ze was verbaasd, maar ging toch in de zoen mee.

Het voelde goed. Te goed. Opnieuw voelde Anna dat er een bom van vlinders ontplofte in haar buik.

Ze ging met haar hand door zijn haren en ze voelde dat Carel zich dichter naar haar toetrok.

Deze zoen was zo anders dan de vorige. Deze was liefdevoller.

'Ik moest je even stil krijgen,' legde Carel met een grijns uit nadat hij zijn lippen van die haar had afgehaald.

'Jaja, dat zal het zijn,' zei ze sarcastisch.

Shit.

Shit.

Shit.

Waarom had ze Carel niet weggeduwd? Wat had ze gedaan? Waarom voelde de zoen zo vertrouwd?

'Maar je bent nu wel gekalmeerd, dus het heeft gewerkt. En je duwde me weer niet weg,' grijnsde Carel.

'Shut up,' zuchtte Anna. Ze wisten beiden dat het niet de reden was waarom Carel haar gezoend had.