Warming-up

10

Hoofdstuk 10

'Hoi, Anna,' hoorde ze de bekende stem van haar stiefvader achter zich.

Anna verstijfde. Door haar hoofd was het enkele woord wat door haar hoofd schoot 'nee'.

Uit angst bewoog ze haar lichaam niet.

'Anna, draai je om!' zei Michael.

Ze deed wat haar stiefvader van haar vroeg en draaide zich om.

De moed herpakte zich en ze ging wat zelfverzekerder staan.

'Wat doe je hier? En wat moet je van me?'

'Wat ben je een brutaal kreng. Je moeder is er kapot van dat je weg bent gegaan nu. En dat is allemaal jouw schuld dat ze zo verdrietig is.'

'Ja, tuurlijk is het mijn schuld! En dan niet te vergeten dat ik jouw leven ook kapot maak, zeker?'

'Goed begrepen, ja. Jij hebt voor deze vreselijke situatie veroorzaakt.'

'Alle schuld op mij afschuiven, hè! Dat kun jij wel, Michael. Maar onthoud dat jíj hier degene bent die het leven van mij en mijn moeder loopt te verzieken hier,' sprak Anna haar stiefvader tegen. 'Jij bent echt ziek in je hoofd! En dat je mijn moeder in jouw macht hebt, betekent niet dat jij mij ook in jouw macht hebt. Sterker nog: ik zal jou nooit, maar dan ook nooit gehoorzamen.'

Michael pakte haar arm vast. 'Als je met zo'n grote mond tegen mij blijft spreken, dan doe ik je wat, hoor! En ik weet niet zo zeker of jij mij nooit zal gehoorzamen.'

'Vind je dat normaal? Om mij in elkaar te slaan?'

Michaels grip om Anna haar om verstevigde en langzamerhand begonnen de eerste zenuwen op te spelen.

Ja, het was wellicht niet zo'n slim idee geweest om zo bijdehand te zijn tegen hem, maar ze had het niet kunnen laten. Ze had gehoopt daar niet angstig over te komen, dat Michael haar met rust zou laten.

'Nee! Nee! Nee!' schreeuwde Anna zo hard als ze kon. 'Laat me los! Laat me gaan!'

'Anna, word wakker!' hoorde ze Mats' stem in de vertelde en die stem kwam alsmaar dichterbij.

Ze werd wakker met tranen in haar ogen en heel haar lichaam trilde.

Meteen stond Mats voor haar klaar en trok haar in een knuffel.

'Sst,' Mats wreef over haar rug. 'Je had een nachtmerrie. Het was niet echt.'

Ze huilde en huilde en het leek alsof de tranen nooit opraakten.

'Wat gebeurde er in je nachtmerrie?' Hij veegde de tranen onder haar ogen weg en tilde haar kin op, zodat ze gedwongen werd haar vriend aan te staren.

'Michael,' was het enige wat Anna kon uitbrengen voordat ze opnieuw in tranen uitbarstte.

'Hé, het is nu goed, oké? Je bent veilig,' probeerde Mats zijn vriendin rustig te krijgen. 'Als je erover vertelt, weet ik wat mijn meisje zo angstig maakt.'

Ze smolt van de woorden van Mats, maar de angst had de macht over haar lichaam.

'Je bent lief,' een waterige glimlach sierde haar lippen.

Mats grijnsde. 'Weet ik.'

Anna schudde lachend haar hoofd. Het was hem toch weer gelukt haar aan het lachen te maken.

'Ga je proberen om in slaap te vallen?' Mats sloeg zijn arm om haar middel.

'Ik denk niet dat het lukt,' ze speelde wat met haar haren. 'Na deze nacbtmerrie doe ik geen oog meer dicht, denk ik.' Er ontsnapte een gaap uit haar mond.

'Ik denk het wel, want zo te zien ben jij er moe genoeg voor,' Mats drukte een laatste kus op Anna's wang, waarna hij het nachtlampje uitdrukte. 'Trusten, Antje.'

-

'En, heb je goed geslapen, lieverd?' vroeg Chris de volgende ochtend bij het ontbijt.

'Niet bepaald,' antwoordde ze en keek Mats aan. Ze durfde het haar vader niet te vertellen, want elke keer dat ze erover sprak, leek het alsof de ellendige droom zich opnieuw afspeelde in haar hoofd.

'Zal ik het vertellen?' Bemoedigend legde Mats zijn hand op haar knie.

Anna knikte om zijn vraag te beantwoorden.

'Anna heeft een nachtmerrie gehad over Michael vannacht,' vertelde Mats aan Chris.

Haar vaders gezicht betrok en ze zag dat hij slecht wist hoe hij hierop te reageren. Het enige wat ze uit zijn gezichtsuitdrukking kon opmerken, was dat hij bezorgd was om haar.

'Schat, ik zeg dit niet om vervelend te zijn, maar ik zeg dit omdat ik van je houd. Wordt het niet eens tijd om hulp te gaan zoeken?'

'Nee, nee,' reageerde ze. 'Dat is niet nodig, pap. Ik heb één keer een nare droom en dan hoef ik niet gelijk naar de psycholoog.' 

'Goed, het is jouw eigen beslissing en ik sta achter jouw keuze. Maar ik zie dat je het moeilijk hebt emotioneel gezien de laatste tijd en ik heb het niet alleen over jouw nachtmerrie. Ik merk gewoon dat je af en toe wat afwezig bent,' meende Chris.

'Pap, ik voel me niet onwijs slecht of depressief, dus ik heb het niet nodig,' was ze van mening.

-

'Ik geef het echt op,' verzuchtte Anna, terwijl ze haar pen neergooide.

Zij en Robin hadden een tussenuur en Anna was bezig met haar wiskundesommen, maar ze snapte er niets van.

'Begrijp jij er wat van, Rob?'

'Ja,' knikte Robin. 'Het is niet zo moeilijk als het lijkt, hoor. Als je het eenmaal doorhebt.'

'Ja, als, als. Maar zolang ik het niet door heb, begrijp ik er geen kloot van.'

'An, rustig. Dan leg ik het je uit.'

Ze stemde al knikkend in, waarna ze moe in haar ogen wreef.

'Heb je niet goed geslapen vannacht?' Vragend werd ze door Robin aangestaard.

'Nee, ik had een nachtmerrie en ik ben daarna elke keer wakker geworden wanneer ik net even in slaap was. Daarbij kwam ook nog dat ik gister mocht debuteren in Dames 1, en de nacht daarvoor had ik dus ook al weinig slaap gehad.'

'An, toch,' zei Robin medelevend. 'Ga je mee vanmiddag naar mijn huis? Heb je wat afleiding van alles wat er thuis gebeurd en dan maken we er een gezellige middag van.'

'Graag,' stemde Anna met het idee in van haar beste vriendin.

-

'Ben je van plan ooit te stoppen?' vroeg ze, doelend op het roken van Robin.

'Ooit wel, ja. Maar ik denk voorlopig niet, aangezien we in havo vijf zitten en ons examenjaar best stressvol is.'

'Ik hoef je niet uit te leggen hoe slecht het voor je gezondheid is, maar ik maak me er gewoon zorgen om, Rob.'

'Doe dat alsjeblieft niet. Ik was sowieso van plan om binnenkort te gaan kappen met de sigaretten, maar ik denk niet dat het haalbaar is het examenjaar,' antwoordde Robin.

'Als je het niet probeert, kun je het ook niet weten.' Anna haalde haar schouders op.

'Daarin ben ik het met je eens,' gaf haar vriendin haar gelijk. 'Oké, ik wil iets met je aangaan. Ik ga voor het roken vechten en jij gaat hulp zoeken. Deal?'

Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Hulp zoeken?'

Na het gesprek vanochtend met haar vader had ze niet verwacht dat meer mensen daarmee zouden komen. Begon Robin nou ook al?

'Ja, hulp zoeken lijkt me voor jou de beste optie, An. Ik geef zielsveel om je en ik zie hoe moeilijk jij het hebt met Michael en die hele situatie met je moeder. Je krijgt er niet voor niets nachtmerries over, hè! Dus, hebben we een deal?'

'Hmm, ik weet niet,' Anna haalde haar schouders op. Ze vond het maar onzin om naar een psycholoog te gaan. Bovendien wist ze 99 procent zeker dat Robin toch niet voordat de examens ging stoppen met roken. 'Ik zie nog wel.'