(S.P.U. Series #1) Racing Hearts (COMPLETED)

Chapter 26

Chapter 26

#RacingHearts

"Anong strand ite-take mo?" That is the question that I didn't want to hear ever. Kasi ayoko pang mag-senior high, gosh! But I need to decide today, right? Argh, ngayon pa lang kasi kinakabahan na ako na ewan.

Medyo nahawa lang ako kay Jane kasi magkakaiba kaming lima ng strand na ite-take. Parang gusto kong junior high na lang kami palagi. Nakakalungkot.

"Don't know yet..." Though I have plans, I still wasn't sure about it.

Andrei just nodded but he looks worried about my answer. "You need to decide right away kasi malapit na ang moving up," he said, sounded worried.

"Alam mo 'yung ayoko pang mahiwalay sa mga kaibigan ko kahit na isang school lang naman ang papasukan namin..." I took a deep breathe kasi parang konti na lang maiiyak na ako. Gosh! Napaka-arte ko talaga!

"Kahit magkakaiba man ang strand na kukunin niyo, kung pinahahalagahan ninyo ang friendship ninyo e hindi kayo matitibag... Instead, isipin mo na lang na magiging successful kayong lahat together." Inakbayan niya ako at doon lamang gumaan ang pakiramdam ko.

Andrei's really my kind of stress reliever. Tipong isang hawak niya lang sa kamay ko, okay na ulit ako. Nataranta ako nang bigla ay may mga malalaking patak ng ulan na biglang bumuhos. Wala pa naman akong payong! Habang tumatakbo kaming dalawa ni Andrei papunta sa building ng mga Grade 9 upang sumilong, tila nahagip ng aking paningin si Rein na kasama si. . .Randolf? Wait, di kasi ako sigurado kung si Randolf ba 'yun. Hinabol ko sila ng tingin ngunit agad silang nawala sa dagat ng mga estudyanteng nagsisitakbuhan para maghanap ng masisilungan.

"Hey," Andrei called. May ilang bahagi ng buhok niya ang nabasa dahil sa paglusob namin sa ulan. "Nilalamig ka ba?"

I smiled. "No, I'm okay." We started to walk in the hallway of this building papunta sa building namin since medyo tumitila na ang ulan. "How 'bout you? Hindi ba sumasakit ang ulo mo?" I asked, worried.

He laughed then bit his lip. Huh. Anong nakakatawa? "You sounds like my mom." He bit his lip again to stop himself from smiling but he failed, so ngayon abot tenga na ang ngiti niya sa akin. Bigla namang namula ang pisngi ko, grabe, bawal bang mag-worry?

"Stop doing that!" I almost shouted because he start biting his lip again! Nakakainis kaya! He'd always making fun of me!

"Nakakatawa ka talaga," he said after a moment na tawa lang siya nang tawa.

Nginiwian ko siya. "Halata namang tuwang-tuwa ka..." I replied.

Bigla ay inakbayan niya ako habang naglalakad kami. Ayan. Inaatake ang weakness ko para hindi ako maasar sa kanya. "Hinding-hindi ako mapapagod na mag-stay sa'yo..." he said while planting a soft kiss on my head. Haay, ang sarap pakinggan ng mga salitang iyon.

Habang naglalakad kami papasok ng room ay nakatingin sa amin ang lahat ng kaklase namin. Iyong mga mata nila ay puno ng pagtataka. Iniisip siguro nila kung bakit lagi na kaming magkasama ni Andrei. We just ignored their clueless stares at dire-diretsong naglakad patungo sa aming mga upuan.

"Hey," I called Rein after I sat down on my chair.

"Yes?" She smiled sweetly. Wow. Ang blooming masyado!