Warming-up

05

Hoofdstuk 5

'Goedemorgen, schoonheid,' werd er in haar oor gefluisterd. 'Heb je een beetje lekker geslapen?'

'Ja, heel erg lekker,' loog ze. Ze had amper een oog dichtgedaan, maar dat ging ze Mats niet vertellen. De pijn in haar ribben had ervoor gezorgd dat het maar niet lukte om de slaap te vatten.

'Echt?' Anna hoorde de argwaan in zijn stem.

'Ja, echt,' probeerde ze hem ervan te verzekeren.

'Oké, gelukkig maar. Ik heb je veel voelen draaien in je slaap, dus ik dacht dat het niet zo was. Goed ik ga douchen, of wil jij met mij mee, mevrouw Molenaar?' Grijnzend keek Mats zijn vriendin aan, terwijl het bed uitstapte en wachtte af of ze zijn voorbeeld volgde.

'Dat lijkt me een prima plan,' stemde ze in met een knipoog.

-

'Ik wil niet naar huis,' zeurde Anna, toen ze stonden te wachten op de trein terug naar Amsterdam.

'Je hoeft ook niet per se naar huis,' zei Mats. 'Je mag best mee naar mij, als je dat wilt tenminste. Het hoeft niet.'

'Nee, dat is goed. Zolang ik maar niet naar dat huis van Michael en Estelle hoef, vind ik alles prima. En dan is een mooie bijkomstigheid dat ik meteen meer tijd met jou kan doorbrengen.'

'Ja, dat vind ik ook fijn. Al zou ik het deze keer laten weten aan je moeder, want anders wordt ze net zo boos op je als de vorige keer.'

'Ja, toen had ik een goede reden om het huis te ontvluchten. Het liefst laat ik niets van me horen, maar ik zal jouw wijze raad opvolgen. Ik laat haar direct weten dat ik de komende tijd niet bij heb in huis wil wonen, want ik heb geen zin om mishandeld te worden.'

'Ik ben trots op je dat je daarvoor kiest,' vond Mats.

Anna Molenaar:
Ik ben bij Mats vannacht. Zolang jij je eigen dochter niet gelooft en partij kiest voor die klootzak van een Michael laat ik mijn verschijning niet zien in dat huis van jullie! Ik verblijf tot die tijd bij papa en soms in het weekend bij Mats! Ik kom vanmiddag mijn spullen ophalen en dan ben ik weg.

-

Ze trof Estelle huilend op de bank aan toen ze binnenkwam.

'Hoi, mam,' zei Anna gevoelloos. Het deed haar iets dat haar moeder zo verdrietig was, maar dat wilde ze haar niet laten merken.

'Lieverd, kom even zitten,' snikte Estelle, terwijl zij op de bank klopte.

'Geloof je mij?' Ze keek haar moeder met een vragende blik aan.

'Anna, ga nou eerst zitten,' drong Estelle aan.

Anna keek Mats aan en liet zijn hand los, waarna zij tegenover haar moeder ging zitten.

'Nou? Wat is jouw antwoord op mijn vraag? Geloof je mij of niet?'

'Ik heb het er met Michael over gehad en die heeft mij toegezegd dat hij jou met geen vinger heeft aangeraakt. Ik geloof Michael als hij mij dat zegt,' reageerde Estelle op de vraag van haar dochter.

'Dus je zegt dat je bloedeigen dochter liegt?' bemoeide Mats zich ermee. 'Ik ben me dood geschrokken van de blauwe plekken, hoe ze in één kromp als ik haar op die plekken aanraakte en de verhalen die Anna me vertelde. Ze is geslagen en in elkaar getrapt. Vind je dat normaal, Estelle? Je verkiest je vreselijke vriend boven je dochter? Wat ben jij voor een moeder!'

Estelle was stil geworden van Mats zijn woorden en staarde naar de houten vloer.

'Ik vertrouw op Michael en jullie kunnen het slecht met elkaar vinden. Het zou me niet verbazen als je redenen zou zoeken om hem niet te hoeven zien. Die blauwe plekken kunnen ook van hockey komen. Er gebeuren vaker ongelukken met hockeysticks.'

Ze schudde woedend haar hoofd. Wat had zij in godsnaam voor moeder?

'Anna, ik denk dat het tijd is om je spullen te pakken,' zei Mats, toen hij zijn hand op haar schouder legde.

'Ja, dat lijkt mij een goed plan,' ze stond op van de stoel en gaf Estelle een laatste boze blik. Wat had Michael haar de afgelopen jaren veranderd. En wat zag ze ooit in die man?

Eenmaal op haar kamer liet Anna zich snikkend op haar bed vallen.

'Ssst, Antje,' suste Mats haar. 'Op een dag zal ze inzien dat jij degene was die de waarheid sprak.'

'Ik heb inmiddels al ingezien dat sprookjes niet bestaan, Mats,' verzuchtte ze en veegde de tranen onder haar ogen weg.

'Oké, we gaan je koffer inpakken,' besloot Mats, terwijl hij zijn hand uitstak om Anna overeind te trekken.

Ze perste een neppe glimlach op haar lippen en nam de hand van haar vriendje aan.

'Je hoeft je niet sterk te houden tegenover mij,' fluisterde Mats in haar oor.

-

'Wat ga jij doen?' Verbaasd werd ze door Michael aangestaard.

'Weg van jou,' antwoordde Anna, terwijl ze haar zware tas meesleepte.

Mats stond al te wachten met een paar weekendtassen bij zijn fiets.

Hoofdschuddend keek Michael haar na. 'Dat jij dit je moeder flikt, vind ik zo erg!'

'En dat jij je stiefdochter mishandelt, is iets wat ik een stuk erger vind, maar dat je er ook nog voor zorgt dat Estelle jou gelooft,' nam Mats het voor haar op.

Wat was hij toch lief, was de gedachte die door haar hoofd schoot.

'Klaar om te gaan?' vroeg hij.

Ze knikte. 'Ja.'

Na een klein half uur fietsen kwamen ze aan bij het huis van haar vader.

Terwijl ze sleutel in het slot stak, hoorde ze al stemmen in het huis.

'Anna, hoe was je weekend met Mats?' wilde Charlotte direct weten.

'Ja, ontzettend leuk,' glimlachte ze naar Mats. 'Ik heb de meeste spullen meegenomen uit het huis van mijn moeder, want ik ben helemaal klaar daar.'

'Michael heeft haar in elkaar getrapt,' verduidelijkte Mats.

'Hoorde ik het goed dat je opnieuw bent mishandeld?' Chris kwam de kamer binnen. 'Ik dacht dat ik hem duidelijk had gemaakt dat hij met zijn poten van jou moest afblijven, maar blijkbaar heeft hij daar lak aan.'

'Ja, het is een ontzettende lul die ik voorlopig niet hoef te zien. Zondag heeft hij mij een trap in mijn ribben gegeven. Mam wil me niet eens geloven! Die man heeft haar volledig in zijn macht.'

'Het spijt me voor je, lieverd,' zei Chris. 'Je kunt aangifte tegen hem doen, hè. Het liefst zou ik dat doen, maar dan moet jij dan ook 100 procent achterstaan.'

'Ik zal erover nadenken, pap. Die man verdient een straf hiervoor, dus ik denk dat ik het binnenkort ga doen. Goed, ik ben bij Mats vannacht. Ik beloof dat ik morgen hier zal zijn.'

-

'Anna, wat leuk dat je er bent,' Sterre, Mats' moeder, verwelkomde haar met een grote glimlach.

'Bedankt dat ik hier mag blijven eten en slapen,' glimlachte ze terug.

'Je bent altijd welkom. Wil je wat drinken? Thee, water, cola, Ice Tea? Zeg het maar.'

'Ehm, doe maar gewoon water, alsjeblieft,' lachte Anna.

'Toch de gezondste optie,' gniffelde Sterre, terwijl ze de kraan opendraaide en een groot glas vulde met water.

'Ja, dat moet wel als topsporter. Al ga ik soms voor iets wat minder gezond is, maar ik probeer het zo weinig mogelijk te doen, want het bevordert je prestaties niet bepaald.'

'Je traint met Dames 1, vertelde Mats me. Wat leuk!'

'Het is een stap in de goede richting, maar ik denk dat het een tijdje zal duren voordat ik een vaste waarde ben bij Dames 1,' reageerde ze.

'Je weet nooit hoe het loopt,' Sterre haalde haar schouders op.

'Dat is waar. Het kan raar lopen in het hockey. Het zou me ontzettend tof lijken om mijn debuut in het eerste te mogen maken en ik weet dat ik steeds dichterbij kom, maar ik staar me niet te veel blind op mijn debuut, want het kan ook zomaar zijn dat het een paar maanden duurt, terwijl ik dan al meetrain.'