Warming-up

06

Hoofdstuk 6

'Ik kan niet wachten tot deze les voorbij is,' fluisterde Michelle naar haar tijdens de geschiedenisles.'

'Me too. Ik ben er klaar mee en het schooljaar is pas maar net begonnen, dus we moeten nog lang.'

Ruben Molenaar:
Hey Annie! Ik heb zaterdag tijd om te komen naar mijn talentvolle zusje:) Hoe laat moet je spelen?

Anna Molenaar:
Wat leuk! Ik speel zaterdag om 13:30 thuis en zondag misschien (het is nog niet zeker) om 16:00 in jouw studentenstad!

Ruben Molenaar:
Zondag? Doe je mee met Dames 1? Ik wilde eigenlijk het hele weekend in Amsterdam blijven, maar ik kom je zondag ook aanmoedigen.

Anna Molenaar:
Ik kan mijn debuut maken zondag! Dan reizen we waarschijnlijk gezellig af naar Groningen, dus dan hoef je niet alleen terug;)

De bel ging en Anna zuchtte opgelucht. 'Eindelijk zijn we klaar hier.'

'Ja, het leek haast alsof het lesuur drie uur duurde in plaats van 50 minuten,' was Michelle het met haar eens.

-

'Heb je tijd om het nu ergens over te hebben?' vroeg Sander.

'Ja, tuurlijk.'

'Ik wacht wel op je langs de kant,' zei Jill met een glimlach, toen ze haar een duwtje in de rug gaf. 'Hij wil je niet zomaar spreken, dus hup, gaan jij!'

'Goed, waar wilde je het overhebben?'

'Anna, als het aan mij ligt, neem ik je zondag mee naar Groningen,' meldde Sander haar.

'Je meent het?' vroeg Anna voor de zekerheid.

'Jazeker. Over dit soort dingen zou ik absoluut geen grap durven maken. En ik denk zelfs dat je je eerste minuten in de Hoofdklasse gaat maken,' knipoogde hij.

'Wauw,' ze kon het opnieuw niet geloven.

'In het hockey kan het soms snel gaan als je eenmaal je debuut hebt gemaakt. Ik heb zomaar het idee dat jij één van de gelukkige talenten zou kunnen zijn. Als ik jou zie trainen met Dames 1, lijkt het alsof je al jaren met dit traint en speelt.'

'Goed, ga je lekker douchen en dan zie ik je zondag,' Sander gaf haar een schouderklopje. Haar gezicht betrok. Het was precies de schouder waar Michael haar had geslagen.

'Gaat het?' leek haar coach door te hebben dat er iets was.

'Ja... nou nee,' stotterde Anna, waarna ze haarzelf voor haar kop kon slaan. Wat was ze toch slecht in liegen op de momenten dat het nodig was.

Haar T-shirt verhulde de blauwe plek niet volledig.

'Wat is er met je schouder gebeurd?' Geschrokken keek Sander haar aan.

Zenuwachtig krabde ze achter haar oor en staarde ze naar de grond. 'Ik heb zaterdag een bal tegen mijn schouder aangeschoten gekregen.'

'Oh, wat naar,' knikte Sander medelevend. 'Heb je er veel last van tijdens het hockeyen?'

'Hmm, een beetje,' verzon ze als leugen. Eigenlijk deed het ontzettend veel pijn, maar ze wilde de kans om haar debuut te maken niet mislopen.

'Het valt hartstikke mee, hoor. Zoveel pijn doet het niet.'

'Oké, goed. Als je zondag pijn hebt en niet verder kunt, laat je het me weten, hè?'

'Zal ik doen,' glimlachte ze.