Warming-up

36

Hoofdstuk 36

'Hoe vond je het gaan?' vroeg haar fysiotherapeute Zoë.

Anna had opgelucht gezucht dat haar eerste stap richting de revalidatie was gezet. Ze had er behoorlijk tegenop gezien, maar het was uiteindelijk meegevallen.

'Het was pijnlijker dan verwacht,' gaf Anna toe. 'En ook had ik niet gedacht dat zo zwaar zou worden.'

'Die pijn zal snel minder worden en ook zul je merken dat je eraan gaat wennen om de oefeningen beter vol te houden,' verzekerde Zoë haar.

'Heb je verder nog vragen?'

Ze schudde haar hoofd.

'Dan zie ik je overmorgen weer,' glimlachte Zoë.

'Ja, heel erg bedankt, Zoë,' Anna schonk de blondine een grote glimlach.

'Graag gedaan.'

En daarna liep ze met haar krukken het gebouw uit.

'Anna,' ze schrok van de vrouwenstem. Het was haar moeder. Vlug probeerde Anna door te lopen en te doen alsof ze haar niet gehoord had, want ze had geen zin Estelle. Nu niet. Morgen niet. En over een maand niet.

'Anna, wacht,' Estelle rende achter haar dochter aan totdat ze eenmaal voor haar stond.

Anna rolde met haar ogen. Ze wist zeker dat als ze nu door zou lopen, dat haar moeder dan achter haar aan zou komen en dus bleef ze staan.

'Wat moet je, mam?' Ze sloeg haar armen over elkaar.

'Ik moet met je praten,' streng keek Estelle haar aan.

'Zolang jij en Michael-'

'Michael en ik zijn uit elkaar,' onderbrak ze haar dochter.

Anna's mond viel open van verbazing. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze zou na al die nare maanden van Michael af zijn. En ook haar stiefzus Fleur zou ze dan niet meer zien.

'Ik weet wat je denkt: ze zal het wel zeggen om me te lokken om met mij te praten. Maar nee, ik lieg niet.'

'We moeten echt praten, Anna,' vond haar moeder. 'En als je dat nu niet wilt, snap ik dat. Maar praten gaan we. Of het nu is of over een week maakt mij niet uit.'

'Ik denk dat je gelijk hebt en ik denk ook dat het zo snel mogelijk moet gebeuren, dus ik stel voor dat we nu gaan praten.'

'Is goed,' knikte Estelle, 'al ik je naar huis brengen en dan praten we daar, goed? Mijn auto staat daar.'

Anna stemde in. Ze wilde haar moeder een kans geven om haar verhaal te doen.

De hele autorit zei ze geen woord tegen moeder. Ze kon alleen maar uit het raam staren en redenen bedenken waarom haar moeder en Michael uit elkaar waren gegaan.

Had hij haar haar moeder ook geslagen? Hadden de ruzie gehad? Was haar stiefzus Fleur de oorzaak?

Allemaal mogelijk aanleidingen van de breuk schoten door Anna's hoofd.

'We zijn er, An,' haalde de stem van haar moeder Anna uit haar gedachtes.

Toen ze auto uitstapte, voelde ze Estelles ogen brandden.

Jesse kwam op haar afgestormd nadat ze naar binnen was gestapt.

'Wat is er, Jes?' lachte ze.

'Ik ben zo blij voor je,' Jesse omhelsde haar stevig. 'Dat het over is. Michael zal jou nooit meer pijn doen.'

'Je had het pap al verteld zeker?' Anna keek haar moeder vragend aan.

'Ja,' antwoordde Estelle. 'Gisteren al. Ik heb hem gevraagd of ik met je mocht praten en toen dacht hij dat het wel kon nadat je klaar was bij de fysio.'

Anna plofte neer op de bank.

'Ik zal jullie even alleen laten,' deelde Jesse mee, waarna hij de woonkamer verliet en Anna nog een laatste blik gaf.

'Ik heb je gemist,' glimlachend keek Estelle haar dochter aan.

Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Haar moeder had haar wel de hele tijd in de steek gelaten, en dat was iets wat ze niet zomaar moest vergeten.

Anna kon er niet bij met haar hoofd dat nu het uit was met Michael, haar moeder gelijk voor haar neus stond. En waarom had ze haar niet geloofd? Ze was notabene haar bloedeigen dochter.

'Goed, ik zal maar beginnen met waarom Michael en ik uit elkaar zijn,' begon Estelle.

'Ik zag een week geleden dat Michael Fleur een klap verkocht. En toen ik hem hiermee confronteerde, bedreigde hij mij en sloeg mij ook,' ze zag dat Estelle sterk probeerde te blijven voor haar, maar Anna wist dat haar moeder elk moment in tranen kon uitbarsten.

Ze schrok. Michael had haar dus geslagen, en ze had niet verwacht dat hij haar geslagen had. Wat was het toch een eikel.

'Ik heb het daarna uitgemaakt en hem duidelijk gemaakt dat hij moesten vertrekken en als hij dat niet deed, dat ik dan de politie zou bellen. Hij heeft me toen opnieuw geslagen en ik kan je vertellen: het was een harde klap. En ik weet ook dat ik die klap verdiend had.'

'En ik realiseerde me toen ook dat jij al die tijd de waarheid sprak en ik heb jou niet geloofd. En het spijt me daarvoor zo, Anna.'

Ze zag dat haar moeder het echt meende en voor ze het doorhad, ontsnapte de eerste traan uit haar ooghoek.

'Hé, niet huilen,' glimlachte Estelle naar Anna.

Ze merkte nu pas hoe moeilijk ze had gevonden zonder haar moeder. Maar ze voelde tegelijkertijd ook de woede van de afgelopen maanden.

'Je bent door zo'n moeilijke periode gegaan door die blessure. En waar was ik om jou te steunen? Helemaal nergens,' snikte haar moeder nu ook. 'Ik ben zo'n slechte moeder voor jou geweest en ik heb geen idee hoe ik het goed kan maken met je, want ik wil dat heel graag.'

'Ik ook niet,' bekende Anna. 'Ik heb je zo gemist, mam. En het deed en doet me nog steeds zoveel pijn dat je die klootzak boven mij, je eigen dochter, verkoos. Waar Michael mij fysiek mishandelde, heb jij mij de mentaal mishandeld.'

'Ik weet niet hoe vaak ik sorry moet zeggen om dit alles goed te praten, schat,' Estelle trok haar dochter in een omhelzing.

'Het spijt me zo.'

'Ik begrijp ook als je me niet meteen kunt vergeven en dat je daar tijd voor nodig zult hebben. Maar ik beloof jou dat ik er alles aan zal doen om het goed te maken.'

Glimlachend keek Anna Estelle aan.

-

Inkomende oproep van Carel Eiting was wat haar telefoonscherm aangaf.

Anna's neiging was om hem weg te drukken, maar Carel kennende zou hij dan blijven bellen en appen totdat ze op zou nemen.

'Hé, Carel.'

'Hey, Annie. Ik dacht dat je nooit meer op zou nemen,' hoorde ze hem lachend zeggen.

'Waarvoor belde je, Caar?' viel ze met de deur in huis.

'Ik wil graag met je praten,' vertelde hij haar, 'kun je vanavond, An?'

'Ja, dat is goed,' zuchtte ze luid. 'Ik kom wel naar jou toe.'

Ze wist zeker dat Carel haar zucht gehoord zou hebben, maar het kon haar voor één keer niet schelen.

'Prima, dan zie ik je om een uurtje of acht bij mij verschijnen als jij dat ook goed vindt,' zei Carel.

'Ja, tot dan, Caar,' en nadat ze dat gezegd had, hing ze op en liet ze zich tegen de muur aan naar beneden zakken totdat ze op de grond zat.

Waar wilde Carel met haar over praten? Mats? Of over de kus?

Anna zuchtte nogmaals.

Misschien was het wel iets leuks, nam ze haarzelf voor.